Σφαίρα από... Βαλτιμόριο

Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012 - 00:56

Οι πρόσφατες φήμες που θέλουν τον Μάικλ Φελπς να αποχωρεί μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (27 Ιουλίου – 12 Αυγούστου) αναγκάζουν το gavros.gr να χαιρετίσει τον κολυμβητή που έχει 14 χρυσά από Ολυμπιακούς Αγώνες στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας ιστορίας μέχρι την έναρξή τους.

The quest. Ήταν απλός ο τίτλος που χρησιμοποίησε το Sports Illustrated πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου για να αναδείξει την προσπάθεια του Μάικλ Φελπς για τα οκτώ χρυσά μετάλλια στο τουρνουά της κολύμβησης. Το κυνήγι. Στόχος του Αμερικανού κολυμβητή ήταν να σπάσει το ρεκόρ με τα επτά που είχε κατακτήσει ο Μαρκ Σπιτς το 1972 στο Μόναχο και να ανέβει αυτός στην κορυφή των κατακτήσεων σε μία και μόνο διοργάνωση.

Αν ο Κύβος του Ρούμπικ μοιάζει μία φορά εύκολο να λυθεί, ο Κύβος (όπως λέγεται το κολυμβητήριο στο Πεκίνο) του Μάικλ είναι ένας γρίφος που ενδεχομένως να απασχολήσει κολυμβητές για δεκαετίες, αν και ποτέ δεν ξέρεις από πού μπορεί να ξεμυτίσει ο νέος Σούπερμαν που θα σπάσει ή θα ισοφαρίσει το ρεκόρ του Αμερικανού.

Σούπερμαν, μάλιστα. Διότι δεν θα μπορούσε να δοθεί άλλος χαρακτηρισμός σε έναν κολυμβητή που ήδη έχει 16 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και 33 (!), μεταξύ αυτών τα 26 χρυσά, σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Πάει να πει 4,3 ανά μέσο όρο σε κάθε μία από τις 6 διοργανώσεις που έχει λάβει μέρος, αλλά και 5 μέσο όρο από το 2003 και τη Βαρκελώνη έως το 2011 και τη Σανγκάη, αν αναλογιστεί κάποιος ότι στη Φουκουόκα, το 2001, ο 16χρονος, τότε, Αμερικανός πήρε μόλις ένα.

Πόρω απέχει τούτο το κείμενο από το να θεωρηθεί αποχαιρετιστήριο, άλλωστε το κίνητρο της «Σφαίρας της Βαλτιμόρης» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου είναι να φθάσει τα 20 μετάλλια, ου μην και τα 20 χρυσά, αν και αυτό πια είναι λίγο δύσκολο.

Πολύ πριν από το Πεκίνο ήταν ασφαλές να πει κάποιος ότι ο Μάικλ Φελπς θα κυνηγούσε (και θα κατέρριπτε, ούτε αυτή η εκτίμηση έμοιαζε αλαφροΐσκιωτη) το ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς. Ήδη, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004, ο 19χρονος Αμερικανός δεν διέψευδε ότι φιλοδοξία του είναι να πάρει οκτώ χρυσά, αλλά τότε έπρεπε να κάνει μία πραγματική υπέρβαση: σαν να μην έφθαναν ο Ιαν Θορπ και ο Πιετερ φαν ντερ Χούγκεμπαντ, που τον άφησαν στην τρίτη θέση στα 200μ. ελεύθερο, ο Φελπς είδε από τη δεύτερη μέρα του τουρνουά το όνειρο να σβήνει, όταν, με μία εξωπραγματική εμφάνιση στα 4x100μ. ελεύθερο, οι Νοτιοαφρικανοί διέλυσαν τους Αμερικανούς, συνεχίζοντας το λογαριασμό που είχαν ανοίξει οι Αυστραλοί στο Σίδνεϊ το 2000. Έμεινε στα 6 χρυσά και πήρε και δύο χάλκινα. Αλλά η καταμέτρηση είχε μόλις ξεκινήσει.

