Προσευχή για τον Ντιέγκο
Στις 30 Οκτωβρίου του 2004 ο Ντιέγκο Μαραντόνα έσβηνε 44 κεράκια στην τούρτα του. Αυτό μπορεί να είναι κυριολεκτικό, διότι ο «Πελούσα» είναι τόσο… σαλεμένος, που ενδεχομένως η Κλαούντια Βιγιαφάνε, μαζί με την γκόμενά του εκείνη την εβδομάδα, τις κόρες του, Ντάλμα Νερέα και Τζιανίνα, τον Εμίρ Κουστουρίτσα, που είχε μόλις αρχίσει να ψάχνει υλικό για το ντοκιμαντέρ «Μαραντόνα», το οποίο κυκλοφόρησε το 2008, τον Μανού Τσάο, που έγραψε το τραγούδι «La Vida Tombola» για χάρη του και τον Ζοάο Χαβελάνζε τον Κοράντο Φερλάινο τον Μπιλ Κλίντον τον Πάπα Γιάννη Παύλο τον 2ο τον Κλαούντιο Κανίγια, να του τραγουδούσαν «να ζήσεις Ντιεγκίτο και χρόνια πολλά» μπροστά από μία τούρτα που δεν έβλεπες επειδή κάλυπταν όλο το πλάτος της τα 44 αναμμένα κεράκια.
Μπορεί απλώς να ίδρωναν γιατροί από πάνω του, για να πιάσουν τόπο τα κεριά που άναβαν στη Νάπολι και στο Μπουένος Άιρες ώστε να σωθεί η ζωή του «Θεού». Ο Μαραντόνα εκείνη την εποχή ακροβατούσε στο σκοινί της ζωής και του θανάτου, η βάρκα περίμενε, το πρόσωπό του ήταν στον βυθό, αλλά ο ίδιος αρνούταν να πέσει. Μαζί του, το αρνούνταν όλοι οι πιστοί του, εκείνοι που πήγαιναν δύο ώρες νωρίτερα στο Σαν Πάολο και στο Μπομπονέρα, για να μη χάσουν στιγμή από το ζέσταμά του, προσπερνώντας, σε αυτήν την πορεία που έμοιαζε με ιεροτελεστία, μονοκατοικίες και πολυκατοικίες με μπουγάδα και ζητιάνους. Ο Μαραντόνα ήταν πολύ σημαντικός για να αφήσουν την αθλιότητα της ζωής τους να τους ρίξει.
Ο Μαραντόνα έκλεισε την Τετάρτη τα 53 χρόνια ζωής. Ακούς ότι ο Μαραντόνα έχει γενέθλια και δεν σου έρχεται στο μυαλό, ως πρώτη σκέψη, εκείνες οι χειρονομίες που έκανε σε δημοσιογράφους στο Περού, αλλά η ασύλληπτη ενέργεια για να βγάλει τον Κανίγια μόνο του στο ματς της φάσης των «16» στο Μουντιάλ του 1990 με τη Βραζιλία, τα γκελάκια με τη στρογγυλή γη και το τρίτο γκολ με την εθνική ομάδα το 1994, όταν ο συνδυασμός με τους Ρεδόντο και Μπατιστούτα θυμίζει λιγάκι εκείνο των Ριβάλντο, Τζιοβάνι και Καστίγιο. Πιο αιθέριος εκείνος των Αργεντινών, πιο χορευτικός, πιο έντονος και ζωγραφιστός εκείνος των Βραζιλιάνων, με αποδέκτη των Μεξικανό. Λατινοαμερικάνικοι και οι δύο, τα μεσημέρια που η μάνα του Ντιεγκίτο έβρεχε το παξιμάδι του γιου της και ονειρευόταν ότι θα σπουδάσει. Καμία επιστήμη, ωστόσο, ούτε καν το ίδιο το ποδόσφαιρο, δεν μπορούσε να κατοπτρίσει αυτό που ο ίδιος έκανε.