Η ιστορία του Ρούλον Γκάρντνερ

Παρασκευή, 16 Δεκεμβρίου 2011 - 04:50

Συνεχίζοντας τις εβδομαδιαίες ιστορίες από τους περασμένους Ολυμπιακούς Αγώνες των σύγχρονων καιρών, μέχρι να ξεκινήσει η διοργάνωση του Λονδίνου (27 Ιουλίου – 12 Αυγούστου 2012) το gavros.gr παρουσιάζει μια από τις μεγάλες εκπλήξεις της διοργάνωσης. Ο άσημος Αμερικανός που νίκησε το θηρίο που δεν έχανε ποτέ.

Ένας δημοσιογραφικός νόμος (αλλά ευτυχώς οι δημοσιογράφοι είναι τόσο ελαφρών ηθών ώστε ουδείς νόμος να μπορεί να κρατήσει από τη στιγμή που αποφαίνεται κάτι διαφορετικό ο διευθυντής) αναφέρει ότι πρωταγωνιστής είναι εκείνος που νικάει. Σε έναν αντικειμενικό αθλητικό πλανήτη, η ήττα του Αλεξάντερ Καρέλιν στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2000, από τον Ρούλον Γκάρντνερ, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο ναυτικός που τα «σπίρτα» στο καράβι θα τον φώναζαν «χοντρό» κοινή συναινέσει, ή εκείνος ο υπάλληλος του ταχυδρομείου που η μόνη που θα μπορούσε να του απευθύνει τον λόγο είναι η συμπονετική παλιά συμμαθήτριά του, για να του πει «καλημέρα» και μόνο, δεν έκανε τον Αμερικανό νικητή. Αλλά τον εκπληκτικό Ρώσο παλαιστή νικημένο. Ήταν ένα αθλητικό σοκ που όμοιό του λίγες φορές έχει υπάρξει ξανά.

Το αντικατόπτριζε εκείνο που είπε ο Μοχάμεντ Αλί μετά τη νίκη του επί του Σόνι Λίστον στον τελικό του μποξ των βαρέων βαρών το 1964: «it shook the world», είχε τονίσει τότε εκείνος που πριν το ματς λεγόταν Κάσιους Κλέι και μετά ανακοίνωσε το όνομά του με τη διευκρίνιση ότι ασπάζεται το Ισλάμ. Αν ήταν εκείνη την εποχή παλαιστής της ελληνορωμαϊκής ο Ρούλον Γκάρνερ, θα έβλεπε τον αγώνα από τον πελώριο μονό καναπέ του, σε περιγραφή του Χάουαρντ Κοσέλ και μέχρι να τελειώσει θα είχε αρπάξει το τελευταίο από την εξάδα των ντόνατς που θα είχε στην κατοχή του.

Οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στην παλαίστρα του Σίδνεϊ, στις 27 Σεπτεμβρίου του 2000, για να δουν τον τελικό της ελληνορωμαϊκής πάλης άνω των 130 κιλών, πήγαν για να καταγράψουν το τέταρτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του Αλεξάντερ Καρέλιν, στον τελικό με τον Αμερικανό Ρούλον Γκάρντνερ. Ανάμεσά τους και αρκετοί (μάλλον οι περισσότεροι) που δεν ήξεραν από τους κανονισμούς της ελληνορωμαϊκής πάλης. Ο Καρέλιν δεν είχε χάσει ποτέ σε επίσημο διεθνή αγώνα, είχε πάρει ένα χρυσό μετάλλιο στη Σεούλ, το 1988, με τη Σοβιετική Ένωση, ένα στη Βαρκελώνη, το 1992, με την Κοινοπολιτεία, και ένα το 1996, στην Ατλάντα, με τη Ρωσία. Μέχρι τον τελικό του Σίδνεϊ, το 2000, είχε παραχωρήσει, σε τέσσερα, επί της ουσίας, ολυμπιακά τουρνουά, μόλις ένα πόντο. Και όλος ο κόσμος πίστευε ότι θα μείνει ένας. Συν τοις άλλοις, ακόμα και η αύρα του δημιουργούσε τρόμο, όλες αυτές οι φήμες γύρω από το όνομά του. Ο Ρώσος, γεννημένος στο Νοβοσιμπίρσκ, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1967, μπορούσε να παινεύεται για το γεγονός ότι του ανήκε το περίφημο «Karelin lift», δηλαδή «το σήκωμα του Καρέλιν». Με τον αντίπαλο να είναι ξαπλωμένος στο έδαφος μπρούμυτα και να κρατιέται εκεί, ο Καρέλιν, που αγκάλιαζε, ενώ ήταν γονατιστός, την κοιλιά του, τον σήκωνε και τον έριχνε με βία ξανά κάτω, παίρνοντας πέντε πόντους, δηλαδή το ανώτερο ενεργητικό που μπορεί να έχει από κίνηση ένας παλαιστής.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Τον αποκαλούσαν «Ρωσική Αρκούδα» και τον αποκαλούσαν «Μεγάλο Αλέξανδρο». Γενικώς, ό,τι πομπώδες υπήρχε ήταν κάτι με το οποίο θα μπορούσε να αποκληθεί. «Όταν πάλευες με τον Καρέλιν, το βασικό που ήθελες ήταν να μη σε ντροπιάσει ή να μη σε χτυπήσεις, σηκώνοντάς σε ψηλά και ρίχνοντάς σε στο έδαφος», τόνισε στις 2 Φεβρουαρίου του 2011 ο Ρούλον Γκάρντνερ στον αρθρογράφο του Sports Illustrated (και της στήλης «curiously long posts», που μεταφράζεται ελεύθερα σε «περιέργως μεγάλα κείμενα) Τζο Ποσνάνσκι. Πέντε μέρες πριν, είχαν μία εντυπωσιακή στιχομυθία οι δυο τους. Ο Ποσνάνσκι είχε πάει στην παλαίστρα για να δει εκ του σύνεγγυς τον Αλεξάντερ Καρέλιν. Ο μύθος ανέφερε ότι κουβάλησε ένα μεγάλο ψυγείο, πηγαίνοντας με τις σκάλες στον έβδομο όροφο της πολυκατοικίας που διέμενε, ότι έγραφε λογοτεχνικά κείμενα και ότι ήταν πολιτικό ον, εμπλεκόμενος με τα κοινά της χώρας του. «Οπότε, ήρθες για να γράψεις για τον Καρέλιν», του έτεινε ο Γκάρντνερ. –«Ναι, ήρθα για να γράψω για τον Καρέλιν». –«Δεν σε αδικώ. Ο τύπος ήταν τέρας».