Η ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ ΝΕΜΕΣΗ

Τα 4x100μ. ελεύθερο στο Πεκίνο λίγο έλειψε να εξελιχθούν σε Νέμεση για τον γεννημένο στη συνοικία του Τόουσον στο Μέριλαντ κολυμβητή. Κατά τη διάρκεια της σκυτάλης οι Αμερικανοί ήξεραν ότι θα πάρουν την πρώτη θέση από τους Γάλλους μόνο με προσευχές. Όταν ο ίδιος ο Φελπς «έδωσε τη σκυτάλη» στον Γκάρετ Γουέμπερ-Γκέιλ, οι Αμερικανοί ήταν 40 εκατοστά του δευτερολέπτου πιο γρήγοροι από τους Γάλλους, όση, δηλαδή, και η διαφορά του από τον Αμαρί Λεβό (47.51, χρόνος επίσημος που ήταν ρεκόρ Αμερικής, έναντι 47.91). Ο Γκέιλ κολύμπησε τρία εκατοστά του δευτερολέπτου γρηγορότερα από τον Φαμπιέν Ζιλό (47.02 έναντι 47.05). Αλλά οι «τρικολόρ» είχαν φυλάξει για τα δύο τελευταία κατοστάρια τα πυρηνικά όπλα τους. Ο Κούλεν Τζόουνς είχε ένα μικρό προβάδισμα απέναντι στον Φρεντερίκ Μπουσκέ, αλλά μέχρι το γύρισμα ο Γάλλος ήταν πρώτος. Στο τέλος, αλλάζοντας με τον Αλέν Μπερνάρ, ο Μπουσκέ είχε κολυμπήσει 102 εκατοστά του δευτερολέπτου, δηλαδή πάνω από ένα δευτερόλεπτο, γρηγορότερα από τον Τζόουνς. Οι Γάλλοι ήταν 59 εκατοστά του δευτερολέπτου ταχύτεροι και στην τελευταία σκυτάλη δεν έμελλε να αλλάξει αυτό. Ο Μπερνάρ είχε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ., πριν του το πάρει σε αυτήν την κούρσα ο πρώτος Αυστραλός κολυμβητής της, Ίμον Σάλιβαν, ο Λίζακ ήταν ένας πολύ γρήγορος κολυμβητής, αλλά δεν συγκρινόταν με τα γαλλικά μούσκουλα του αντίπαλού του. Οι Αμερικανοί χρειάζονταν ένα θαύμα. Μέχρι τα 60 μέτρα όλα πήγαιναν ρόδινα για τον Μπερνάρ, αλλά ο Λίζακ δεν είχε αποφασίσει ότι ηττήθηκε. Η προσπάθειά του ανάχθηκε σε διάσταση υπεράνθρωποι και το 46.06 που έκανε στο τέλος ήταν 67 εκατοστά του δευτερολέπτου λιγότερο από το 46.73, με το οποίο κολύμπησε την ίδια απόσταση ο Γάλλος. Στη σούμα, οι Αμερικάνοι έκαναν 3.08.24, παγκόσμιο ρεκόρ. Οι Γάλλοι 3.08.32. Και ο Φελπς πανηγύρισε όπως δεν είχε πανηγυρίσει άλλο μετάλλιο μέχρι τότε. Με τεντωμένο το κορμί του, με κραυγές που έσπαγαν τύμπανα.

Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Κέρδισε πολύ άνετα στα 200μ. ελεύθερο, πήρε το χρυσό στα 200μ. πεταλούδα, έκανε περίπατο στα 200μ. μεικτή και στα 400μ. μεικτή ατομική, κερδίζοντας με πάνω από δύο δευτερόλεπτα τη φορά τον Λάζλο Τσεχ. Στα πόσα είμαστε; Στα πέντε. Πήρε άλλο ένα άνετο χρυσό ως πρώτος κολυμβητής της αμερικανικής ομάδας στα 4x200μ. ελεύθερο, και του έμεναν άλλα δύο χρυσά. Ανάμεσα στο έκτο και στο όγδοο (δηλαδή τα 4x100μ. μεικτής ομαδικής, που με Πίρσολ στο ύπτιο, Χάνσεν στο πρόσθιο και Λίζακ στο ελεύθερο οι Αμερικανοί ήταν το ξεκάθαρο φαβορί) μεσολαβούσαν τα 100μ. πεταλούδα.

