Ευγνωμοσύνη για το rendez vous

Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2011 - 06:51

Πρώτα η είδηση: ο Ράφαελ Ναδάλ είναι ο νικητής του Ρολάν Γκαρός, αφού στον τελικό των Παρισίων επικράτησε του Ρότζερ Φέντερερ με 3-1 σετ (7-5, 7-6 {3}, 5-7, 6-1). Ο Ισπανός, δύο μέρες μετά τα 25α γενέθλιά του, κατέκτησε το έκτο τρόπαιό του στο Παρίσι και έφθασε στα 10 Γκραν Σλαμ. Ο Ναδάλ ισοφάρισε το ρεκόρ του Μπγιορν Μποργκ, με τις έξι κατακτήσεις, ενώ έχει ρεκόρ 45-1 στο τουρνουά. Η μόνη φορά που είχε χάσει ο Ναδάλ στο κορτ «Φιλίπ Σατριέ», ήταν από τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ, την Κυριακή 31 Μαΐου 2009, για τη φάση των «16»

Το κοντέρ του γεννημένου στο Μανακόρ «ταύρου», όπως τον ονόμασε ο προπονητής του τένις, Νικ Μπολετιέρι, συνεχίζει να μετράει. Τα ψέματα είναι κακά, για τις προτεραιότητες. Για τον ίδιο τον Ναδάλ η κάθε νίκη έχει ξεχωριστή σημασία. Δεν μαζεύει τίτλους για να τους αθροίσει, τουλάχιστον δεν είναι αυτή η προτεραιότητά του. Κάθε σεζόν που θα βγει στο κορτ, θα καλύψει όσο χώρο μπορεί και αυτός είναι πολύς, θα αναγκάσει τον αντίπαλό του σε ακόμα ένα χτύπημα και σε αυτήν την αμυντική τακτική μόνο μηχανή μπορεί να αντεπεξέλθει με επιτυχία και συνέπεια. Κάποια στιγμή ο αντίπαλος θα ολισθήσει, θα χάσει ένα εύκολο forehand, θα μπει σε υπαρξιακή διαδικασία: τότε είναι η στιγμή που ο Ναδάλ θα επιτεθεί και με το δικό του αριστερό forehand, θα σημαδέψει γραμμές. Και τότε- και η συχνότητα είναι πολύ μεγάλη σε αυτό- θα ξέρουμε τον νικητή.

Ο Ναδάλ θα δυσκολευόταν πολύ περισσότερο κόντρα στον Νόβακ Τζόκοβιτς: ο «Νόλε» είναι πιο συνεπής στη μηχανική κίνησή του: μπορεί να κάνει το ίδιο χτύπημα προς χάριν της νίκης και είναι το ίδιο ικανός αμυντικός με τον Ναδάλ, αν και δεν έχει το αντικειμενικό επιστημονικά πλεονέκτημα του αριστερού χεριού. Ο Φέντερερ δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Ακόμα και η επαναλαμβανόμενη κίνησή του θα περιλαμβάνει ένα από τα πιο όμορφα σουτ του τένις: το drop shot. Ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς έφθασαν σε τέσσερις τελικούς ΑΤΡ1000, πριν φθάσουν στο Παρίσι. Έγιναν σπουδαία ματς και πολλοί προεξόφλησαν το new rivalry, την κόντρα που θα υπερκάλυπτε εκείνη του «ταύρου από το Μανακόρ» με τον Φέντερερ. Πόσο εφικτό, ωστόσο, είναι αυτό, με τη γοητεία που ασκούν δύο αντίθετες ιδιοφυΐες;

Ο Ναδάλ και ο Φέντερερ αποτελούν ένα υπέροχο δίδυμο: από το 2004, που βγήκε ο αυθάδης Ισπανός στο φως του τένις και ο Φέντερερ έβαζε τα μαρμάρινα λουτρά στο παλάτι του, όλα έγιναν απλά. Ξανά την Κυριακή, ο Ελβετός άπλωνε τα καλούδια του ενώπιον του κόσμου. Τα slice backhand, τα εκπληκτικά forehand στην ευθεία, τα backhand στο μπροστινό μέρος του κορτ, στη γραμμή, για να σώσει break points. Είναι συγκλονιστικό να τον παρακολουθείς να κινείται, ακόμα και όταν περπατάει, όταν κάνει αβίαστα λάθη: θεωρείς, λανθασμένα εντελώς, ότι είναι ένας από εκείνους τους ζωγράφους που επειδή δεν τους αρέσει ένα οφθαλμοφανές αριστούργημα, το καίνε. Ο Ναδάλ το εκμεταλλεύθηκε από την αρχή των αναμετρήσεών του με τον Φέντερερ, λόγω της υψηλής αίσθησης ανταγωνισμού και του θάρρους που διαθέτει: αυτό που έγινε η άγνοια κινδύνου, την οποία κράτησε και δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή ότι το να μην φοβάται ήταν ψέμα. Ο Ναδάλ νικάει τον Φέντερερ επιστημονικά: παίζοντας το ίδιο χτύπημα, την ίδια κίνηση ξανά και ξανά, μέχρι να μην μπορέσει ο FedExpress να ανταποκριθεί σε κάτι που δεν καταλαβαίνει, κάτι τόσο απλοϊκό σύμφωνα με τη συνολικότητά του: την αρμονία στο κορτ, τον υψηλό δείκτη ευφυΐας, τον τρόπο που αναγιγνώσκει τον αντίπαλο. Ο Ναδάλ είναι το ίδιο έξυπνος, αλλά περισσότερο ρεαλιστής. Οι νίκες του έρχονται βάσει οργανωμένου σχεδίου, το οποίο ανακατεύεται με το ταλέντο. Κόντρα στον Φέντερερ έμοιαζε, πάλι, ο φτωχός συγγενής όσον αφορά στις ικανότητες, αλλά γνώριζες ότι τον break point που είχε, θα τον παίξει με ακρίβεια, στη μία ευκαιρία που θα είχε για να σώσει το δικό του σερβίς, θα σημάδευε τις γραμμές και τις γωνίες.

Ο Φέντερερ, εν τούτοις, είχε τη δική του ευκαιρία να κάνει το τέταρτο σετ ντέρμπι. Με τρεις break point για να κάνει σπάσιμο σερβίς χωρίς να δεχθεί πόντο και να προηγηθεί με 1-0. Ο Ελβετός δέχθηκε πέντε συνεχόμενους πόντους, στο τένις είναι σύνηθες, όταν δεν αποκτάς απτό κέρδος από τέτοιους πόντους, να το πληρώνεις στο σερβίς σου, όπως συμβαίνει στο μπάσκετ, που συνήθως, όταν χάσεις ένα εύκολο καλάθι από κάτω, «τρως» τρίποντο στην επόμενη φάση.

Ξέρει ο ένας πόσο δύσκολα έχασε και ο άλλος πόσο δύσκολα νίκησε. Αν εξαιρεθεί το μακελείο του Ρολάν Γκαρός το 2008, όταν ο Ναδάλ νίκησε με 3-0 (6-1, 6-3, 6-0), η δυσκολία μοιάζει με παρονομαστή. Και αφού το παιχνίδι φεύγει από τα υπερφυσικά στοιχεία του και στρέφεται προς τον ρεαλισμό, το πιθανότερο είναι ότι νικητής θα είναι εκείνος που θα το θέλει περισσότερο. Δηλαδή ο Ναδάλ, που για να πάρει το παιχνίδι μπορεί να κάνει τα πάντα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!