Ήταν τέρας. Πράγματι. Αλλά σε εκείνο τον αγώνα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο έμοιαζαν με κόμιξ, ο Καρέλιν ένας στυλάτος ήρωας του οποίου οι μύες διαγράφονταν όπως στην πραγματικότητα και ο Γκάρντνερ ένας τεράστιος ευαίσθητος κεφτές, που προκαλεί τρόμο και γέλιο στην πόλη ενώ θέλει απλώς μία θηλυκή αγκαλιά, το 0-0 έμεινε για πολλή ώρα. Και στο δεύτερο τρίλεπτο, μέσα στην αναμπουμπούλα της μάχης, ο μεγαλωμένος σε φάρμα του Γουαϊόμινγκ Ρούλον, που όταν ήταν παιδί χάθηκε μέσα στο δάσος και τα πόδια του ήταν γεμάτα κρυοπαγήματα, βρήκε τη μία ευκαιρία που του δόθηκε στον αγώνα και πήρε τον πόντο. 1-0 για τον Γκάρντνερ, και έξι λεπτά ακόμα. Στο κοινό βρισκόταν μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες παρουσίες του 20ου αιώνα, το πιο γελοίο Νόμπελ Ειρήνης που δόθηκε ποτέ, ο Χένρι Κίσινγκερ, που ήταν έτοιμος να δει (και μετά να δώσει το χρυσό μετάλλιο στον) Ρώσο να συντρίβει Αμερικανό. Ο κόσμος ούρλιαζε, είχε να ακουστεί τέτοιος θόρυβος από εκείνες τις στριγκλιές των μαύρων στο Ιλινόις, με την ανατριχιαστική ραδιοφωνική περιγραφή που έδωσε τη δική της εικόνα στη νίκη του Τζο Λιούις επί του Μαξ Σμέλινγκ στο Βερολίνο.

Στον χρόνο που απέμεινε ο Καρέλιν επιτέθηκε ανηλεώς και ο Γκάρντνερ έμοιαζε με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στο έλεος της Αλ Κάιντα. Σε αντίθεση με το δεύτερο, ο 29χρονος, τότε, παλαιστής, κράτησε. «Αν πίστευα ότι μπορώ να νικήσω τον Καρέλιν; Όχι, δεν το πίστευα».

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Στις 23 Γενάρη του 2011, ο Ρούλον Γκάρντνερ ήταν 247,3 πάουντς. Το… αμερικάνικο μέγεθος, περίπου για τα κιλά. 112 κιλά. Μόλις 57 μέρες μετά, ο Αμερικανός παλαιστής ζύγιζε 218,6 πάουντς, λιγότερο από 100 κιλά. Όταν είχε μπει στο τηλεοπτικό σόου «The Biggest Loser», δηλαδή ο «Μεγαλύτερος Χαμένος», ο Γκάρντνερ, που είχε κατακτήσει και ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, ήταν περίπου 140 κιλά, ένα απλό γομάρι. Με προβλήματα υγείας Στις 21 Μαρτίου, είχε γίνει ξανά ένας κανονικός αποσυρμένος αθλητής. «Στάθηκα στη ζυγαριά και μετρήθηκα 218,6 πάουντς. Άκουσα ιαχές στο κεφάλι μου. Και μία φωνή: “Αδελφέ μου, έχεις ακόμα πολύ δρόμο να διαβείς”».

Τόσο που στις 28 Απριλίου του 2011, ο Ρούλον Γκάρντερ, in extremis «χρυσός» ολυμπιονίκης στον τελικό της ελληνορωμαϊκής πάλης του Σίδνεϊ, για την κατηγορία άνω των 130 κιλών, κόντρα στον άνθρωπο που δεν είχε χάσει ποτέ έως τότε, τον Αλεξάντερ Καρέλιν, εξέφρασε την επιθυμία του να κάνει μία προσπάθεια να επιστρέψει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!