Το δικό του Χατόρι Χάνζο
Αυτός ο όμιλος του Champions League στον οποίο παίζει ο Ολυμπιακός είναι η ευκαιρία του να λύσει πολλά θέματα που προκάλεσαν πόνο στους φιλάθλους του ανά την ιστορία του. Πρώτα ήταν η Άντερλεχτ, την οποία νίκησε 0-3 στο Βέλγιο, σε μία τρόπον τινά εκδίκηση για εκείνο τον αποκλεισμό πριν 39 χρόνια στην Πάτρα, εκείνο το σημείο στο οποία ο Ολυμπιακός θα έκανε το λεγόμενο Leap, δηλαδή το ξεπέταγμα και θα έβρισκε μία ρότα διαφορετική από αυτή που βρήκε, στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική κλίμακα. Τη ζωή της στο διεθνές παλκοσένικο εκείνο το παιχνίδι την καθόρισε, μέσα από απωθημένα. Ήταν η υπέρτατη ευκαιρία, αυτό το 3-0, για να αποφευχθεί ένα μεγάλο μέρος πόνου. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι πόνος. Ο αθλητισμός είναι πόνος. Είναι μόχθος και δεν ξέρεις καν αν θα σου δώσει πίσω κάτι που θα μπορέσει να φροντίσει την ψυχική υγεία σου.
Με την Μπενφίκα, στο ματς κολλητά με την Άντερλεχτ, ο Ολυμπιακός μοιάζει με την… Ούμα Θέρμαν στο Kill Bill. Αυτήν τη στιγμή έχει βρει τον Ιάπωνα σιδηρουργό που της έχει φτιάξει το άψογο σπαθί Χατόρι Χάνζο. Και πάει να βρει την Ο’ Ρεν Ισιί.
Το παιχνίδι με την Μπενφίκα σηματοδοτεί τη δεύτερη μεγάλη χαμένη ευρωπαϊκή ευκαιρία του Ολυμπιακού. Αναγκαστικά η προτεραιότητα φέρνει στην πρώτη γραμμή την Άντερλεχτ, αλλά ο Ολυμπιακός του 1983-84 ήταν πολύ δυνατή ομάδα. Είχε κάνει ήδη την υπέρβασή της, περνώντας τον Άγιαξ- με τον μείρακα, ετών 19, επιθετικό Μάρκο φαν Μπάστεν στο ρόστερ του, τον Ρόναλντ Κούμαν και τον Σέρεν Λέρμπι- νικώντας τον με σκορ 2-0 στην παράταση, χάρη σε δύο γκολ του Νίκου Αναστόπουλου και στο πρώτο ματς του δεύτερου γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών είχε νικήσει την Μπενφίκα 1-0. Ο «μουστάκιας» είχε βάλει με κεφαλιά το γκολ σε εκείνο το ματς, το οποίο ήταν απίστευτο: έχασε ο ίδιος πέναλτι στο 27’, ενώ στο 56’ είχε δοκάρι και το ίδιο είχε στο 76’ ο Χέρμπερτ Νόιμαν! Η Μπενφίκα- φιναλίστ του Κυπέλλου UEFA λίγους μήνες πριν, το οποία, μάλιστα, έχασε από την… Άντερλεχτ- ένιωθε απίστευτα τυχερή που έφυγε με το 1-0 εις βάρος της από την Αθήνα και αυτήν την τύχη ήθελε να εκμεταλλευθεί στο δεύτερο ματς. Το έκανε, στο 17’ με τον Φιλίποβιτς, στο 28’ με τον Ντιαμαντίνο και στο 75’, μετά από ένα διάστημα που ο Ολυμπιακός έψαξε το δικό του γκολ πρόκρισης, με τον Μανίς. Ήταν 2 Νοεμβρίου του 1983.
Δεν λέει κάποιος ότι η ομάδα του Χάινς Χέερ θα κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Όταν προχωράς δεν ξέρεις πού θέλεις να φθάσεις, τόσο, όσο ότι έχεις την επιθυμία ανακατεμένη με την ανάγκη για να προχωράς. Η Μπενφίκα έπεσε με τη Λίβερπουλ η οποία τη νίκησε δύο φορές (στο Άνφιλντ 1-0, στο Λουζ 4-1). Δεν είχε αυτό σημασία, όσο η συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια που- συγχωρείστε την ενδεχομένως καφενειακή μεταφυσική- δεν θα υπήρχε αν η ομάδα του Λάκη Πετρόπουλου είχε καταφέρει να περάσει την Άντερλεχτ 9 χρόνια πριν.
Ο Ολυμπιακός έχει παίξει και το 1973-74 με την Μπενφίκα, τότε είχε χάσει 1-0 δύο φορές και ασφαλώς δεν ήταν έτοιμος για Ευρώπη. Μετά, έβαλε 102 γκολ στο πρωτάθλημα. Και μετά ήταν έτοιμος. Και πονάει, όταν είσαι έτοιμος, να χάνεις την πρόκριση από χαρακίρι. Πριν από 30 χρόνια, ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος. Είχε κατακτήσει 4 διαδοχικά πρωταθλήματα και ήθελε να κάνει την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Είχε πάρει τον υπέροχο Γερμανό Χέρμπερτ Νόιμαν. Είχε τη βάση της εθνικής ομάδας. Και αποκλείστηκε με έναν από τους χειρότερους δυνατούς τρόπους.
Με την Μπενφίκα ο Ολυμπιακός έπαιξε και στο Europa League, το 2008. Τη συνέτριψε 5-1 αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν μετράει όμως. Ήταν πολύ διασκεδαστικό, παρ’ όλα αυτά μπροστά στο Champions League η δεύτερη τη τάξει διοργάνωση είναι ό,τι οι Ζιγκ Ζαγκ σε συνοικιακή καφετέρια μπροστά στη Μαρία Κάλλας στο κρουαζιερόπλοιο του Ωνάση. Το ένα συμβαίνει για το μεροκάματο. Το άλλο, για τη μυθολογία.
Τριάντα χρόνια μετά από εκείνο το αποτρόπαιο ματς, παίζει στο Λουζ. Και, μετά το «καθάρισμα» της Άντερλεχτ, κρατάει το δικό του Χατόρι Χάνζο. Πανέτοιμος για την εκδίκηση.