Για την αγάπη για τα σπορ

Τρίτη, 24 Δεκεμβρίου 2013 - 21:45

Δεν πήγε, ασφαλώς, όπως έπρεπε η σειρά των κειμένων με τους 500 λόγους για τους οποίους λατρεύουμε τον αθλητισμό. Στην αρχή της ο υπολογισμός αφορούσε να γραφτούν πολλά περισσότερα κείμενα μέσα στο 2013, το εγχείρημα είχε να κάνει με το να τελειώσουν οι λόγοι, εν τούτοις λίγο η τεμπελιά, λίγο η ακατάσχετη φλυαρία, δεν έφτασαν ούτε στο ένα πέμπτο. Ωστόσο, υπάρχει μία συνέχεια, έστω και χρονικά άτακτη. Όσο είναι εφικτό, το εγχείρημα δεν θα είναι απαγορευτικό, αν και το 2014 είναι μία μουντιαλική χρονιά και θέλει το δικό του τακτ.

Αυτό είναι το 34ο μέρος, που περιέχει μόλις δύο λόγους. Στόχος είναι να γραφτεί ακόμα ένα πριν το τέλος του έτους και έπειτα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, να παρατεθεί μία γκουμούτσα η οποία θα περιέχει όλους τους λόγους. Πρώτον, διότι διατίθεται ως αρχειακό υλικό (έστω για τους ελάχιστους αναγνώστες που δαπανούν πολύτιμα λεπτά για να διαβάσουν το φανέρωμα του Λολοστεφανή) και δεύτερον για να υπάρχει ως μπούσουλας για τα επόμενα μέρη.

417. Το κοντρόλ του Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Στον κόσμο του ίντερνετ όλα μπορούν να συμβούν. Για την ακρίβεια, το ίδιο το ίντερνετ κάνει εκείνα τα πράγματα που αποκαλείς όλα να υπάρχουν και για αυτό βγάζεις το συμπέρασμα ότι μπορεί να συμβούν. Ας πούμε, ένα κοντρόλ του Μπερμπάτοφ σε ένα ματς της Φούλαμ.

Δεν έχει σημασία ποιο είναι το ματς. Ας πούμε ότι το έβλεπες ζωντανά. Υπάρχει μία αλλαγή πλευράς με μπαλιά η οποία καταλήγει στον Μπερμπάτοφ, που κοντρολάρει την μπάλα σαν να του έρχεται στα πόδια μια μπαλιά συρτή και πλασαριστή. Πέρα από το γεγονός ότι υπάρχει τέχνη αναμφισβήτητη στην ικανότητα του Βούλγαρου να σταματήσει μαλακά την μπάλα, μία κίνηση η οποία έχει προκύψει από ένα παιδικό όνειρο, ο Μπερμπάτοφ δεν αρχίζει να τρέχει με εκείνη στα πόδια αλλά περπατάει, ίσως για να δώσει κάποια δευτερόλεπτα στον κόσμο να εκτιμήσει αυτό το δυνητικό διαμάντι που μεταφέρεται για να φυλαχθεί στο Ποδοσφαιρικό Μουσείο. Ο Μπερμπάτοφ ήταν πάντα ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής, ένας παίκτης που, σε μία εικονική πραγματικότητα με το ποδόσφαιρο να είναι η κοινωνία, φαντάζεσαι να έχει μία ντουλάπα με πουκάμισα sur mesure, ραμμένα πάνω του και πρώτης διαλογής. Τέτοιες φωτογραφίες όπως αυτή με το τσιγάρο στο στόμα δίνουν πόντους στην άνωθεν αίσθηση. Έχει κάτι το πολύ κομψό μία τέτοια σκηνή και όταν πρόκειται για αρτίστα είσαι πρόθυμος ακόμα και να τον συμπονέσεις.

