Το πιο ωραίο συναίσθημα!

Σάββατο, 17 Μαρτίου 2012 - 01:04

Είναι ένας από τους ποδοσφαιριστές πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η αντεπίθεση του Θρύλου μετά από τα πέτρινα χρόνια και η αυτοκρατορία του συλλόγου.

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος έζησε σπουδαίες στιγμές στην καριέρα του, έχοντας πετύχει και το πρώτο τέρμα της ομάδας στο Champions League.

Ωστόσο, ως φιλοξενούμενος στην εκπομπή της Nova, LEGEND STORIES, ήταν ξεκάθαρος ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα να σκοράρεις κόντρα στον Παναθηναϊκό και να κερδίζει η ομάδα σου το πρωτάθλημα!

Και ο Στέλιος ανήκει σε εκείνους που και κάρφωσαν τον πελάτη και πήραν τίτλους με τον Θρύλο!

Η ΠΡΩΤΗ ΚΡΟΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ:
"Ήταν Δεκέμβριος του 2002 προς Γενάρη του 2003, από τη Μπόλτον ήρθε η επίσημη πρόταση. Ενδιαφέρον υπήρχε από τις Μονακό, Πάρμα, Φιορεντίνα, Ουντινέζε, είχα πέραση στην Ιταλία! Τελειώνοντας το ματς της Εθνικής στη Σαραγόσα που νικήσαμε με το δικό μου γκολ, ενώ είχα ήδη συμφωνήσει με τη Μπόλτον, μου έκανε πρόταση και η Σαραγόσα, όμως είχα ήδη κλείσει στη Μπόλτον. Με τον Ολυμπιακό έχει γίνει ένα ραντεβού πριν τη Ριζούπολη, ακολουθεί νέο με τον κ.Κόκκαλη μετά το ντέρμπι. Δεν υπήρξε συμφωνία, χωρίς να υπάρχει διαφωνία. Δεν υπήρξε ταύτιση. Από εκεί και πέρα είχαμε επικοινωνία μόνο μέσω τηλεφώνου. Πρώτη μου επιλογή ήταν να παραμείνω στον Ολυμπιακό. Αυτό δεν έγινε. Η ουσία είναι ότι ολοκλήρωσα την πορεία μου στην ομάδα, κάνοντας την καλύτερη σεζόν μου. Πιο γεμάτη, πιο μεστή σεζόν και είχα στεναχωρηθεί πολύ τότε. Βέβαια, ακολούθησε μετά από αυτή τη μεγάλη λύπη, το όνειρο, πηγαίνοντας στον μαγικό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ. Μιλάμε για ένα άλλο σπορ! Πηγαίνοντας στην Αγγλία κανείς, θα διαπιστώσει ότι μιλάμε για ένα άλλο στυλ παιχνιδιού. Πιο γρήγορο, πιο τεχνικό, πιο δυνατό".

ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ:
"Την πρώτη χρονιά πήγαμε με τη Μπόλτον στον τελικό του Λιγκ Καπ απέναντι στη Μίντλεσμπρο. Θυμάμαι πολύ έντονα αυτό το παιχνίδι, ήμουν τραυματίας και πηγαινοερχόμουν στην Ελλάδα, κάνοντας θεραπείες με τον Θοδωρή Μπαλίδη. Πραγματικά τα έδωσε όλα και γενικά όποτε είχα προβλήματα που δεν μπορούσα να ξεπεράσω στην Αγγλία -όχι πολλά- αλλά κάποια που ήθελαν ιδιαίτερη προσοχή, ερχόμουν στην Ελλάδα όπου με περιποιούταν ο Θοδωρής. Στην αρχή αναμενόταν να ήμουν εκτός αποστολής, τελικά ήμουν σε θέση να αγωνιστώ, ήμουν στον πάγκο και μπήκα αλλαγή. Δεν τα καταφέραμε, χάσαμε, όμως ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Πήγα σε μια ομάδα, που την προηγούμενη σεζόν είχε σωθεί την τελευταία αγωνιστική και αμέσως -όχι εξαιτίας μου- ήταν η συγκυρία τέτοια που βελτιωθήκαμε και παίξαμε την πρώτη χρονιά σε τελικό ενός Κυπέλλου. Είναι για μένα πολύ μεγάλο επίτευγμα, γιατί είναι τέτοιο το μέγεθος της ομάδας, που αυτομάτως το κάνει μια πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία ανεξαρτήτως αποτέλεσματος. Και μετά έρχεται το καλοκαίρι της Πορτογαλίας".

