Το κόστος του να είσαι ο Ράφα

Σάββατο, 18 Αυγούστου 2012 - 02:34

Ναδάλ έξω από το US Open. Ανακοινώθηκε την Πέμπτη από τους διοργανωτές και την Παρασκευή ο ίδιος ο Ισπανός ομολόγησε ότι πάσχει από το «Σύνδρομο Χόφα». Το δεξί γόνατό του είναι χωρισμένο στα δύο επειδή ο χόνδρος μπαίνει ανάμεσά του, και, οπωσδήποτε, θέλει ειδική θεραπεία, γιατί είναι… ειδική τενοντίτιδα. Είναι «άλλος τραυματισμός, όχι ο συνηθισμένος», όπως είπε στην El Pais.

Ο Ράφα έξω λοιπόν. Χαμένο Γκραν Σλαμ νούμερο 2, στα 25 του. Χαμένοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου, στους οποίους θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Και, πριν, τα παιχνίδια επίδειξης με τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Χαμένα τα τουρνουά ΑΤΡ1000 στο Τορόντο, που ήδη έγινε και στο Σινσινάτι, που βρίσκεται στη φάση των ημιτελικών. Χαμένο, ασφαλώς, το Major που είναι το πιο λαμπερό από τα τέσσερα και γίνεται κάτω από τους νεοϋορκέζικους προβολείς, με σαξόφωνο και τσέλο. Ο Ναδάλ παρέμεινε στα 11 Major, μετά την κατάκτηση του Ρολάν Γκαρός. Του αγαπημένου του, δηλαδή. Νικάει από το 2005 έως το 2012 εκεί, με εξαίρεση το 2009, έχει κατακτήσει το Γουίμπλεντον του 2008 και του 2010, το Αυστραλιανό Όπεν του 2009 και το US Open του 2010. Είναι πιθανό να επιστρέψει στο Μάστερς Καπ του Λονδίνου, το τελευταίο τουρνουά των μονών για τη χρονιά. Θα βρίσκεται σε… μπαγιάτικη κατάσταση, ίσως να υποστεί κάποιες επώδυνες ήττες. Στο πρώτο Major του 2013, στη Μελβούρνη, θα είναι λίγο καλύτερος: ίσως χάσει στα ημιτελικά ή στον τελικό. Και θα βρει το κίνητρο που απαιτείται για να μπει φουριόζος στο χώμα. Το 2009, που έχασε το Γουίμπλεντον, επέστρεψε στο Flushing Meadows, συνετρίβη από τον Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο και τον Ιανουάριο ήταν επίσης τραυματίας, όταν αποχώρησε στον προημιτελικό του Αυστραλιανού Όπεν με τον Άντι Μάρεϊ. Έπειτα οι γιατροί του σύστησαν να ξεκουραστεί για δύο εβδομάδες και ο Ναδάλ μπήκε φουριόζος στην περίοδο του χώματος, κάνοντας ένα εντυπωσιακό 22-0 (!) σε τέσσερα τουρνουά, συν το Ρολάν Γκαρός.

Ο Ισπανός έχει μία αξιομνημόνευτη καριέρα, ήδη. Είναι, βασικά, ένας από τους αξιοσημείωτους τενίστες της ιστορίας. Ένας θαυμάσιος πρωταθλητής, με ανταγωνιστική φύση που είναι σπάνια και μοναδική, έχοντας βγάλει ήδη εκατομμύρια δολάρια. Θα ήταν, αν πήγαινε στο Λονδίνο, ο σημαιοφόρος της Ισπανίας. Μπροστά από τον Γκασόλ. Είναι το καμάρι της Ισπανίας. Η Marca (ειδικά αυτή, αφού ο Ναδάλ είναι θαυμαστής της Ρεάλ Μαδρίτης) χάνει θέμα στα πρωτοσέλιδά της με τα καταραμένα τα γόνατά του.

Όμως κάτι λείπει.

Δεν είναι παράλογο να χάνουν τουρνουά οι τενίστες λόγω τραυματισμών. Ο Ναδάλ πληρώνει το ίδιο το παιχνίδι του. Πληρώνει ότι έπρεπε να φθάνει στα όριά του πιο συχνά από τους άλλους τενίστες, διότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να κοντράρει τον Ρότζερ Φέντερερ. Το έκανε στο Παρίσι το 2005. Το 2006. Το 2007. Μετά δεν του αρκούσε μόνο το Παρίσι. Στόχος του Ναδάλ στο τένις, αν απογυμνωθεί ο στόχος ενός τενίστα που μετράει παράσημα τις εβδομάδες του στο νούμερο ένα και τους τίτλους του, είναι να μην αφήνει, πρακτικά, το μπαλάκι να πέφτει κάτω. Στον κόσμο έτσι συστήθηκε, τις πρώτες μεγάλες νίκες του έτσι τις πέτυχε.

Αυτό ίσως να μην είχε κόστος. Ο Ναδάλ θέλει να γίνει θεός. Πρακτικά, αυτό που κάνει στο κορτ είναι να προσπερνά διαρκώς την ανθρώπινη οντότητά του και συναπτά να επαναπροσδιορίζει τα όριά του. Το κάνει για έναν και μόνο λόγο: επειδή πήρε έναν δρόμο που δεν έχει γυρισμό, αφού ήθελε πρωτίστως να νικήσει τον Ρότζερ Φέντερερ, πριν από το να κατακτήσει τίτλους. Είναι φυσιολογικό: γνωρίζεις και θαυμάζεις κάποιον, για τον τρόπο που παίζει, μπαίνεις στο κορτ μαζί του˙ είσαι νέος και ταλαντούχος και έχεις άγνοια κινδύνου. Τα καλά λόγια του μετά από μία επικράτησή του εις βάρος σου μοιάζουν με επικήδειο. Θέλεις τη νίκη. Και μετά στο επόμενο, για να μην θεωρηθεί ως τυχαία η πρώτη επικράτηση. Και στο επόμενο, για να μην αρχίσεις να χάνεις. Και στο επόμενο. Και στο επόμενο. Και μετά κάνεις ό,τι πρέπει για να μη χάνεις. Και ξαφνικά, βρίσκεσαι με πονεμένα γόνατα.

Παραδόξως, ο Ναδάλ δεν έχει χάσει τόσα τουρνουά όσα θεωρούσαν εκείνοι που έχουν παίξει τένις και τον έβλεπαν να βρίσκεται κοντά, σε περιπτώσεις, σε αυτό που λέμε «σπάσιμο ή αναθεώρηση των νόμων της φυσικής». Στην πραγματικότητα, φαίνεται να έχει χάσει τα λιγότερα δυνατά. Αλλά, πάλι, είναι επώδυνο να ξυπνάς και να πονάει το γόνατό σου, αλλά όχι και τόσο: διότι το ξέρεις, όταν παίζεις σηκώνοντας χώμα, αμφισβητώντας τους πάντες και νιώθοντας τους κραδασμός στα γόνατα στο σκληρό κορτ, ότι παίζοντας σαν τον απόλυτο μονομάχο, ενδεδυμένο με τον μανδύα του λιονταριού για να μπερδεύεις τον αντίπαλο, ότι κάποια στιγμή ο τένοντας δεν θα αντέξει και θα σπάσει.

Αλλά τι στο καλό: δεν μπορεί να μην πληρώνεις, έστω το ΦΠΑ, για το γεγονός ότι είσαι ο Ράφα Ναδάλ.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!