Κάθε Σαββατοκύριακο στην Ευρώπη γίνονται τα πάντα: μπορείς να περάσεις μισή ντουζίνα ώρες στον υπολογιστή σου, μην κάνοντας κάτι άλλο από το να βλέπεις στιγμιότυπα από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Παντού συμβαίνει κάτι ξεχωριστό. Το ποδόσφαιρο βρίσκεται στην καλύτερη εποχή του, απομακρυσμένο από τους πιονέρους του που το έφεραν σε αυτήν τη διάσταση. Αλλά ακόμα και αυτήν την εποχή που καλύπτεται η κάθε στιγμή, έχει τύχει να δεις 50 ματς στα οποία έγινε μία απίστευτη ενέργεια η οποία δεν κατέληξε πουθενά. Περιμένεις το ριπλέι της φάσης ενός κοντρόλ* και όμως δεν υπάρχει χρόνος για να το δείξει ξανά ή δεν το θεώρησαν σημαντικό. Μένει στο μυαλό σου η αίσθηση ότι έγινε ένα θαύμα, που σου είναι αδύνατον να το περιγράψεις όπως έγινε. Είσαι ένας αγαθός Πίτερ Παν, που φαντάζεται το φαγητό και αυτό δημιουργείται. Δύσκολα κάτι που δεν πρόκειται να ξαναβρείς στον δρόμο σου- εκτός κι αν είσαι λεπτολόγος για να το ψάχνεις μέσα σε ένα παιχνίδι- δεν διογκώνεται στο μυαλό σου. Και δεν είναι καν θέμα ικανοτήτων, παρά, περισσότερο, θέμα εξιδανίκευσης.

*Έκανε ένα απίστευτο κοντρόλ ο Σιόβας στο παιχνίδι με την Άντερλεχτ: είναι αλήθεια, δεν είναι σάτιρα ή ειρωνεία· η μπάλα ήρθε από ψηλά, κατέβηκε εν είδει ελεύθερης πτώσης και ο Σιόβας τη σταμάτησε ανάμεσα σε δύο αμυνόμενους της Άντερλεχτ, κάτι αληθινά υπέροχο, αλλά δεν το έδειξε ξανά η τηλεόραση. Ζούμε σε μία εποχή κατά την οποία αυτό δεν είναι, καν, ανεκτό, παρ’ όλα αυτά έχει κάτι από μία υπέροχη παλιά κυριακάτικη μυρωδιά φαγητού, όταν στο ραδιόφωνο ακούσαμε τη νίκη της Νάπολι επί της Μίλαν, που έδωσε το πρωτάθλημα στην ομάδα του Μαραντόνα και όταν η τηλεόραση ήταν ακόμα προνόμιο.

Ο Μπερμπάτοφ σταμάτησε την μπάλα και περπάτησε. Έδωσε στον κόσμο τη δυνατότητα να εκτιμήσει το γεγονός ενός ποδοσφαιρικού δρώμενου που ήταν, εκείνη τη στιγμή, ασύλληπτο. Λίγες ώρες μετά, στο ίντερνετ εμφανίστηκε μία σελίδα η οποία έδειχνε και ξανάδειχνε την μπαλιά στον Βούλγαρο και το κοντρόλ του. Δεν είναι βίντεο, αλλά δεν είναι φωτογραφία. Είναι μία εξελιγμένη διάθεση γεγονότος, μία μικρή σκηνή από ταινία (ας πούμε, η σκηνή στην Αρπαχτή που ο Άιβι παίρνει το αεροπλάνο για να πάει στο Λονδίνο, ένα σφηνάκι, μία σφραγίδα από εισιτήριο, ένα διάνυσμα αποτυπωμένο στο σχήμα μίας ημισέληνου) αν αυτή παιζόταν ξανά και ξανά.

324. Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς και ο στόχος των Χιτ. Έψαχνα χρόνια έναν λόγο για να συμπαθήσω τον πιο διαφημισμένο παίκτη στην ιστορία του μπάσκετ πριν καν πάρει πρωτάθλημα (δεν φταίει ο ίδιος που βρέθηκε στην εποχή της ανηλεούς πληροφόρησης), διότι το βασικό πρόβλημα με τον Τζέιμς σε ό,τι αφορούσε το μυαλό μου- κάτι που προφανώς δεν τον ενοχλεί να πιει τον μακιάτο του μέσα στο αεροπλάνο με προορισμό το Μπρούκλιν, βλέποντας τον τελευταίο κύκλο του Breaking Bad σε ένα Ipad που του μιλάς και λειτουργεί- ήταν η δυσκαμψία του. Ο ΛεΜπρόν δεν είχε στο παιχνίδι του την αρμονία του Τζόρνταν και του Κόμπε, που και οι δύο ήταν σημεία αναφοράς, όμως εδώ πρόκειται για έναν παίκτη που ηγείται της πιο εντυπωσιακά συναρμολογούμενης επίθεσης του ΝΒΑ.

