Μετάνοια στο κύτταρο

Πέμπτη, 12 Απριλίου 2012 - 19:38

«Ηρεμία». Η λέξη και η έννοια που έλειψε για πολλά χρόνια από την εθνική ομάδα πόλο Ανδρών. Το βράδυ της Τρίτης, στην αίθουσα αφίξεων του «Ελ. Βενιζέλος», ήταν διάχυτη στον χώρο. Εντούτοις για αρκετό καιρό, τόσο που να χρονολογείται από την περίοδο που ο Σάντρο Καμπάνια οδήγησε τη γαλανόλευκη στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος από τη Βαρκελώνη (και την ήττα στην παράταση από την Ουγγαρία) είχε εξαφανιστεί.

Ήταν, πρώτα, οι στασιαστές της εύφορης κοιλάδας: η δήλωση του Γιώργου Ορφανού για το μεγάλο πριμ σε περίπτωση κατάκτησης μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, το 2005, που δεν τηρήθηκε. Είχε προηγηθεί, το 2002, η ανταρσία και η πρώτη σύγκρουση των παικτών με την ομοσπονδία, όταν και σύσσωμοι διεμήνυσαν ότι ο Κούλης Ιωσηφίδης έχει κλείσει τον κύκλο του σε μία ομάδα στην οποία έβαζε ταβάνι και πρέπει να αντικατασταθεί. Η στάση εργασίας από την εθνική ομάδα, που (δεν) κόστισε το καλοκαίρι του 2006, όταν, με νέα πρόσωπα στη σύνθεσή της, πήρε την έκτη θέση στο Ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου. Μόλις στα τέλη Αυγούστου ο Νικόλας Δεληγιάννης εξομολογήθηκε ότι «έχω κάνει λάθη στην καριέρα μου και παραδέχομαι ότι τότε δεν έπρεπε να φύγω από την Εθνική». Η, σε παράλληλο σύμπαν, απεργία των παικτών των περισσότερων ομάδων, για να πάει ο διαμαρτυρόμενος Γιάννης Θωμάκος στον Πανιώνιο από τον Ολυμπιακό και το μποϊκοτάζ στο Final 4 του Κυπέλλου στην Άρτα, όταν όλες οι συμμετέχουσες, πλην των «ερυθρόλευκων» (με την εξαίρεση του Αργύρη Θεοδωρόπουλου), αποφάσισαν να κατέβουν με ερασιτέχνες. Η επιστροφή των διεθνών για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μελβούρνης, το 2007, και το τέλος του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου από την Εθνική, με τη συνέντευξη Τύπου και, αργότερα, τη δήλωση-μομφή για τον Δημήτρη Διαθεσόπουλο, ότι «τον βλέπαμε σαν πατέρα μας, αλλά είναι ένας πατέρας που δεν φροντίζει για τα παιδιά του».

Το «ναυάγιο» του 2008, στη Μάλαγα και στο Πεκίνο, και η καρατόμηση, κατ’ εντολή του προέδρου της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας, των παικτών πάνω από 30, από τη γαλανόλευκη. Το σχέδιο του Σάντρο Καμπάνια για την επόμενη μέρα (με Γιάννη Φουντούλη και Φώτη Μπλάνη σε δυνατούς ρόλους, εκτός των άλλων) που παραπέμφθηκε οριστικά στις καλένδες. Η μικρή αποχή των Χρήστου Αφρουδάκη και του Γιώργου Ντόσκα, που λίγο έλειψε να κοστίσει στην Εθνική ακόμα και τη συμμετοχή της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ. Η βραχύβια θητεία του Τάσου Δούμπα στον πάγκο της ομάδας, που λίγοι τη θυμούνται. Η απόφαση του Ντράγκαν Άντριτς να κηρύξει τον δικό του αγώνα, καλώντας όσους παίκτες σκεφτόταν ο ίδιος ότι χρειάζεται, για να διεκδικήσουν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Η επιστροφή, που βρήκε τα πρόσωπα φωτισμένα και τις κοσμοθεωρίες αλλαγμένες. Ο χρόνος, εν ολίγοις, που περνάει και που αλλάζει τα μυαλά, η επιστροφή στον ερασιτεχνισμό, το «κόψιμο» των μεγάλων συμβολαίων και της αγοράς που άνοιξε θεαματικά στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν τα παιδιά της «γενιάς της Δουνκέρκης» διεκδίκησαν και πήραν εξαψήφια συμβόλαια, και δεν έχει κλείσει ακόμα, αλλά σίγουρα μάτωσε και έκανε πληγές που δεν έχουν επουλωθεί.