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ:
"Οι παραστάσεις που έχω από την εμπειρία μου εκεί είναι απίστευτες. Στο ντεμπούτο μου με τον Ολυμπιακό κοιτούσα το σήμα στη φανέλα την ώρα του αγώνα, για να πιστέψω ότι είμαι εκεί, στην Αγγλία δεν έκανα αυτό, καθώς δεν έχει το ίδιο βάρος το σήμα της Μπόλτον, απλά όποτε παίζαμε στα μεγάλα γήπεδα, στο Ολντ Τράφορντ, το Άνφιλντ, το Στάμφορντ Μπριτζ, το Γουάιτ Χαρτ Λέιν της Τότεναμ, που ήταν το αγαπημένο μου, σε στιγμές διακοπής του παιχνιδιού, κοιτούσα τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι και παίζω. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν, με βλέπουν εκατομμύρια τηλεαθεατές σε ολόκληρο τον πλανήτη! Ειδικά τα μεγάλα παιχνίδια, που τα δείχνει παντού η τηλεόραση, η τηλεθέαση είναι απίστευτη, αισθάνεσαι ότι δίνεις μια παγκόσμια παράσταση. Είναι απίστευτο το συναίσθημα".

ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ:
"Βρέθηκα μια ανάσα από τη Λίβερπουλ. Το καλοκαίρι του 2005. Είχαμε παίξει το Κύπελλο Συνομοσπονδιών με την Εθνική στη Γερμανία και εκείνη τη σεζόν, έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ η Λίβερπουλ με τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αρχίσει να φημολογείται το ενδιαφέρον της Λίβερπουλ για μένα. Ξεκινά η σεζόν 05-06, αλλά οι μεταγραφές δεν έχουν ολοκληρωθεί στην Αγγλία. Για μια ολόκληρη εβδομάδα είμαι σε φάση ανανέωσης ή μεταγραφής στη Λίβερπουλ ή τη Μάντσεστερ Σίτι, που με ήθελε κι αυτή. Η Σίτι τότε δεν είναι αυτή που είναι σήμερα. Ήταν ένα σκαλί πιο κάτω. Σαν βάρος φανέλας δεν το συζητάμε, αλλού η Λίβερπουλ, αλλού η Σίτι. Σαν φανέλα και φιλοδοξία, να σε θέλει απλά η Λίβερπουλ ήταν ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Ειδικά για τη θέση του μεσοεπιθετικού, δεν ήταν εύκολο. Ο Νταμπίζας μου είχε πει πως θα έχω πρόβλημα εκεί, το στυλ ευννοεί στην Αγγλία το σκληρό παιχνίδι, τη μαχητικότητα. Μου είπε να κάνω βάρη, να προσαρμοστώ γενικά στην αγγλική κουλτούρα. Όχι μόνο ο Νίκος και άλλοι, πιο απαισιόδοξοι, νόμιζαν πως δεν θα καταφέρω να "πιάσω" στην Αγγλία και αυτό ήταν που με ερέθιζε! Σχετικά με τη Λίβερπουλ, γίνεται ο τελικός της Κωνσταντινούπολης. Έχουν φουντώσει οι φήμες, με αποτέλεσμα να μιλάω για μια ολόκληρη εβδομάδα με τον Ράφα Μπενίτεθ, να μου λέει πως μένει ένα χαρτί για να κλείσει η μεταγραφή και να μου ζητάει να προσέχω μην χτυπήσω στην προπόνηση με τη Μπόλτον! Η καρδιά μου φτερούγιζε, ήμουν όχι στον 7ο, αλλά στον 100ο ουρανό. Στην προπόνηση πετούσα! Ήμουν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας μου. Τελείωνε η προπόνηση, το μεσημέρι και με έπαιρνε πάλι ο Μπενίτεθ, ρωτούσε αν όλα είναι καλά, αν έχω χτυπήσει στην προπόνηση! Την υπόθεση είχε αναλάβει ο Ρικ Πάρι, εκτελεστικός διευθυντής της Λίβερπουλ, μαζί με τον δικηγόρο της ομάδας. Έπρεπε να στείλουν το χαρτί της πρότασης για να γίνει η μεταγραφή. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο Ρικ Πάρι ήταν πολύ φίλος με τον δικό μας πρόεδρο, τον Φιλ Γκαρντσάιντ. Η μεταξύ τους φιλία ήταν και η αιτία να μείνει αυτή η μεταγραφή μόνο στα τηλέφωνα με τον Μπενίτεθ. Για τη Λίβερπουλ θα ήμουν απλά ένα χρήσιμο εργαλείο, ένας καλός παίκτης, αλλά για τη Μπόλτον στην κατάσταση που ήμουν τότε, ήμουν Ο ΠΑΙΚΤΗΣ!
Βοηθούσα πολύ και με χρειαζόταν πολύ η ομάδα. Ουσιαστικά αυτή η φιλία χάλασε τη μεταγραφή. Είχα ρήτρα αποδέσμευσης 1 εκατ. λίρες και με αυτά τα χρήματα, ο Γκαρντσάιντ είπε στον Πάρι ότι δεν μπορεί να με αντικαταστήσει. Τελικά με φώναξε ο Άλαρνταϊς στο γραφείο του, κλείδωσε την πόρτα, πήρε το κλειδί και το έβαλε στην τσέπη του (!) και μου είπε ότι αν δεν ανανεώσω, δεν θα βγω από αυτό το γραφείο για προπόνηση! Πέρασα μια ώρα συζήτησης και διαπραγμάτευσης, έχασα την προπόνηση που ήταν ήδη σε εξέλιξη, αλλά εξασφάλισα ένα απίστευτο συμβόλαιο, ήταν η ανταμοιβή των κόπων μου και έμεινα στην ομάδα για άλλα τρία χρόνια".