Ο ΛεΜπρόν, σιγά σιγά, αλλάζει τον ορισμό περί ηγεσίας. Σαν μηχανικός φτιάχνει κομμάτι κομμάτι, από τα θεμέλιά του, την επίθεση των Μαϊάμι Χιτ, κάνοντας ό,τι πολύ παλιά ο Μπιλ Ράσελ: εκμεταλλευόμενος τις όποιες αρετές έχουν οι συμπαίκτες τους. Το μπάσκετ των Χιτ είναι καίριο και απλό και μπορεί να έχει τον τίτλο «picking spots», δηλαδή παίκτες που διαλέγουν θέσεις και που δημιουργούν τις καταστάσεις τους από εκεί. Παρά τον πρόσφατο εκνευρισμό μεταξύ του ΛεΜπρόν και του Τσάλμερς σε ένα πρόσφατο παιχνίδι, οι παίκτες του Έρικ Σποέλστρα είναι ευτυχισμένοι στο Μαϊάμι, και πώς να μην είναι όταν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι πόιντ φόργουορντ της ομάδας, όχι μόνο από άμυνα σε επίθεση, αλλά στην ίδια επίθεση ή στην ίδια άμυνα. Είναι ένας διαφορετικός ηγέτης και ακολούθησε τον δρόμο του, να νικάει μαζί με τους συμπαίκτες του από το να τους αφήνει έξω από το κόλπο, όπως έκανε ο Τζόρνταν ή ο Κόμπε, στα κρίσιμα σημεία. Τα δημοσιεύματα που περίμεναν να βάζει 40 πόντους στα κρίσιμα ματς ο ΛεΜπρόν τα έλαβε υπ’ όψιν του μόνο για να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει τον τρόπο του. Είναι ένας επιστήμονας που δουλεύει μία νέα εφεύρεση. Όταν φύγει από τους Χιτ, το μπάσκετ θα έχει αλλάξει ξανά στον τρόπο που παίζεται και θα του οφείλεται ένα μεγάλο μέρος της κατασκευής του νέου τρόπου.

Φέτος οι Χιτ αντιμετωπίζουν μία μεγάλη πρόκληση. Δεν είναι μόνο το three-peat, όσο το να αποκλείσουν πειστικά τους Πέισερς. Η Ιντιάνα είναι η ομάδα που αμφισβητεί το Μαϊάμι, επειδή κυρίως έχει τον παίκτη που καμία άλλη ομάδα, ούτε οι Χιτ, διαθέτει: τον πανύψηλο σέντερ Ρόι Χίμπερτ, ο οποίος είναι ο κορυφαίος σέντερ στο ΝΒΑ. Το Μαϊάμι δουλεύει το παιχνίδι του ώστε στους τελικούς της Ανατολής να είναι προετοιμασμένο να παίξει κόντρα στον Χίμπερτ, ως ομάδα. Να εκπονηθεί ένα σαφές πλάνο για την αντιμετώπιση ενός ψηλού που δεν είναι ο Ολάζουον, αλλά είναι efficient, που λένε στις ΗΠΑ, σε άμυνα και επίθεση με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή καταλύτης. Οι Πέισερς- με το μάτι του Λάρι Μπερντ να λειτουργεί το καλοκαίρι- έχουν μία πλήρη ομάδα, ένα δυνατό πάγκο, και ήδη έχουν χωρέσει στο σχήμα τον Ντάνι Γκρέιντζερ. Ο ΛεΜπρόν ξέρει ότι ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση από τους τελικούς του ΝΒΑ είναι οι τελικοί της Ανατολής. Και μπορεί να μη μοιάζει με τον Τζόρνταν, αλλά ο παρονομαστής για τον Τζέιμς περιέχει τη λέξη «θύματα». Ομάδες, δηλαδή, που έφθασαν πανίσχυρες στο τετ α τετ με τους πρωταθλητές, αλλά και πάλι έφυγαν με την ουρά στα σκέλια και ένα κάρο ψυχολογικά προβλήματα που λειτούργησαν για χρόνια μετά. Οι Πέισερς μοιάζουν πολύ καλοί για να πέσουν στην παγίδα που είχαν πέσει οι Τζαζ ή οι Νικς και οι Κινγκς ή οι Σανς, αλλά στο μπάσκετ όλα αλλάζουν από ένα λάθος πάτημα, ένα γλίστρημα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!