Μεγάλες μορφές στον Ναό!
Στο βιβλίο του «Κλέψε σαν Καλλιτέχνης»- το οποίο είναι μικρό, ευκολοδιάβαστο και best seller στους New York Times, ο Όστιν Κλέον έχει ένα μικρό κεφάλαιο με τη γενεαλογία των ιδεών.
Ο Κλέον γράφει για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να καθορίσει από πού προέρχεται, αλλά μπορεί να διαλέξει τους φίλους και τους δασκάλους του, τη μουσική που θα ακούσει και τις ταινίες που θα δει. «Είσαι ένα remix της μητέρας σου, του πατέρα σου και όλων των προγόνων σου», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο βιβλίο.
Ο Ολυμπιακός είναι παιδί δύο… Ολυμπιακών. Όταν σκάει ο παικταράς Ρούι Κόστα στο Καραϊσκάκη και βλέπει τον Μίτσελ, στον οποίο υποκλίνεται- του υποκλίνεται κυριολεκτικά με τον ίδιο τρόπο που η δεύτερη φωτογραφία του κειμένου δείχνει, κάνει μία υπόκλιση στην οποία το πάνω μέρος βρίσκεται σε ορθή γωνία με το κάτω- και μετά, έξω από τον αγωνιστικό χώρο, αντικρίζει τον Κριστιάν Καρεμπέ, τότε είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει επίπεδο. Δεν έχει χάσει τη γονιδιακή μαγκιά του, αλλά είναι μία ομάδα βεληνεκούς παγκόσμιου, εκτός κι αν καθημερινά βρίσκεις έναν άνθρωπο που έχει παίξει 15 χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης και έναν τύπο που έχει κατακτήσει το Champions League και το Παγκόσμιο Κύπελλο, οι οποίοι δουλεύουν στην ίδια ομάδα.
Αν ο Ρούι Κόστα δεν σεβόταν το ελληνικό ποδόσφαιρο με την ήττα το 2004, που μαζί με όλα τα ηρωικά τσιτάτα για τους Έλληνες ανέδειξε και μία απρόβλεπτη εξυπνάδα, πρέπει να σέβεται τον Ολυμπιακό. Διότι είναι μία ομάδα η οποία μπορεί να μαγνητίζει προσωπικότητες παγκόσμιου βεληνεκούς, τις οποίες, καλά καλά, η Μπενφίκα δεν διαθέτει.