Νίκη σε κάθε έδαφος

Δευτέρα, 19 Μαρτίου 2012 - 02:26

Ο μόνος βολεϊμπολίστας που έχει πάρει ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο σε βόλεϊ και σε μπιτς βόλεϊ είναι ο Καρτς Κίραλι. Στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας ιστορίας του gavros.gr μέχρι να ξεκινήσει η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου (27 Ιουλίου – 12 Αυγούστου), ο Αμερικανός βρίσκεται στο επίκεντρο.

Ο μεγάλος θρίαμβος της ομάδας βόλεϊ Ανδρών του Ολυμπιακού, πρώτος και προφανώς αξιομνημόνευτος, είναι ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1992 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μετά τη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ένας θρίαμβος με 3-0, μαχαίρι κατευθείαν στην καρδιά του Ντμίτρι Φόμιν, οι «ερυθρόλευκοι» του Γιάννη Λάιου θα αντιμετώπιζαν την πανίσχυρη Μεσατζέρο Ραβένα. Αν υπήρχε ένα παιχνίδι στο οποίο θα μπορούσες να διαλέξεις μία ομάδα, που πρέπει οπωσδήποτε να νικήσει αλλιώς θα πεθάνεις, και ένας φίλος σου να διαλέξει αντίπαλο και χώρο, τότε εκείνη θα μπορούσε να είναι το ιταλικό φόβητρο των δύο τρομερών Αμερικανών: των ακραίου Στιβ Τίμονς και Τσαρλς Φρέντερικ (ή αλλιώς Καρτς) Κίραλι.

Εδώ που τα λέμε, και ο δεύτερος μόνος του θα έκανε τη δουλειά.

Στο αθλητικό Hall of Fame του UCLA, ο Καρτς Κίραλι φιγουράρει δίπλα στον Τζον Γούντεν, τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και τον Μπιλ Γουόλτον, δηλαδή τις τρεις μεγάλες μορφές του κολεγίου της Καλιφόρνιας. Ενας φαινομενικός αθλητής, ο οποίος, μάλιστα, είναι η χαρά των βολεϊκών: διότι οι ρέκτες του παιχνιδιού μπορούν να ισχυρίζονται ότι πρόκειται για έναν από τους κορυφαίος αθλητές όλων των εποχών.

Τον μόνο που έχει κατακτήσει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο βόλεϊ και στο μπιτς βόλεϊ, τον ακραίο της εθνικής των ΗΠΑ του Νταγκ Μπιλ, που έκανε… παρέλαση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 (νικώντας με 3-0 τη Βραζιλία στον τελικό, με 15-6, 15-6 και 15-7), που πήρε… εκδίκηση από τους μπασκετικούς Σοβιετικούς, οι οποίοι είχαν νικήσει τις ΗΠΑ στους ημιτελικούς του μπάσκετ, επικρατώντας με 3-1 της ανατολικής ομάδας στον τελικό των Αγώνων της Σεούλ, το 1988. Ο Κίραλι ήταν ο αρχηγός των ΗΠΑ και φορούσε το νούμερο 15, ενώ η παγκόσμια ομοσπονδία βόλεϊ, δηλαδή η FIVB, τον βράβευσε σε δύο περιπτώσεις ως κορυφαίο παίκτη του κόσμου, το 1986- όταν και οι ΗΠΑ κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των Παρισίων, σαν άλλος Τζιν Κέλι που εκεί βρήκε τη Λέσλι Καρόν του- και το 1988, όταν φόρεσε στο στήθος το δεύτερο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Συν τοις άλλοις, στο επαναστατικό σύστημα του Νταγκ Μπιλ δεν ήταν μόνο ακραίος, αλλά και πασαδόρος: για να κάνεις ένα επαναστατικό σύστημα πρέπει να έχεις τα υλικά, και ο Κίραλι δεν ήταν μόνο η πιο αξιομνημόνευτη φυσιογνωμία αυτής της ομάδας, αλλά και το αγωνιστικό κλειδί της, ο παίκτης που την έκανε τόσο κυρίαρχη.

Ο Κίραλι- που φορούσε ένα ροζ καπελάκι πριν από κάθε παιχνίδι της εθνικής ομάδας του, ένα «ζήτημα παράδοσης», όπως τόνισε- δεν είναι δίπλα στον Τζαμπάρ μόνο στο Hall of Fame του UCLA: είναι και στους τίτλους. Την τετραετία του ως φοιτητή (και μάλιστα επιμελή, μια και πήρε το πτυχίο του στη βιοχημεία με 3,96 στα 5), το UCLA πήρε τρία πρωταθλήματα σε τέσσερα χρόνια, ενώ ο ίδιος ήταν 4 φορές (σε ισάριθμες σεζόν) μέλος της All American Team. Το UCLA είχε, επί θητείας του, ένα ρεκόρ 123-5, την ίδια στιγμή που έγινε ο νεότερος βολεϊμπολίστας στην ιστορία των ΗΠΑ που κατακτά χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.

Αφού πήγε στην Ιταλία, για να παίξει με τη φανέλα της Μεσατζέρο Ραβένα, ο Κίραλι έκανε στροφή στην καριέρα του. Ένας βολεϊμπολίστας απίστευτα γυμνασμένος, με φυσική δύναμη και καταπληκτική αντίληψη για το παιχνίδι, που βρήκε στον Κεντ Στέφες έναν παρτενέρ για να κάνουν αυτό που πρέπει: να πάρουν το χρυσό μετάλλιο στο πρώτο τουρνουά μπιτς βόλεϊ των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή εκείνο της Ατλάντας, το 1996.

Ο Κίραλι ήταν κάτι παραπάνω από ένας παίκτης μπιτς βόλεϊ: έγινε ο μύθος του αθλήματος. Σε όλη τη διαδρομή του στις… παραλίες, η οποία κράτησε κάπου 15 χρόνια, νίκησε το 80% των αγώνων του, πήρε 148 επαγγελματικούς τίτλους και μόλις τέσσερις φορές έμεινε κάτω από την ένατη θέση ενός τουρνουά. Ασφαλώς, δεν άργησε η ώρα για να μπει στο Hall of Fame του βόλεϊ, να διαβεί το «Σαλόνι της Δόξας» το 2001. Ένα χρόνο πριν είχε ψηφιστεί ως ο κορυφαίος βολεϊμπολίστας του 20ου αιώνα. Φράση παρά φράση, τα κατορθώματά του σαστίζουν ακόμα και εκείνον που απαριθμεί, που βλέπει ένα τέλειο προϊόν των τάραφλεξ, που γύρισε όλο τον κόσμο και πλέον απολαμβάνει το βόλεϊ- το οποίο αγαπάει σε σημείο να λέει ότι «όταν πλησιάζει Final 4 (σ.σ. κολεγιακού πρωταθλήματος) νιώθω πάντα το ίδιο συναίσθημα και την ίδια αγωνία, επειδή η διαδικασία είναι τόσο μακριά και έντονη, που η αδρεναλίνη δεν γίνεται παρά να αναλαμβάνει δράση»- ως σχολιαστής του ESPN.

Το ηθικό δίδαγμα, βεβαίως, είναι ένα: αυτός ο τύπος δεν έχει πολλά να σου πει για τη σκληρότητα της ήττας, και τα παθήματα της ζωής που γίνονται μαθήματα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!