Το Παρίσι του Βιβάλντι

Κυριακή, 22 Μαΐου 2011 - 08:35

Λέγεται Ρολάν Γκαρός, προς τιμή του σημαντικού Γάλλου πιλότου που σκοτώθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1918, μία μέρα πριν τα τριακοστά γενέθλιά του, ξεκινά την άνοιξη και τελειώνει καλοκαίρι, με σάουντρακ τις δύο εποχές του Αντόνιο Βιβάλντι και το φρέσκο χώμα γίνεται ξερό όσο φτάνει προς το τέλος του. Είναι η κακιά μάγισσα του τένις, αυτή που ευχήθηκε, στη βάπτισή του, να γίνεται, τον Ιούνιο, ενοχλητικό.

Το Ρολάν Γκαρός, όμως, είναι ένα σοβαρό Γκραν Σλαμ και όχι ο μπάτλερ που ανοίγει την πόρτα στη βίλα που μένει το Γουίμπλεντον. Υπάρχει ως σάρκα από τη σάρκα των Παρισίων και πνεύμα από το πνεύμα του. Είναι η Παναγία του, την πρώτη εβδομάδα του Ιούνη. Το παρισινό κοινό είναι φασαριόζικο και δεν δέχεται την αυθαίρετη συμπεριφορά από τους τενίστες. Στον τελικό του 1999 η Μαρτίνα Χίνγκις έφυγε κλαμένη από το κορτ και όχι μόνο από την ήττα της από τη Στέφι Γκραφ. Όποια απόπειρα ειρωνείας έκανε προς το κοινό στο κορτ «Φιλίπ Σατριέ», της επιστρεφόταν στο πολλαπλάσιο. Τα νεύρα της Ελβετής τσακίστηκαν, ο πάγος που έχει η Γκραφ, αντί για αίμα, τη βοήθησε να φθάσει άνετα σε ακόμα μία ένδοξη επικράτηση.

Το Ρολάν Γκαρός είναι ποίημα που έγραψε καταραμένος ποιητής, ο οποίος κοιμόταν για μία εβδομάδα στον δρόμο, πριν βρει στέγη στο μικρό διαμέρισμα μίας ξεφτισμένης τσατσάς. Οι χαρισματικοί και οι ταλαντούχοι έβρισκαν εμπόδιο αδιαπέραστο, όποτε πατούσαν στο κορτ που βρώμιζε τα παπούτσια τους. Το χώμα αποδείχθηκε κρανίου τόπος για τον Σάμπρας και τον ΜάκΕνρο, κόλαφος για τον Τζίμι Κόνορς και μόνο ο ψυχρός Σουηδός, Μπγιορντ Μποργκ, τα κατάφερε.

