Τα 20 κεράκια
![Τα 20 κεράκια](https://www.gavros.gr/photos/w_930px/articles/201207/422311_3741410927710_2106698011_n.jpg)
Αχ βρε Μπίρος, αχ βρε Μπίρος… Η φωτογραφία με τους Γιώργο Αφρουδάκη, Νικόλα Δεληγιάννη και Θοδωρή Χατζηθεοδώρου το πρωί της Δευτέρας στην αίθουσα αναχωρήσεων του «Ελ. Βενιζέλος» θυμίζει… τον δήμιο της εθνικής ομάδας στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του Μόντρεαλ, το 2005. Η Ελλάδα είχε φυλακίσει την Ουγγαρία σε εκείνο το παιχνίδι, αλλά για μία φορά σε όλο το τουρνουά οι παίκτες δεν ακολούθησαν πιστά τις εντολές του Σάντρο Καμπάνια. Ήταν ξημερώματα όταν το μαγυάρικο σκουφάκι με το νούμερο 10 ξέφευγε από την εμβέλεια των Ελλήνων πολιστών για να βάλει πέντε γκολ στην κόντρα και έξι συνολικά, με τους Ούγγρους να δραπετεύουν νικώντας με 7-6. Δύο μέρες μετά, οι τρεις- αλλά και ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος, ο Μάνθος Βουλγαράκης και ο Μανώλης Μυλωνάκης- πέρασαν από τα δεκάρια της Νάντιας Κομανέτσι για να φθάσουν στο πρώτο μετάλλιο εθνικής ομάδας σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: το χάλκινο, στον μικρό τελικό με την Κροατία.
Ήταν άλλες εποχές. Και τώρα άλλες. Το 1992, όταν ως εθνική Παίδων ο Δεληγιάννης ταξίδεψε με τους Αφρουδάκη σίνιορ και Χατζηθεοδώρου για την Μπρατισλάβα στις 8 Ιουλίου, ήταν άλλες. Το 1996, όταν ο Αφρουδάκης με τον Χατζηθεοδώρου ήταν οι μείρακες που ο Κούλης Ιωσηφίδης πήρε στους Ολυμπιακούς της Ατλάντας, άλλες. Το 2000, στο Σίδνεϊ, άλλες. Το 2004, στην Αθήνα, άλλες. Διάολε, πέρασαν είκοσι χρόνια και οι τρεις τύποι μπαίνουν στο αεροπλάνο φορώντας το εθνόσημο για να περπατήσουν στο νερό ακόμα μίας διοργάνωσης. Είκοσι χρόνια σύμπνοιας και αντιπαλότητας, είκοσι χρόνια αγάπης και τσακωμών. Είκοσι χρόνια συμπαίκτες και αντίπαλοι. Ποια αγαθή μοίρα έβαλε τις νεράιδές της να ευχολογήσουν στη βάπτιση της σπουδαιότερης φουρνιάς που πέρασε ποτέ (χωρίς αν και εφόσον, χωρίς αντιδικίες, τα ιερά τέρατα και οι πιονέροι έχουν τη θέση που τους αξίζει, αλλά ποτέ τρεις παίκτες από την ίδια φουρνιά δεν είχαν τόση διάρκεια και δεν έγιναν τόσο σημαντικοί για το άθλημά τους στην Ελλάδα όσο αυτοί) από το ελληνικό πόλο.
Από την Μπρατισλάβα στη Δουνκέρκη. Από τη Δουνκέρκη στην Ατλάντα. Από εκεί στο Περθ. Στο Σίδνεϊ, στη Φουκουόκα, στη Βαρκελώνη, στην Αθήνα, στο Μόντρεαλ, στη Μελβούρνη (μετά τη… στάση εργασίας στο Βελιγράδι, άλλωστε συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, συμβαίνει μετά από μία επιτυχία να μετατρέπεσαι για λίγο σε κακομαθημένο παλιόπαιδο, μέχρι το ίδιο το υλικό σου να σε διορθώσει), στο Πεκίνο και τώρα, ξαφνικά και αναπάντεχα, στο Λονδίνο. Ένας σταθμός φινάλε, όπως έγραψε και ο Νικόλας Δεληγιάννης στο Facebook. Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού δήλωσε στο gavros.gr ότι του φαινόταν απίστευτο που βρισκόταν σε εκείνη την αίθουσα αναχωρήσεων και, από το βράδυ της Δευτέρας, στο Λονδίνο, αλλά αν είχε μία πιθανότητα να συμβεί, πόσες υπήρχαν ώστε να είναι και οι τρεις, ο αρχισκόρερ Γιώργος Αφρουδάκης, ο βιρτουόζος Θοδωρής Χατζηθεοδώρου και ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας μετά τον Μάκη Βολτυράκη στην ίδια πτήση, στην ίδια ομάδα, για τους, άκουσον άκουσον, Ολυμπιακούς Αγώνες;
Μερικές φορές φέρθηκαν άσχημα. Μερικές φορές έχασαν τον έλεγχο. Μερικές φορές δεν σκέφτηκαν σωστά. Αλλά είναι ο αθλητισμός. Και είναι η αγάπη. Δεν εξηγείται αλλιώς, παρά μόνο με τους νόμους της υπερφυσικής. Αλλά και η αγάπη με τους νόμους της υπερφυσικής εξηγείται.
Είκοσι χρόνια μετά. Από τα 16 στα 36. Από το 1992 έως το 2012. Από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ου στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Όποιος μιλάει για νομοτέλεια, καλύτερα να βάλει πιπέρι στο στόμα. Ακόμα και ο ίδιος ο Δεληγιάννης, που έγραψε το «για τελευταία φορά». Ποιος ξέρει τι μπορεί να τους σκαρώσει το μωρό με το βέλος. Ξέρετε, τα λέει πολύ συχνά με τη βαρύτητα…