Η Μέρι Λου ξαναπαντρεύεται

Σάββατο, 3 Μαρτίου 2012 - 23:27

Η προσπάθεια της Μέρι Λου Ρέτον στις ασκήσεις εδάφους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 είναι η εβδομαδιαία ιστορία του gavros.gr, σε μία θεματική ενότητα που θα κρατήσει μέχρι την έναρξη της διοργάνωσης του Λονδίνου (27 Ιουλίου – 12 Αυγούστου).

Έμενε μόνο μία προσπάθεια. Εκείνη στο άλμα, που η Μέρι Λου Ρέτον έπρεπε να βρει τον καλύτερο εαυτό της, έχοντας ελάχιστα περιθώρια για να τα καταφέρει. Ο Μπέλα Καρόλι, προπονητής της και πρώην της Νάντιας Κομανέτσι, την πλησίασε για να της δώσει κουράγιο με έναν ρουμανοαμερικάνικο τρόπο. «Ο Μπέλα είναι πολύ καλός στο να μας πωρώνει», είχε δηλώσει η Αμερικανίδα γυμνάστηρια μετά τους εθνικούς αγώνες, τον Οκτώβριο του 1983. Και εκείνη τη στιγμή, χρειαζόταν τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη.

Ήταν πίσω από την Εκατερίνα Σζάμπο. Η Ρουμανία, παρά τον Ψυχρό Πόλεμο, είχε ταξιδέψει στο Λος Άντζελες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Και οι γυμνάστριές της ήταν, χμμ, διάδοχοι της Νάντιας Κομανέτσι, που στα 14 της καταδυνάστευσε το τουρνουά γυμναστικής του Μόντρεαλ, παίρνοντας έξι δεκάρια. Η Εκατερίνα Σζάμπο ήταν η πιο ταλαντούχα από όλες τις Ρουμάνες. Όταν πήρε βαθμολογία 9,90 στο άλμα, με δύο αγωνίσματα να απομένουν για τη Μέρι Λου και ένα για εκείνη, έμοιαζε με μικρό θαύμα το να πάρει η Αμερικανίδα το χρυσό μετάλλιο στο σύνολο και να γίνει η πρώτη που τα καταφέρνει.

Στοπ καρέ.

Για να φθάσει στο «Πόλι Παβίλιον» του Λος Άντζελες η «America’s sweetheart», όπως αποκαλείται πια η Μέρι Λου Ρέτον, έπρεπε να υπάρξει μία αλυσίδα γεγονότων η οποία είναι, από μόνη της, το υλικό των ονείρων. Στην ηλικία των 5, άλλωστε, η Ρέτον έκανε κατακόρυφα και άλματα στο σχολείο της, υπό τους ήχους του «Flight of the bumble bee» τρέχοντας και αναπηδώντας σαν συναρμολογούμενη, από την αρχή έως το τέλος της μελωδίας. Ήθελε να γίνει η καλύτερη μαζορέτα των ΗΠΑ εκείνη την εποχή και η έντασή της ήταν απίθανη. Όταν συναντήθηκε με τον Μπέλα Καρόλι, το 1982, εκείνος ήταν μία κλασική περίπτωση ανατολικού Ευρωπαίου που αυτομόλησε, περνώντας τα σύνορα, και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ψηλός και μυστακοφόρος, με βαριά προσφορά και σπαστά αγγλικά, ο Καρόλι ήταν ο πρώην προπονητής της Κομανέτσι και είχε αναλάβει τη Σζάμπο από τα μικράτα της. Στο γυμναστήριο του Λος Άντζελες φαβορί ήταν η Ρουμάνα. Από το 1948 και το Λονδίνο όλα τα χρυσά μετάλλια στη γυμναστική Γυναικών είχαν καταλήξει σε Ανατολικοευρωπαίες. Ο Καρόλι είδε, μέσα από τη νοοτροπία της αστερόεσσας που είχε μεγαλώσει η Ρέτον (μία επαγγελματική νοοτροπία, σε ό,τι αφορά την προσπάθεια και τις θυσίες που απαιτούνται για να τα καταφέρει), το πάθος για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.

«Είχε καταπληκτικές φυσικές ικανότητες, η έκρηξή της, η ταχύτητά της, η φυσική δύναμή της ήταν προσόντα αξιομνημόνευτα. Συν τοις άλλοις ήταν πνευματικά δυνατή, ήξερε τι θέλει να κάνει και συγκεντρωνόταν σε αυτό. Όταν νίκησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας, τότε είπα “ναι, είναι μία βραχύσωμη κοπέλα με καρδιά λιονταριού”», στοιχειοθέτησε τη Ρέτον ο τότε προπονητής της. Την 1η Ιανουαρίου του 1983, η Μέρι Λου μετακόμισε από τη δυτική Βιρτζίνια, στην οποία μεγάλωνε, στο Χιούστον, για να προετοιμαστεί με τον προπονητή της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες.

