Ζητάνε βοήθεια
Δεν είναι νέο ότι ο Ολυμπιακός στέκεται δίπλα στη Σερβία και προσπαθεί να βοηθήσει με φιλανθρωπική δράση ώστε να αναπληρώσει κάποια από τα υπάρχοντα και από τον πόνο των οικογενειών που επλήγησαν στις πλημμύρες. Δεν είναι νέο- για να μην το κάνουμε να αφορά σε ένα μόνο σύλλογο- ότι η Ελλάδα στέκεται δίπλα στη Σερβία σε αυτήν τη συμφορά. Ο Ολυμπιακός πήγε, το 1994, να παίξει με τον Ερυθρό Αστέρα σε ένα Βελιγράδι που έψαχνε τον δρόμο του προς την ανακαίνιση ή τουλάχιστον έτσι το έκανε να μοιάζει ο γκρίζος και μελαγχολικός γιουγκοσλάβικος ουρανός. Η εθνική Γιουγκοσλαβίας στο μπάσκετ έκανε προπονήσεις στη Θεσσαλονίκη λίγο καιρό πριν αποφασιστεί ότι δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής (όπως εκείνη του Ίβιτσα Όσιμ στο ποδοσφαιρικό Euro της Σουηδίας το 1992), η ΑΕΚ έπαιξε απέναντι στην Παρτιζάν. Η Ελλάδα βίωσε εκ του σύνεγγυς την τραγωδία της Σερβίας, τον εμφύλιο που άρχισε το καλοκαίρι του 1991 και τον βομβαρδισμό στις αρχές του 1999 από το ΝΑΤΟ. Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο εκείνων των ημερών είναι η ταπεινή συγγνώμη που ζήτησε ο Άντονι Γκόλντγουάιρ στον προπονητή του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Ο Ολυμπιακός έδωσε σε τρία Γιουγκοσλαβάκια, πιτσιρίκια, εφήβους, με σημάδια ακμής, ένα σπίτι για να μείνουν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στον Μίλαν Τόμιτς, τον ίδιο άνθρωπο που σε δύο χρόνια περίπου θα συμπληρώσει ένα τέταρτο του αιώνα στην Αθήνα και στον Ολυμπιακό, στον Φράνκο Νάκιτς και στον Ντράγκαν Τάρλατς. Μπορεί να τους πήρε νεαρούς, με τις στιγμές φρίκης να μην τους αφήνουν να κοιμηθούν, αλλά τους έδωσε ένα μέλλον ξέγνοιαστο, γεμάτο στιγμές δόξας και φυσικά κορίτσια. Από τα βομβαρδισμένα τοπία της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβία τα τρία παιδιά βρέθηκαν σε ένα γήπεδο που είχε σε κάθε παιχνίδι εκλεκτούς καλεσμένους. Οι εικόνες αντικαταστάθηκαν. Τότε ήταν που ο Γιώργος Λούβαρης έκανε να μιλήσει 6 μήνες με τον Ιωαννίδη, καθώς ο δεύτερος προτίμησε τον Τάρλατς από έναν επίσης νεανία που λεγόταν Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Οι Σέρβοι δεν ήταν μόνο ότι έβρισκαν εύκολη λύση στην Ελλάδα: είναι ότι την προτιμούσαν. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Ίβιτσα Όσιμ ήθελε να φέρει στον Παναθηναϊκό ένα διεθνή πιτσιρικά, που δεν ήθελε να πάει στη Βαλένθια διότι «εγώ είμαι Ορθόδοξος και αυτοί είναι Καθολικοί». Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν πείστηκε ότι η αξία αυτού του πιτσιρικά ήταν ανάλογη με τα χρήματα που έπρεπε να δώσει και οι αυλικοί του έλεγαν ότι ο Όσιμ θα πάρει μίζα. Τελικά ο πιτσιρικάς πήγε στη Βαλένθια και 4 χρόνια αργότερα πέτυχε το μόνο γκολ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Άμστερνταμ: το όνομά του ήταν Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς.
Δεν είναι μόνο αυτοί. Ο Πέταρ Τρμπόγεβιτς δεν ξεχνάει τον Ολυμπιακό ούτε τη Βουλιαγμένη, ο Αλεξάντερ Τσίριτς αγαπάει την Ελλάδα, ο Νίκολα Στάμενιτς έμεινε εδώ 9 χρόνια. Δεν ήταν μόνο Σέρβοι, αλλά ήταν κυρίως Σέρβοι. Όταν κάτι συμβαίνει στη Σερβία, κάτι όπως είναι ένας πόλεμος, ένας παράλογος βομβαρδισμός ή ένα καιρικό φαινόμενο, αγγίζονται οι λεπτές χορδές της ευαισθησίας μας. Τους νιώθουμε ως ανθρώπους μας, ειδικά στο αθλητικό κομμάτι, μας θυμίζουν τις υπέροχες εποχές που περάσαμε, όταν και εμείς πιστεύαμε ότι η δική μας ευφορία δεν θα τελειώσει ποτέ.
Ειρήσθω εν παρόδω, η δύναμη του αθλητικού ρεπορτάζ είναι τω όντι υποτιμημένη. Το αθλητικό ρεπορτάζ είναι εκείνο που πρώτο έδωσε στον κόσμο τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας που πρώτο έφερε στην τελική ευθεία την κατάρρευση του εκπληκτικού οράματος του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο που έγινε πραγματικότητα και μάλιστα ανυπότακτο και παρεμβατικό, μακριά από τις επιταγές του στείρου ανατολικού μπλοκ. Στις 28 Ιουνίου του 1991 ο Μαυροβούνιος Ζάρκο Πάσπαλι έκλαιγε με ατέλειωτους λυγμούς βλέποντας τον Σλοβένο Γιούρι Ζντοβτς να ετοιμάζει τις βαλίτσες του με παρατημένο στο κρεβάτι το γράμμα της σλοβενικής κυβέρνησης που τον διέταζε να φύγει από την Ιταλία πριν τον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με τη Γαλλία στη Ρώμη, αφού η Σλοβενία διεκδικούσε την ανεξαρτησία της.
Αυτός ο λαός συνολικά έχει περάσει πάρα πολλά, τόσο ως Γιουγκοσλαβία, όσο και ως Σερβία. Οι Σέρβοι πια ζητάνε τη βοήθεια του κόσμου μαζί με τους Βόσνιους, οι οποίοι επίσης υποφέρουν, η εθνική Σερβίας στο πόλο ζητάει βοήθεια. Σε σχεδόν ισομερή χρονικά διαστήματα, η χώρα πλήγεται από μία φυσική καταστροφή που δεν έχει καμία σχέση, τουλάχιστον άμεση (διότι σίγουρα έχει κάποια σχέση), με το ανθρώπινο μένος.