Δύο σπουδαίες Ολλανδέζες
Ο τελικός είχε τελειώσει και ενώ οι πολίστριες με τα μπλε μαγιό πανηγύριζαν δύο ψηλές κυρίες περνούσαν τα φράγματα και με τρεμάμενα πόδια κατευθύνονταν προς τα αποδυτήριά τους. Οι εξ Ολλανδίας ορμώμενες Ίφκε Φαν Μπέλκουμ και Γιασμίν Σμιτ περίμεναν υπομονετικά στα αποδυτήρια τις Ελληνίδες πολίστριες και μόλις τις αντίκρισαν, να φτάνουν πανηγυρίζοντας, έβαλαν τα κλάματα. Και οι δύο έπιασαν τη Σταυρούλα Αντωνάκου και τη σήκωσαν ψηλά στον αέρα, άλλωστε το δεξί ντεμί της εθνικής ομάδας και του Ολυμπιακού είναι αδύνατο και αυτήν την εποχή έχει αδυνατίσει ακόμα περισσότερο και οι δύο Ολλανδέζες είναι από δύο μέτρα η κάθε μία.
Έκλαιγαν πραγματικά και ήταν δάκρυα χαράς, αν και τέσσερις μέρες νωρίτερα η εθνική τους ομάδα είχε χάσει από την Ελλάδα στον προημιτελικό της διοργάνωσης, με 12-10 και δεν κατάφερε να προκριθεί στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Η Γιασμίν Σμιτ έπαιξε στον Ολυμπιακό τη σεζόν 2008-09, δηλαδή την ίδια περίοδο που η Ίφκε Φαν Μπέλκουμ πήγε στον Εθνικό. Η Σμιτ έφυγε με τις καλύτερες αναμνήσεις από τον Θρύλο και ήρθε η ώρα της Φαν Μπέλκουμ να «χτίσει» τις δικές της, τη σεζόν που τελείωσε στις 11 Μαΐου και που έστεψε πρωταθλητή Ελλάδος τον Ολυμπιακό. Η τελευταία δεν μοιάζει για άνθρωπος που συγκινείται εύκολα, άλλωστε πριν φύγει από τον Πειραιά με προορισμό το Λέιντεν, είχε τονίσει ότι ήθελε να φύγει για να επιστρέψει σπίτι της. Σίγουρα, ωστόσο, είναι από εκείνους τους χαρακτήρες που δεν αφήνουν τη συγκίνησή τους να φανεί στους υπόλοιπους. Και έτσι, μπροστά στις Ελληνίδες φίλες της, που μπήκαν μέσα για να ετοιμαστούν, μέσα σε μία θολούρα, για την απονομή του χρυσού μεταλλίου, την πήραν τα ζουμιά.
Είναι εντυπωσιακό πώς μερικές σχέσεις χτίζονται σε τόσο στερεά θεμέλια, που μπορούν να κρατάνε την υφή τους ή να δυναμώνουν στο πέρασμα του χρόνου και ανεξαρτήτως χώρου. Και είναι υπέροχο να μπορείς να χαίρεσαι με την επιτυχία του άλλου περισσότερο απ’ ό,τι με τη δική σου.