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ "7" ΠΟΥ ΦΟΡΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ:
"7 Ιουνίου έβαλα το γκολ με την Εθνική στην Ισπανία, Ιούλιο παντρεύτηκα, 7ος μήνας, Ιούλιο γεννήθηκα, 7ος μήνας, Ιούλιο που έχω την επέτειο του γάμου μου, πήραμε το Euro που είναι πάλι τον 7ο μήνα. 4/7/99 παντρεύτηκα, 4/7/04 πήραμε το Euro. Στην επέτειο του γάμου μου, έχω και επέτειο Euro! Όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με το Νο 7. Τυχαία στο σπίτι μου στην Καισαριανή η διεύθυνση έχει το Νο 7. Στου Ζωγράφου που έμενα πιο πριν, πάλι η διεύθυνση ήταν στο 7. Γενικά όλος ο κόσμος γύρω μου, περιστρέφεται γύρω από το 7".

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ:
"Πιστεύω στη μοίρα, αλλά πρέπει να παρακινείς και τη μοίρα ταυτόχρονα. Δεν μπορείς να περιμένεις από τη μοίρα τα πάντα. Πρέπει να ακολουθείς τον δρόμο σου, να έχεις στόχους στη ζωή σου. Το όνειρό σου. Είχα όνειρο να γίνω ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Τότε τα ινδάλματά μας ήταν ο Μαραντόνα, ο Πελέ που βλέπαμε μόνο στις κασέτες και ο Κρόιφ. Στην Ελλάδα ήταν ο Σαραβάκος. Παίζαμε και στην ίδια θέση και προσπαθούσα να πάρω στοιχεία από το παιχνίδι του. Στη συνέχεια, ο Στόιτσκοφ, ο Φίγκο, ο Ρονάλντο της Βραζιλίας και σήμερα ο Μέσι που όλοι υποκλινόμαστε".

