Μία πεταμένη φανέλα

Παρασκευή, 11 Νοεμβρίου 2011 - 16:24

Ο ΠΑΟΚ στο 30’ έχανε με 3-0. Το κρύο βράδυ εκείνης της Δευτέρας, 8 Νοεμβρίου 1999, πολλαπλασιαζόταν στο μελαγχολικό ΟΑΚΑ. Περίπου 20.000 ήταν οι φίλοι του Ολυμπιακού που βρέθηκαν εκεί, υπερκερνώντας το κρύο, που στο στάδιο είναι πιο τσουχτερό. Και μετά έφθασε η μπάλα στον Ζιοβάνι.

Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που ο Ντούσαν Μπάγεβιτς αποτέλεσε παρελθόν από τον Ολυμπιακό. Όσα έφερε η ώρα, δεν τα έφερε ο χρόνος. Στις 10 Νοεμβρίου του 1999, ο Ντούσκο έφυγε όχι για ένα πουκάμισο αδειανό, για μία Ελένη, που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης, αλλά για μία… πεταμένη φανέλα που τη φορούσε η «Ελένη». Το μήλο της έριδος ήταν ένας αριστεροπόδαρος παικταράς από τη Σλοβενία, πρωταθλητής του σκάκι παιδιόθεν, που ακούει στο όνομα Ζλάτκο Ζάχοβιτς. Ο οποίος έπαιξε τον ρόλο του Βρούτου, για τον Καίσαρα του «ερυθρόλευκου» πάγκου. Ο Σλοβένος ήταν εισήγηση του Μπάγεβιτς εκείνο το καλοκαίρι, το ισοδύναμο του «Πρίγκιπα του Νερέτβα» για τη σοκαριστική μεταγραφή που έκανε ο Σωκράτης Κόκκαλης, φέρνοντας τον Ζιοβάνι. Μάλιστα, εκείνη την εποχή η γνώμη αρκετών ειδικών ήταν ότι ο Ζιοβάνι, με τα μπιχλιμπίδια και τις φιοριτούρες του εντός τερέν, θα φύγει νωρίτερα από τον Πειραιά και ότι θα είναι ο δεύτερος τροχός της αμάξης στον Ολυμπιακό.

Ο Ζάχοβιτς, τελικά, έγινε ο πραξικοπηματίας εκείνου που τον στήριξε. Στο 64’ του παιχνιδιού ο προπονητής του τον αντικατέστησε και άνοιξε το… κουτί της Πανδώρας. Ο Σλοβένος πέταξε τη φανέλα του στο έδαφος και από την επόμενη μέρα αποτέλεσε προσωρινά παρελθόν. Την Τετάρτη εκείνης της εβδομάδας το νέο έπεσε σαν καλώδιο σε γεμάτη νερό μπανιέρα. Ο Μπάγεβιτς απολύθηκε και ο Ολυμπιακός προσέλαβε τον Αλμπερτίνο Μπιγκόν, τον πάλαι ποτέ προπονητή του Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολι, που είχε κατακτήσει το Κύπελλο UEFA το 1999. Ο Ζάχοβιτς επέστρεψε μετανιωμένος και οι παίκτες του Ολυμπιακού- που είχαν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους με αυτήν την κίνησή του- ενήργησαν σαν τον πατέρα του άσωτου υιού. Τελικώς, ο Σλοβένος έβρισε τον Ιταλό τεχνικό στη γλώσσα του, με μία λέξη που έγινε ευρέως διαδεδομένη στο ελληνικό κοινό. Ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά και, φυσικά, ο Ζάχοβιτς δεν ξαναπάτησε στην Ελλάδα. Πήγε στη Βαλένθια, που ήταν και η αρχική επιλογή του το καλοκαίρι που ο Πίντο Ντα Κόστα θα τον πουλούσε και έχασε πέναλτι σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 2001, κόντρα στην Μπάγερν.

Τελικά τι είναι αυτό που μένει στο μυαλό; Η αιώνια ομορφιά του ποδοσφαίρου, μία all time classic φάση, που πιθανότατα θα ήταν στο τοπ 50 των γκολ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος, που έκανε ο Ζιοβάνι: τα 10 μέτρα που κουβάλησε την μπάλα, η προσποίηση προς τα δεξιά, στο ύψος της μεγάλης περιοχής και το υπέροχο σκαφτό, που έστειλε ηδονικά τη στριφογυρισμένη και αλλοπαρμένη από τον έρωτα μπάλα στα δίχτυα. Ένα γκολ ανυπόφορης γλύκας, απροσμέτρητης καλλιτεχνίας, που μπορεί να γεννήσει την ευφορία και όλο αυτό το σύνολο φθόγγων στο οποίο στήριξε την αυτοκρατορία του ο Γουόλτ Ντίσνεϊ.