Το σύνδρομο της κομψότητας

Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2013 - 16:34

Το πρόβλημα με τον Μίτσελ είναι ότι του πάει πολύ το κοστούμι.

Δεν πρέπει να γελάει κάποιος: βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που εκείνοι που είναι κουρεμένοι με μοϊκάνα μπορούν να αποθεώνονται, αλλά οι κομψοί προπονητές αντιμετωπίζουν την κριτική των φιλάθλων που, επί της ουσίας, έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι είναι κομψοί.

Αυτό είναι πρόβλημα και δεν έχει να κάνει μόνο με τη συνείδηση, όσο με το υποσυνείδητο. Το σακάκι και το πουκάμισο δεν είναι, στο μυαλό του φιλάθλου, συμβατά με την εικόνα ενός προπονητή στον αγωνιστικό χώρο. Στο τσακίρ κέφι ένα πόλο μπλουζάκι και ένα τζιν κάνουν αυτό που θέλει. Από εκεί και ύστερα, υπάρχει η κριτική στις καθαρά προπονητικές ικανότητές του.

Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1983, ο Ερνστ Χάπελ- ο πρώτος τεχνικός στην ιστορία που κατέκτησε το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά με δύο διαφορετικές ομάδες- μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο με φόρμα. Στον τελικό του Champions League του πόλο, το 2001, ο Βέσελιν Τζούχο, προπονητής της Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, φορούσε βερμούδα. Οι προπονητές μπορεί να είναι η σοφιστικέ μεριά του αθλητισμού, αλλά ο Έλληνας φίλαθλος κρίνει περισσότερο με βάση και σημείο αναφοράς- θα έπρεπε να το ψάχνει η επιστήμη της ψυχολογίας- τον Νίκο Αλέφαντο.

Ο Μίτσελ, ωστόσο, είναι ο προπονητής που του πάει περισσότερο από όλους το σακάκι και το πουκάμισο.

Επίσης, η είδηση για κάποιον που, όχι μόνο του πάνε, αλλά τολμάει να τα φοράει κιόλας, είναι ότι ξέρει να κάνει αλλαγές. Ότι μπορεί να τις κάνει σε ένα σημείο που δεν είναι νωρίς, ούτε αργά στο ματς Ότι είναι διορατικός στο παιχνίδι του και ότι είναι ο ίδιος καλός ψυχολόγος προτιμώντας να κρατάει το υψηλό φρόνημα στους παίκτες του. Ποιος να το πίστευε, επίσης, ότι σφυρίζει σαν τον Ομπράντοβιτς, φορώντας σακάκι, πουκάμισο και κόκκινη γραβάτα.

Μια διάσταση του Ολυμπιακού είναι, επίσης, το καλό ντύσιμο. Ανά τα χρόνια, αθλητές της ομάδας έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους και στις καρδιές των γυναικών, έχουν οδηγήσει θηλυκά σε οδυρμούς και, προφανώς, το στυλ τους έπαιξε μεγάλο ρόλο για να γίνει αυτό. Η αρνητική κρίση για τον Μίτσελ είχε να κάνει, περισσότερο, με το γεγονός του ρουχισμού του και του πόσο ταιριαστός είναι μέσα σε αυτόν. Μοιάζει παράλογο, αλλά είναι αλήθεια. Κανείς δεν θέλει σε μία ομάδα που από την αρχή της είναι ένα τοπικό και ταξικό σύμβολο έναν προπονητή στην τρίχα. Προτιμάει να τον βλέπει να ιδρώνει και να λιποθυμάει. Η «δουλειά», στο μυαλό των Ελλήνων φιλάθλων, είναι ταυτόσημη με το φαίνεσθαι και συνεπάγεται ότι πρέπει να έχεις κάλλους στα χέρια και τα ρούχα σου να είναι γεμάτα σκόνη. Ωστόσο το πράγμα μπερδεύεται, όταν αρχίζει να ουρλιάζει όπως ένας οικοδόμος και να σφυρίζει όπως ένας βοσκός.

Όμως ένας άντρας ξέρει ότι όταν φοράει το πουκάμισο, και δεν τον φοράει αυτό, είναι μία ζωτική επιτυχία. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!