Για τον Τζον Μακ, ωστόσο, το γαλλικό όπεν είχε δύο όψεις. Ο Αμερικανός δεν άλλαξε συνήθειες, το «you cannot be serious» στους διαιτητές πήγαινε σύννεφο και το 1984, στο Ρολάν Γκαρός, οι ενδείξεις έδειχναν ότι σχετικά νωρίς θα έχει βάλει στην κατοχή του και το παρισινό όπεν. Στον τελικό αντιμετώπιζε τον Ιβάν Λεντλ, ο οποίος έφθανε στον πέμπτο τελικό Γκραν Σλαμ της καριέρας του, χωρίς να έχει κάνει επιτυχία. Κάτι σαν τον Μάρεϊ της εποχής, αλλά με λιγότερο ταλέντο. Παρά τον πολύ ήλιο, όλα πήγαιναν καλά για τον ΜάκΕνρο. Προηγήθηκε με 2-0 σετ, έκανε γρήγορα μπρέικ στο τρίτο και βρισκόταν 3-2 και 40-30 μπροστά. Η ροή αντεστράφη από ένα backhand, εύκολο για την κλάση του Αμερικανού. Το χτύπημα βρήκε φιλέ, η ροή του παιχνιδιού άλλαξε. Ο Λεντλ βρήκε την αυτοπεποίθηση που δεν ήξερε ότι υπάρχει στο παιχνίδι του, ο ΜάκΕνρο «βυθίστηκε» σε μία λήθη άνευ προηγουμένου, το ματς αυτό έγινε ο λόγος που σκέφτηκε σοβαρά να παρατήσει το τένις. Ο ΜάκΕνρο δεν κατάφερε ποτέ να πάρει το Γκαρός, αλλά εκεί κέρδισε τη συμπάθεια του κόσμου. Το 1988, πάλι με τον Λεντλ, σε πρόωρο ματσάρισμα, σε ένα παιχνίδι που είχε δύο μεγάλες διακοπές, που κατέβηκε η κεφαλή της οργάνωσης για να ελέγξει ένα χτύπημα στη γραμμή, που σταμάτησε επειδή έπεσε το σκοτάδι, ένα ματς που οι Γάλλοι ακόμα το μνημονεύουν και το θεωρούν ιστορικό για το τένις: τα όρια των τενιστών μπήκαν σε διαδικασία συζήτησης, η αντιμετώπιση τέτοιων στιγμών. Ο Λεντλ πήρε τα συμπράγκαλά του και βγήκε από τον αγωνιστικό χώρο, όταν πια είχε πυκνώσει το σκοτάδι. Το παιχνίδι συνεχίστηκε το επόμενο πρωί και ο ΜάκΕνρο αποκλείστηκε. Δεν ήταν νίκη, αλλά, ως ο αδύναμος, πια, της παρέας, κέρδισε να τον συμπαθήσει το κοινό. Όταν, πια, βγήκε το όπλο νέας τεχνολογίας, που ονομαζόταν Πιτ Σάμπρας, ο «Big Mac» αποφάσισε να αποχωρήσει.

Κλάμα στο ψιλόβροχο

Κάνει εξίσου σπουδαία καριέρα ως σχολιαστής του ESPN και ως ερωτών έχει χαρίσει στην τηλεοπτική διάσταση του Ρολάν Γκαρός μία από τις σπουδαιότερες στιγμές της. Η συνέντευξη με τον Ρότζερ Φέντερερ το 2009, στο Παρίσι, ήταν κόσμημα για την παγκόσμια τηλεόραση. Εκείνη την Κυριακή του Ιούνη ο Ελβετός είχε καταφέρει να ξορκίσει μία κατάρα που φαινόταν ότι θα μείνει για πάντα μία ιστορία με πολλά ερωτηματικά. Γιατί δεν πήρε ο Φέντερερ το Ρολάν Γκαρός; Η απάντηση ήρθε στις 7 Ιουνίου του 2009, όταν νίκησε τον Σόντερλινγκ, έκλαψε στο ψιλόβροχο που μελαγχολούσε ακόμα και τις μηχανές γέλιου, ισοφάρισε τα 14 Σλαμ του Σάμπρας, με τις επικεφαλίδες όλων των μεγάλων αθλητικών δελτίων να τον ανακηρύσσουν κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών. Δεν πέρασε καν ένας χρόνος, όταν το σπουδαιότερο χωμάτινο Όπεν επέστρεψε με τη μορφή Νέμεσης. Ο Φέντερερ έπρεπε να νικήσει στον περυσινό προημιτελικό τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ, για να κατακτήσει το νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο FedExpress είχε μείνει στην κορυφή 285 εβδομάδες συνολικά, μία λιγότερη από τον πρώτο στη συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία, Σάμπρας. Η ήττα του δεν σύστησε μόνο την ενθρόνισή του, αλλά και τη χαμένη επαφή από κατακτήσεις Major. Κοντά στο νούμερο ένα ο Φέντερερ δεν πλησίασε ξανά.