ΤΟ ΚΑΡΕ ΠΟΥ ΒΟΛΕΥΕΙ

Εκείνο το απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Μάικλ Φελπς στήθηκε στον βατήρα έχοντας τον δεύτερο καλύτερο χρόνο ανάμεσα στους κολυμβητές. Τόσο στα προκριματικά (50.76 έναντι 50.87), όσο και στα ημιτελικά (50.92 έναντι 50.97), ο Μίλοραντ Τσάβιτς, εκ Σερβίας ορμώμενος είχε κολυμπήσει γρηγορότερα από τον Αμερικανό. Μία μέρα πριν τον τελικό, ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Ζακ Ρογκ, είχε αναγορεύσει τον Φελπς σε «Άγιο, που έσωσε το τουρνουά κολύμβησης», και αυτή η αγιότητα θα του χρειαζόταν για να μπει ολοκληρωτικά στη μυθιστορία λιγότερο από 24 ώρες μετά. Ο Τσάβιτς πήρε ένα ικανοποιητικό προβάδισμα στο πρώτο πενηντάρι, αλλά μέχρι να φθάσει στα 70 μέτρα, ο Φελπς είχε πλησιάσει επικίνδυνα.

Στο τέλος, το κόλπο του Αμερικανού για να μειώσει στο μηδέν την απόσταση ήταν ότι δεν έκανε μία επιπλέον χεριά, την οποία δεν γλίτωσε ο Σέρβος. Με τη φόρα που είχε απλώς κύλησε στο νερό. Αλλά ήταν αυτό αρκετό για να του χαρίσει το χρυσό μετάλλιο; Οι διοργανωτές αποφάνθηκαν πως ναι. Το ίδιο και το Sports Illustrated με το ESPN, που έδειξαν καρέ καρέ τον τερματισμό της κούρσας, στο οποίο φάνηκε ότι το κόλπο του Φελπς ήταν αρκετό για να του χαρίσει τη νίκη επί του Τσάβιτς για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, 50.58 έναντι 50.59. Αλλά όχι και το BBC, που στο δικό του καρέ φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Σέρβος ήταν ο νικητής. Οι Σέρβοι υπέβαλλαν ένσταση, την οποία μετά απέσυραν, αφού δεν είχε νόημα. Ο Τσάβιτς δήλωσε με νόημα ότι «θα ήταν καλύτερο για τον κόσμο του αθλητισμού να χάσει ο Φελπς αυτήν την κούρσα. Το φοβερό είναι ότι ένα χρόνο μετά, στη Ρώμη, και το ριμάτς του «Φόρο Ιτάλικο», ο Αμερικανός ήταν εκείνος που ήθελε εκδίκηση, διότι, παρά τη νίκη του στο Πεκίνο, η αμφιβολία για την πραγματική επίτευξή της έδωσε το επιπλέον κίνητρο στον Φελπς, μαζί και με τον διασυρμό του από τον Πάουλ Μπίντερμαν στα 200μ. ελεύθερο, όταν ο Γερμανός έκανε 1.42.00, αφήνοντας τον Φελπς δεύτερο και, μάλιστα, με χρόνο πιο αργό κατά ένα δευτερόλεπτο και 22 εκατοστά. Το 49.82 σύστησε παγκόσμιο ρεκόρ και ο Τσάβιτς κολύμπησε σε 49.95.

Η σχετικά άνετη (με διαφορά 70 εκατοστών) νίκη των Αμερικανών επί των Αυστραλών στα 4x100μ. μεικτή ομαδική, μία κούρσα «κουρασμένη», στην οποία παρά το γεγονός ότι σημειώθηκε παγκόσμιο ρεκόρ οι κολυμβητές ήταν στα όρια της εξάντλησης, χάρισε στον Φελπς το όγδοο χρυσό μετάλλιό του.

Την περίοδο των συνθετικών μαγιό έγιναν πράγματα απίθανα και παραήταν κομμουνιστικό να απαιτείς, μαζί με το τέλος αυτής, να σβήσουν οι επιδόσεις που σημειώθηκαν. Στα 27 του, ο Φελπς πάει στο Λονδίνο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του τον συνομήλικό του Αλεξάντερ Ντάλε Όεν. Ίσως αυτό να είναι αρκετά αποθαρρυντικό για τον ίδιο, εντούτοις είναι μάλλον σημαντικό να τελειώσει την καριέρα του στο Λονδίνο, ως ένα από τα πρόσωπα του ολυμπιακού τουρνουά κολύμβησης. Για αυτόν τον απόλυτο συλλέκτη πολύτιμων μετάλλων και κυρίως χρυσού, τον δυνάστη των χλωριούχων υδάτων εδώ και μία δεκαετία, οι Ολυμπιακοί (πρέπει να) είναι ο ιδανικός αποχαιρετισμός.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!