Ανοικτοί δρόμοι (τρία)

Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2013 - 21:20

Σε αναζήτηση φωτογραφίας για την καλύτερη στήλη όλων των εποχών στο διαδίκτυο, το Why So Serious, το ζητούμενο ήταν η μπύρα. Μετά ήταν η κοπέλα με την μπύρα. Και έτσι στο πληκτρολόγιο γράφτηκε η λέξη «Oktoberfest».

Οπότε, ως έκλαμψη, αναζητήθηκε η ρίζα της πληροφορίας που την έφερε στο πληκτρολόγιο. Και αυτό, μέσα από διαφορετικές μικρές αναμνήσεις, έφερε την ιδέα.

Επειδή δουλειά δεν είχε ο διάολος, για αυτό έτρωγε τα παιδιά του, η λίστα αφορά στους λόγους που η αθλητική δημοσιογραφία σχετίζεται με όλα τα άλλα είδη την ίδια ώρα που το ανάποδο δεν ισχύει. Αν έπαιρνες κάποιον που δεν είχε σχέση με τίποτα άλλο παρά μόνο με αθλητικά, έβλεπε παιχνίδια στην τηλεόραση και διάβαζε εφημερίδες και περιοδικά, θα γνώριζε πιθανότατα πολλά πράγματα για όλα τα άλλα είδη, πολλά περισσότερα από εκείνον που θα ενδιαφερόταν μόνο για τον πόλεμο ή για τα πολιτικά δρώμενα, ακόμα και για τα πολιτιστικά δρώμενα.

Είναι σίγουρο, αλλά αυτή η σειρά των κειμένων ψάχνει να αποδείξει τη βεβαιότητα. Σε αυτήν την περίπτωση (αντιθέτως με την «αγάπη για τα σπορ», που είναι οι 500 λόγοι για τους οποίους ο υπογράφων αγαπάει τον αθλητισμό) τα πάντα θα είναι οργανωμένα. Η μέτρηση γίνεται από το 1 έως το 100 και στόχος είναι η δημιουργία 10 κειμένων, με 10 «γνωστικά πεδία» που αφορούν σε οτιδήποτε άλλο από τα αθλητικά, αλλά που προήλθαν από την ανάμειξη για την ενημέρωση ενός αθλητικού γεγονότος. Αυτό είναι το τρίτο μέρος της σειράς, με το πρώτο και το δεύτερο να έχουν ήδη πάρει τη θέση τους. Φυσικά, και σε αυτήν την περίπτωση το προσωπικό στοιχείο είναι αναπόφευκτο, όπως αποδεικνύεται σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις σε αυτή τη σειρά.

21.Kill Bill. Δεν είναι καθόλου παράλογο μέσω ενός από τα παρατσούκλια-του πιο γνωστού ενδεχομένως- του Βασίλη Σπανούλη να έμαθε κάποιος ότι αυτός ήταν ο τίτλος της μίας ταινίας (σε δύο μέρη) του Κουέντιν Ταραντίνο. Η αλήθεια είναι ότι του το κόλλησαν οι δημοσιογράφοι την εποχή εκείνη λόγω της ταινίας, η οποία είναι μία ιστορία εκδίκησης, επειδή, προφανώς, ταιριάζει με το όνομα (ευκολότερο να το σκεφτείς από το να υπολογίσεις το αποτέλεσμα πρόσθεσης της πρώτης δημοτικού). Ο κόσμος ενός εκ των γνωστότερων σκηνοθετών των τελευταίων 20 χρόνων μπορεί να απλωθεί μπροστά σου, μέσω ενός εκ των κορυφαίων Ελλήνων παικτών μπάσκετ της ιστορίας και της ευτυχούς έμπνευσης ενός προσωνυμίου.

22.Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, για τον φίλαθλο του αθλητισμού, μπορεί απλώς να σημαίνει την ιστορία της λιποταξίας του Μοχάμεντ Αλί. Ο πιο απολαυστικός πυγμάχος όλων των εποχών αποφάσισε να μην πάει στα βάθη της Ασίας για να πολεμήσει τους Βιετγκόγκ, διότι «οι Βιετγκόγκ δεν είναι εχθροί μου, εσείς είστε εχθροί μου. Οι Βιετγκόγκ δεν μου έχουν κάνει τίποτα», όπως είχε πει σε εκείνες τις συγκλονιστικές δηλώσεις όταν η απόφασή του έγινε γνωστή. Η ιστορία είναι, λίγο πολύ, γνωστή: ο Αλί έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή το 1967 εξαιτίας της απόφασής του να μην πάει στον πόλεμο του Βιετνάμ και τον κέρδισε ξανά επτά χρόνια αργότερα, στο περίφημο «Rumble in the jungle» με τον Τζορτζ Φόρμαν στο Ζαΐρ. Ο Αλί θα μπορούσε να γίνει η αφορμή για να ανοίξει ένα μεγάλο κεφάλαιο γνώσης που έχει να κάνει με τον πόλεμο του Βιετνάμ.

23. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει, «είναι ευκολότερο να μάθεις μαθηματικά, παρά να μάθεις ποδόσφαιρο». Μία τόσο απλή και σαγηνευτική φράση μπορεί να σε φέρει ενώπιον της θεωρίας της σχετικότητας και ενός από τους μεγαλύτερους επιστήμονες που έχει δει ποτέ ο κόσμος.

24. Ένα μέρος του Ισραήλ υπάγεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μόνο που αν δεν έπαιζε η Μακάμπι Τελ Αβίβ στο άλλοτε Κύπελλο Πρωταθλητριών του μπάσκετ, η εθνική Ισραήλ στο Ευρωμπάσκετ και στα προκριματικά των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και οι ισραηλινές ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μπορεί να μην το μαθαίναμε ποτέ.

25. Τη Ρόλεξ διαφημίζει ο Ρότζερ Φέντερερ. Μία μάρκα ρολογιών χορηγός του Ελβετού τενίστα, του καλύτερου όλων των εποχών; Γιατί άραγε; Με τον Φέντερερ για αφορμή, μπορείς να βρεθείς στον θαυμαστό κόσμο της ωρολογοποιΐας στα χιονισμένα χωριά της Ελβετίας, στους Ελβετούς αλχημιστές, που τα τικ και τα τακ ήταν η παράλληλη ζωή τους.

26. Η Μπολόνια είναι η πόλη των τριών «Τ»: «Tori, titi, tortellini». Το πρώτο έχει να κάνει με τους τεράστιους πύργους της, το τρίτο με τα ζυμαρικά της και το δεύτερο με τα μεγάλα στήθη των γυναικών της περιοχής. Μία άχρηστη πληροφορία- ή έστω με τη χρησιμότητα που έχει για οποιονδήποτε τουρίστα- πριν το Final 4 της Ευρωλίγκας το 2002. Κάτι που μας φέρνει στον.

27. Έτορε Μεσίνα. Ο σπουδαίος Ιταλός προπονητής μπάσκετ είναι φιλέλληνας και πήρε το όνομά του από τον σπουδαίο Τρώα πολεμιστή Έκτορα. Η σύνδεση μπορεί να φέρει στο φως, στα μάτια ενός παιδιού, ένα σπουδαίο κομμάτι της ελληνικής μυθολογίας και την Ιλιάδα με την Οδύσσεια. Είναι πιθανό ότι αυτό ίσχυσε για να δώσει το έναυσμα σε ένα παιδί που μένει στη Φλωρεντία.

28. Ιταλική μαφία. Δεν θυμάμαι πότε το άκουσα για πρώτη φορά, αλλά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ένας από τους καυγάδες με τον πατέρα μου: στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος βόλεϊ του 1994, όταν η Ιταλία αντιμετώπισε την Ολλανδία, τέθηκα υπέρ της «Ατζούρα». Και το πρεσβύτερο μέλος της οικογένειας καταφέρθηκε εναντίον μου, επειδή «υποστηρίζεις τους Μαφιόζους».

29. Στο υπέροχο «Τρίποντο», το τρίτο του Απρίλη του 1994, που βγήκε στα περίπτερα στις 19 του μήνα, ακριβώς ανήμερα του ημιτελικού του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο Τελ Αβίβ, υπάρχει ένα κείμενο για την ευρωπαϊκή αντάμωση του Νίκου Γκάλη με τον Γιάννη Ιωαννίδη ως αντίπαλους. Και ο δημοσιογράφος ξεκινά το κείμενό του με τον στίχο «πώς ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα, πέρασαν κιόλας τέσσερις χειμώνες», από το τραγούδι «Αν υπάρχει λόγος», που ερμήνευσε ο Νταλάρας. Αυτός ο στίχος έχει νόημα, μια και είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που οι δυο τους πήγαν μαζί, με τον Άρη, στο τελευταίο Final 4 του, το 1990 στη Σαραγόσα. Και λίγη ελληνική μουσική, δηλαδή, μέσα από μία αθλητική ιστορία.

30. Την πρώτη φορά που άκουσα τον ύμνο «Ederlezi» ήταν στα τέλη του Δεκέμβρη του 2000: σε μία αθλητική ανασκόπηση της ΕΡΤ. Η εικόνα έδειχνε τον Βλαντιμίρ Γκρμπιτς, τον σπουδαίο ακραίο της εθνικής Γιουγκοσλαβίας στο βόλεϊ, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να κρατάει μία σημαία και να πανηγυρίζει με αυτή, στο Σίδνεϊ. Δεν ήξερα πώς λέγεται το τραγούδι, το ανακάλυψα μετά: αλλά όποτε ακούω το «Ederlezi» βλέπω τον Γκρμπιτς να πανηγυρίζει στο Σίδνεϊ.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!