Σέρβικο δίχτυ τρόμου

Ο Φέντερερ επιστρέφει στο Παρίσι και δεν μπορεί παρά να ελπίζει ότι θα κατακτήσει το τρόπαιο που λέγεται, στη γαλλική «Coupe Des Mousquetaires», άλλωστε ο Άθως, ο Πόρθος, ο Άραμις, ο τέταρτος σωματοφύλακας Ντ’ Αρντανιάν και όποοος άλλος σκαρφίστηκε το ασυνήθιστο μυαλό του Αλέξανδρου Δουμά, είναι ισότιμα μέλη με τους αληθινούς ήρωες της χώρας. Η ξιφομαχία, ως λύση για ζητήματα τιμής, άνθισε τους προηγούμενους αιώνες σε αυτήν την χώρα που το οξύμωρο της ανάλαφρης προφοράς την κάνει ακόμα πιο ελκυστική. Ο Ελβετός δεν είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όπως συνήθιζε άκοπα, μόνο και μόνο συνδυάζοντας την αρτιστίκ διάθεση που κατέκλυζε το παιχνίδι του με τις νίκες, ξανά και ξανά, πάνω στο ίδιο μονότονο μοτίβο. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Ράφα Ναδάλ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ο Ράφα πέρυσι έκανε στο χώμα 22-0: πήρε πέντε ματς στο Μόντε Κάρλο, άλλα τόσα στη Ρώμη και πέντε στη Μαδρίτη, ενώ έκανε περίπατο στο Ρολάν Γκαρός, κερδίζοντας το έβδομο Major του χωρίς να χάσει σετ. Ακολούθησαν άλλα δύο, στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, για να γίνει ο πρώτος τενίστας από την εποχή του Ματς Βιλάντερ, το 1988, που πήρε τρία συνεχόμενα Γκραν Σλαμ. Αλλά το 2011 έκρυβε ζόρια για τον ίδιο, όταν ξεκίνησε η εποχή του Τζόκοβιτς. Και γεννήθηκε η κόντρα τους.

Το συναπάντημά τους στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν, στα τέλη του Γενάρη, δεν έγινε ποτέ, αφού ο τραυματισμός του Ναδάλ στον προημιτελικό με τον Φερέρ στέρησε από τον Μαγιορκινό την ευκαιρία να κατακτήσει τέσσερα συνεχόμενα Σλαμ, μα έπειτα του… έδωσαν και κατάλαβε. Στα τέσσερα (από τα πέντε) τουρνουά που συμμετείχαν και οι δύο, ήταν το ζευγάρι του τελικού. Στη Φλόριντα, στο Μαΐάμι, στη Μαδρίτη και στη Ρώμη, ο νικητής ήταν ένας. Το φετινό αήττητο του Νόβακ Τζόκοβιτς φαινόταν να τελειώνει όταν άρχισε η περίοδος του χώματος, αλλά ο Σέρβος δεν «μάσησε». Το 37-0 είναι απίστευτο ξεκίνημα για σεζόν και το 42-0 του Τζον ΜάκΕνρο τρέμει… συθέμελα. Αν ο Τζόκοβιτς φθάσει στον ημιτελικό του τουρνουά, θα γράψει ιστορία και θα συνεχίσει να απειλεί το συνολικό παθητικό των τεσσάρων ηττών που είχε εκείνη τη χρονιά ο αριστερόχειρας Αμερικανός, με τον ιδιότυπο τρόπο παιχνιδιού.

Ο Ναδάλ, βεβαίως, έως τώρα στην καριέρα του, δεν έχει χάσει από κανέναν τενίστα τέσσερις φορές συνεχόμενες. Το αν θα γίνει «σαν ταύρος από την Παμπλόνα που κυνηγά τους ανθρώπους στο δρόμο», όπως τον είχε παρομοιάσει ο προπονητής τένις Νικ Μπολετιέρι, θα φανεί κόντρα στη σέρβικη αλεπού με την καταγωγή από το Βελιγράδι.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!