ΓΙΑ ΤΟ EURO 2004:
"Ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος του ποδοσφαίρου και να ήρθε ο θεός του ποδοσφαίρου και να είπε: "Τώρα σας φυτεύω εδώ την Εθνική Ελλάδος, γιατί αυτή θα πάρει το πρωτάθλημα". Ήταν μια παρένθεση και ξαφνικά εμφανίστηκε η Εθνική. Ήταν από τις καλύτερες φουρνιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών, όλοι μαζεμένοι στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, την κατάλληλη στιγμή. Έγινε πάρα πολύ ομαδική δουλειά, πολύ μεγάλη προσπάθεια, ώρες αυτοματισμών και ομιλιών. Σοβαρή και η πινελιά του προπονητή και του συνεργάτη του, του Τοπαλίδη. Ότι εφόδιο είχε ο καθένας το έδωσαν σε αυτή την ομάδα και έγινε το θαύμα της Πορτογαλίας. Δεν θα ξεχάσω την ομιλία του Ρεχάγκελ πριν το πρώτο παιχνίδι. Ήταν η κατάληξη της ομιλίας, αφού είχε περάσει το τεχνικό κομμάτι, πάντα υπήρχε και ένας επίλογος με τον Ρεχάγκελ, ο οποίος άγγιζε τον ποδοσφαιριστή, καθώς ο Ρεχάγκελ ήταν μεγάλος ψυχολόγος. Μας είχε πει ότι είστε μαζεμένοι εδώ για κάποιο σκοπό, φοράτε τη φανέλα της Ελλάδας, έχετε 11 εκατομμύρια πίσω την Ελλάδα, που είναι κρεμασμένοι στις τηλεοράσεις και περιμένουν να δουν εσάς, όπως και οι ομογενείς σε όλο τον κόσμο. Είστε και εσείς, οι ποδοσφαιριστές, που σας γνωρίζουν 11 εκατομμύρια κόσμος, ίσως και λίγοι παραπάνω, αλλά κανένας εκτός Ελλάδας. Σήμερα είναι η ευκαιρία να γίνετε διάσημοι, να γράψετε ιστορία και κερδίζοντας να ασχολούνται όλοι μαζί σας, με την Ελλάδα. Στον Γιούρκα που θα έπαιζε απέναντι στον Κριστιάνο Ρονάλντο, είπε πως είναι η ευκαιρία του να κλέψει την παράσταση. Έτσι κι έγινε. Έκανε και την απίστευτη κούρσα που ο Ρονάλντο του έκανε το πέναλτι. Αυτομάτως την επόμενη μέρα, μιλούσαν όλοι για τον Σεϊταρίδη, τον Ζαγοράκη, για όλους τους παίκτες. Ήταν μια ομιλία που άγγιξε τους παίκτες και πάντα ο Ρεχάγκελ είτε με ομιλίες, είτε με ιστορίες από το δικό του παρελθόν, έδινε στον ποδοσφαιριστή να καταλάβει ότι μπορεί να ζήσει κάποια πράγματα μια φορά στη ζωή του. Αυτές οι ομιλίες έπιασαν τόπο".