Η ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΗΣΗ

Ένα τέλειο πρόγραμμα στις ασκήσεις εδάφους, ένα ομόφωνο δεκάρι και η Ρέτον μείωσε τη διαφορά από τη Σζάμπο στους 0,05 πόντους. Οι επόμενες στιγμές για την Αμερικανίδα ήταν μαρτύριο, διότι το πρόγραμμα της Ρουμάνας στους ασύμμετρους ζυγούς έπρεπε να το παρακολουθήσει. Η κάμερα την πιάνει να εκδηλώνει την ανησυχία και την αμηχανία της, κοιτάζοντας με την άκρη των ματιών της το πρόγραμμα της Σζάμπο και τον ηλεκτρονικό πίνακα. Έγραφε 9,90. Ένα βηματάκι πίσω, στην πτώση, αρκούσε «για να μας ανοίξει την πόρτα», όπως είπε ο Καρόλι. Ήξερε ότι στο δικό της τελευταίο αγώνισμα, το άλμα, ήθελε 9,95 για να μοιραστεί το χρυσό μετάλλιο και 10 για να το πάρει όλο δικό της. Ο Καρόλι τη φώναζε «πάντα», αφού παρομοίαζε όλους τους αθλητές του με ένα ζώο. Ενθουσιάστηκε με το πρόγραμμα της Μέρι Λου στις ασκήσεις εδάφους. «Τις γυναίκες γυμνάστριες τις ερωτεύονται στις ασκήσεις εδάφους. Γιατί; Επειδή έχει τον χορό, έχει τη μουσική. Η δύναμη του προγράμματος της Μέρι Λου έκανε το κοινό να βρίσκεται σε έκσταση», θυμήθηκε ο Ρουμάνος προπονητής.

Κι όμως, στα μέσα του Ιούνη του 1984, ενάμιση μήνα πριν τη σημαίνουσα, για την αμερικανική γυμναστική, 3η Αυγούστου, όλα έδειχναν ότι η 16χρονη Αμερικανίδα δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος στους αγώνες. «Το όνειρο της Μέρι Λου έχει και εφιάλτη μέσα», έγραφαν οι εφημερίδες. Η επέμβαση για αρθροσκόπηση δεν ήταν δύσκολη και αν πήγαινε καλά, η Ρέτον θα έπρεπε να αναρρώσει για τις επόμενες πέντε εβδομάδες, πριν, την έκτη, μπει σε ρυθμό προπονήσεων. Αλλά τότε το πουλάκι με το χρυσό μετάλλιο θα είχε πετάξει μακριά. Στο νοσοκομείο δημιουργήθηκε μία αθλήτρια ανυπότακτη, που αρνούταν να παραδοθεί. «Σκεφτόμουν πόσα είχα δώσει για να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τις θυσίες που είχα κάνει, που έφυγα από το σπίτι μου. Και είπα ότι δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι. Ότι δεν θα ήθελα να περάσουν τα χρόνια και το ερώτημα τι θα γινόταν αν δεν είχα δοκιμάσει να μου τριβελίζει το μυαλό. Αν αποτύγχανα, εντάξει, θα ήξερα ότι έχω προσπαθήσει».

«Μία μέρα μετά ήμουν στην προπόνηση. Και ξέρετε κάτι; 5 μήνες και 4 μέρες μετά, όταν πήγαμε στο Λος Άντζελες για τους Αγώνες, ήμουν καλά».

Η 44χρονη, πια, αθλήτρια ξεπέρασε το πρόβλημα των τραυματισμών της, αλλά δεν είχε την επίγνωση τι συνέβαινε στο Λος Άντζελες, έξω από τους τοίχους του «Πόλι Παβίλιον». Το αμερικανικό δίκτυο ABC την είχε κάνει σήμα του, έστελνε την εικόνα της σε όλα τα σπίτια. Όταν η Ρέτον το επόμενο πρωί βγήκε βόλτα, η πρώτη της ως «χρυσή» ολυμπιονίκης, αντιλήφθηκε ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού την ήξερε, και την επικροτούσε. «Νομίζω, όμως, ότι και αυτό είναι υπερβολικό. Θα καταλάβαινα αν οι άνθρωποι με αναγνώριζαν επειδή έχω ροζ μαλλιά ή κάτι παρόμοιο. Αλλά είμαι μία φυσιολογική έφηβη, η Μέρι Λου», ισχυρίστηκε. Δεν είχαν την ίδια γνώμη με εκείνη τα McDonalds, ο Vidal Sassoon και τα Wheaties, εταιρείες οι οποίες υπέγραψαν για πρώτη φορά γυναίκα για να γίνει το μοντέλο τους. Στα τέλη του 1984 η Μέρι Λου Ρέτον βραβεύτηκε ως η κορυφαία αθλήτρια στις ΗΠΑ, παρέα με τον Έντουιν Μόουζες.

Το άλμα της, βέβαια, ήταν τέλειο. Ο Καρόλι μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και αγκάλιασε τη Ρέτον. «Αυτό δεν επιτρέπεται και για μία στιγμή στην αποστολή φοβόντουσαν μήπως ακυρωθούμε», θυμήθηκε η Αμερικανίδα. Ο Ρουμάνος, με το βαλκανικό ταμπεραμέντο, άρχισε να ουρλιάζει, «δέκα, δέκα», και εν ριπή οφθαλμού οι θεατές του γυμναστηρίου φώναζαν αυτό το τόσο μαγικό σύνθημα στον σκοπό του. Η Σζάμπο είχε βάλει τα χέρια στο έδαφος και το κεφάλι της πάνω τους. Ήξερε ότι ήταν χαμένη. «Όταν βρισκόμουν στον αέρα ήξερα ότι έχω “κλειδώσει” το χρυσό». Η Ρέτον έκανε και δεύτερο άλμα. «Ήθελα να τιμήσω τη διοργάνωση, τους θεατές, να αποδείξω ότι δίκαια βρισκόμουν εδώ», τόνισε. Ήταν εξίσου καλό με το πρώτο. Ο Καρόλι συνέχιζε να πανηγυρίζει. Η αυτομόλησή του προς τη γλυκιά δύση έβρισκε την αθλήτριά του στο πρώτο σκαλί του βάθρου και από κάτω δύο συμπατριώτισσές του. Τρία χρόνια μετά την απόφασή του να μεταναστεύσει, τη ρομφαία κρατούσε ένα μικρό ροζ κοριτσάκι από τη δυτική Βιρτζίνια, μικρόσωμο. Αλλά με καρδιά λιονταριού.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!