Τούτες οι ιστορίες μπορούν, σε ένα αλληγορικό πλαίσιο, να τοποθετηθούν δίπλα στα χρόνια που πέρασαν μετά την… επανάσταση του 1821. Ίσως μόνο στο μπάσκετ φάνηκε ο συγκρουσιακός χαρακτήρας των Ελλήνων, όχι μόνο απέναντι στις εξωτερικές δυνάμεις αλλά, μεταξύ τους. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Το πόλο έμοιαζε να ξεφτίζει.

Αλλά αρκεί κάποιος να έκανε μία βόλτα στη Γλυφάδα, το τριήμερο του πανελλήνιου πρωταθλήματος Νέων Ανδρών, να δει τον κόσμο που κατέκλυσε τις κερκίδες του κολυμβητηρίου, για να διακρίνει έναν μικρό κόσμο, συλλογικά χωρισμένο, αλλά μαζεμένο έξω από την πισίνα, με πολίστες που ήταν στο προολυμπιακό τουρνουά του Έντμοντον να προλαβαίνουν να δίνουν το «παρών» για ένα ή δύο παιχνίδια.

Στην εθνική πόλο Ανδρών μπορεί κάποτε να υπήρχαν παιδιά και αποπαίδια: τα πριμ που δεν δόθηκαν και οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν μπορεί να έφεραν βρισιές, επιθέσεις σε πρόσωπα, προσβολές και εν βρασμώ «αποχαιρετισμούς» που δεν τηρήθηκαν. Ευτυχώς, όμως, κανείς δεν έχει την αντίρρηση να θυμηθεί τι συνέβαινε. Δεν σβήστηκαν με βουλοκέρι αυτές οι κινήσεις: έγιναν μαθήματα, που, όμως, μόνο αν έρθει η επιτυχία θα φανεί το πρόσφορο έδαφός τους. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (27 Ιουλίου – 12 Αυγούστου) ήταν κάτι: η συνέχιση μιας βαριάς κληρονομιάς, αφού για ένατη συνεχόμενη φορά η Εθνική θα βρίσκεται σε ένα ολυμπιακό τουρνουά.

Η μετάνοια στο κύτταρο, όμως, ήταν σημαντικότερη: ο τρόπος αντιμετώπισης μίας ήττας, οι θεραπευτικοί διάλογοι και η τάση, όχι να αγαπιούνται αλλά, αφού ζουν μαζί να σέβονται ο ένας τον άλλο.

Ο χρόνος που περνάει αναδεικνύει την αλήθεια: στην υποδομή του κάθε παίκτη, στις αξιακές αρχές του παιχνιδιού, στην ομορφιά μίας αποστολής. Όταν ο Γιάννης Δρυμωνάκος επέστρεψε στην κολύμβηση και πήγε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σανγκάης, το 2011, έμοιαζε με ένα μεγάλο παιδί, που βρίσκει ξανά τη χαμένη χαρά η οποία γνώριζε ότι υπάρχει.

Για κάποιους παίκτες της Εθνικής, το παρελθόν είναι γεμάτο από συμπεράσματα, τα οποία δεν είναι (όλα τουλάχιστον) επ’ ωφελεία τους. Αλλά η χαμένη χαρά μίας αποστολής με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα τους φέρνει ξανά στο φως, ως απλώς- μια και οι μέρες το επιτάσσουν- μετανοημένους αμαρτωλούς, που ξέρουν, αυτήν τη φορά, τι πρέπει να κάνουν. Αν είναι σωστό να ζητήσουν και τι θα είναι αυτό που θα απαιτήσουν.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!