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ:
"Όλος ο κόσμος ξέρει ότι θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό. Αυτό δεν έγινε, αλλά η αγάπη μου για την ομάδα δεν αλλάζει. Πήγα στη Λάρισα, όπου έπαιξα για έναν χρόνο. Ξεκίνησα πάρα πολύ καλά, αν και υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες γι' αυτό, γιατί είχα πάει για ένα εξάμηνο στη Χαλ, στο οποίο δεν κατάφερα να παίξω για άλλους λόγους. Ήρθα στη Λάρισα. Έχω τρέλα με το ποδόσφαιρο, παράτησα συμβόλαια, χρήματα και άλλα πολλά για να παίξω ποδόσφαιρο. Κι αυτό ίσως ήταν κάτι το οποίο με πίκρανε από μερίδα αντιμετώπισης που είχα στη Λάρισα. Ίσως δεν εκτιμήθηκε πολύ η επιστροφή μου στην Ελλάδα, επειδή είχα αγωνιστεί στον Ολυμπιακό. Ξαφνικά αισθανόμουν την ανάγκη να απολογηθώ επειδή είχα αγωνιστεί σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Επαγγελματίες είμαστε και ο κάθε επαγγελματίας κοιτά το συμφέρον του. Ίσως είναι κάποια από τα λάθη που έχει η ελληνική κουλτούρα και η ελληνική παιδεία στο ποδόσφαιρο. Δεν μετάνιωσα σε καμία περίπτωση και στη Λάρισα, όσο ήμουν καλά, γιατί μετά βγήκε ένα πρόβλημα υγείας, τα έδωσα όλα, όπως έκανα σε όλες μου τις ομάδες. Ξεκίνησα πάρα πολύ καλά, ένα πρόβλημα τραυματισμού με άφησε λίγο πίσω, με αποτέλεσμα και για οικογενειακούς λόγους και για άλλους προσωπικούς, που θεώρησα εγώ απαραίτητο, Γενάρη του 2010 να κλείσω την καριέρα μου στη Λάρισα, μέσα στην Τούμπα. Εκεί ήταν και το τελευταίο μου παιχνίδι, χωρίς να το ξέρω, χωρίς να το έχω προγραμματίσει. Κι αυτό ίσως μου έλειπε και δεν ήταν το τέλος όπως θα το ήθελα εγώ, όπως τα είχα σχεδιάσει. Δεν έρχονται πάντα όλα όπως τα σχεδιάζεις. Δεν έχω παράπονο όμως, όλα πήγαν καλά. Με τον Ολυμπιακό δεν είχα τη δυνατότητα να μιλήσω. Παρά τις προσπάθειές μου, λυπάμαι που το λέω, η πόρτα της ομάδας ήταν κλειστή. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, δεν κρατάω κακία σε κανέναν, είναι δικαίωμα της ομάδας να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, αλλά πιστεύω πως μια μικρή ευκαιρία, σε έναν ποδοσφαιριστή που αγάπησε και αγαπήθηκε από την ομάδα, π.χ. όπως έκανε η Άρσεναλ με τον Ανρί, ανεξάρτητα από τη δική μου υπόθεση, έτσι πρέπει να φέρονται οι μεγάλες ομάδες. Τέτοιες κινήσεις αξίζουν σε έναν παίκτη που έχει αγαπήσει και έχει αγαπηθεί από μια ομάδα. Προσπαθούσα στην καριέρα μου να ζω έντονα την κάθε στιγμή, το έκανα, αλλά ακόμη κι έτσι πέρασε γρήγορα. Αυτό που έχω να πω στα νέα παιδιά, είναι να τα δίνουν όλα σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, σαν να είναι ο τελευταίος τους. Μόλις σταματήσεις επίσημα το ποδόσφαιρο, το κενό που νιώθεις είναι απίστευτο. Είναι ένας τρόπος ζωής το ποδόσφαιρο και θέλει μεγάλη προσπάθεια το μεταβατικό στάδιο. Τώρα, δύο χρόνια μετά την απόσυρση είμαι πιο συνειδητοποιημένος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πάω κάθε μέρα για 5Χ5 με τους φίλους μου για να κάνω την τρέλα μου, έχοντας τρία παιδιά στο σπίτι. Θυσιάζω χρόνο από την οικογένειά μου και πάω για 2 ώρες και ξεφεύγω παίζοντας ποδόσφαιρο".

ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ:
"Δεν θα άλλαζα τίποτα. Πάνω κάτω πρέπει να δέχεσαι τον εαυτό σου, θεωρώ ότι οι αποφάσεις που πήρα σαν ποδοσφαιριστής, μου έκαναν καλό, ασχέτως αν με πίκρανε ο τρόπος που έφυγα από την ομάδα (Ολυμπιακό). Ο τρόπος που πήγα στην Αγγλία μου έδωσε απίστευτα πράγματα, όχι μόνο σε μένα, αλλά και στην οικογένειά μου. Γιατί και τα παιδιά είδαν μια άλλη χώρα, μια άλλη κουλτούρα, ο μεσαίος μου γιος, γεννήθηκε εκεί. Τα παιδιά πήγαν σε αγγλικό σχολείο, σε αγγλικό σχολείο συνεχίζουν και σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε Έλληνες. Φυσικά μαθαίνουν ελληνικά, αλλά όλο αυτό βοηθά τα παιδιά και την οικογένεια να βλέπει μια άλλη κουλτούρα, να βλέπουμε πως λειτουργούν στο εξωτερικό".

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ:
"Ο τίτλος θα ήταν "Η φανέλα με το 7".

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΚΟΛ: "Σαν ομορφιά το γκολ με την Πόρτο, σαν κρισιμότητα αυτό με την Ισπανία στη Σαραγόσα"

ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: "Και πάλι επιλέγω δύο. Το 3-0 με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη και ένα ματς με τη Μπόλτον μέσα στην Έβερτον που αν θυμάμαι καλά έχουμε νικήσει με 4-0 με δύο δικά μου γκολ".

ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ: "Στην Ελλάδα δυσκολότερος αντίπαλος ήταν ο Πάντος. Ο οποίος έχει την ιδιαιτερότητα να τον περνάς και να τον ξαναβρίσκεις μπροστά σου. Και ο Γκάρι Νέβιλ της Μάντσεστερ".

ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ: "Εννοείται το Euro με την Εθνική. Επίσης το 1ο και το 7ο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό".

ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ: "Ευτυχώς δεν υπήρχαν άσχημες στιγμές, αν σκεφτείς την επικινδυνότητα του επαγγέλματος. Η χειρότερη στιγμή ήταν αυτή με τη Μποαβίστα στο πρώτο φιλικό εντός Ελλάδας με τον Ολυμπιακό που χτύπησα στο πόδι".

ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ: "Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Να ξεκινήσω από τον Τζόλε, που παίξαμε μαζί 10 ολόκληρα χρόνια; Να αφήσω έξω τον Γεωργάτο, που έκανε την Ίντερ να παραμιλάει με το παιχνίδι του; Να αφήσεις έξω τον Ζιοβάνι, τον Καρεμπέ; Τον Καραπιάλη; Να αφήσω έξω τον Τζέι Τζέι Οκότσα; Ο οποίος έκανε αυτά που έκανε ο Ζιοβάνι, με την τριπλή ταχύτητα. Να αφήσω έξω τον Γιούρι Τζορκαέφ, πρωταθλητή Ευρώπης και Κόσμου; Τον Φερνάντο Ιέρο που είναι το ιερό τέρας της Ρεάλ και της Εθνικής Ισπανίας; Ούτε μπορώ να αφήσω έξω τον Ελ Χατζί Ντιούφ, τον πιο ωραίο τρελό ποδοσφαιριστή που έχω γνωρίσει. Με την τρελή εξωγηπεδική ζωή που έκανε, ήταν όμως ο πρώτος παίκτης στην προπόνηση και στα παιχνίδια. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί σε παίκτη. Με τέτοιου είδους ζωή, που αν δεν την έκανε ίσως να μην μπορούσε να παίξει, όπως έλεγε ο ίδιος. Και αυτός τεράστιος παίκτης. Δεν μπορώ να τους αφήσω απέξω".

ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: "Ο πατέρας μου που μου έδωσε τα πρώτα μου βήματα και με βελτίωνε συνεχώς. Να ευχαριστήσω τον πατέρα μου λοιπόν, τον Τάκη Ασημακόπουλο, τον Χρήστο Ζαντέρογλου που με ανέδειξαν στον Εθνικό Αστέρα, τον Αντώνη Γεωργιάδη που με βελτίωσε, μαζί με τον Νίκο Αργυρούλη. Τον Μπάγεβιτς που με έφερε στον Ολυμπιακό και μαζί του έμαθα πολλά. Τον Τάκη Λεμονή, τον Κάτανετς που έμεινε λίγο στην ομάδα, αλλά ήταν πάρα πολύ καλός προπονητής. Τον Σαμ Αλαρνταϊς και τον Ότο Ρεχάγκελ που μαζί του γίναμε πρωταθλητές Ευρώπης".

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ: "Ανέκαθεν ήταν η Μπαρτσελόνα, από την εποχή του Στόιτσκοφ και η Μίλαν των Ολλανδών".

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ: "Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ".

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΝΟΥΜΕΡΟ: "Το 7".

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: "Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, το ποδόσφαιρο είναι ταυτισμένο με μένα, εγώ είμαι ταυτισμένο με αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά απ' αυτό. Μου έχει δώσει απίστευτα πράγματα, απίστευτες στιγμές. Εκτός από πρόεδρος του ΠΣΑΠ, που πάντα μαχόμαστε για τα συμφέροντα των ποδοσφαιριστών, από εκεί και πέρα έχω ξεκινήσει τις διαδικασίες για να πάρω το δίπλωμα του προπονητή. Για να δοκιμάσω και εκεί την τύχη μου. Τελείωσα ήδη με το δεύτερο σκέλος του UEFA A και ξεκινάμε τώρα με το UEFA Pro, που είναι και το κορυφαίο δίπλωμα".