Βόθρος σε πανικό: 7 ώρες πόνος σε κάθε επιτυχία

Υπάρχουν media που ενημερώνουν. Υπάρχουν media που σχολιάζουν. Και υπάρχει και το γνωστό πορτοκαλί site: ένα υβρίδιο κομπλεξισμού, εμπάθειας και νοσηρής εμμονής. Όχι με την αλήθεια. Όχι με την επικαιρότητα. Αλλά με τον Ολυμπιακό.
Το τελευταίο τους παραλήρημα — περί «7 ωρών ξύλου στα ματς του Ολυμπιακού», δεν είναι άρθρο. Δεν είναι ρεπορτάζ. Είναι ένα ακόμα σύμπτωμα. Της ψύχωσης που κουβαλάνε, της αρρώστιας που τους κυριεύει κάθε φορά που βλέπουν τον Ολυμπιακό να κάνει το αυτονόητο: να πρωταγωνιστεί.
Δεν υπάρχει πλέον καν προσχήματα. Όταν δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις επιτυχίες, τις περιβάλλουν με λάσπη. Όταν δεν μπορούν να μειώσουν τα τρόπαια, επινοούν επεισόδια. Όταν δεν μπορούν να ανταγωνιστούν στο γήπεδο, κατασκευάζουν βία, ένταση, «χαρακτήρα συλλόγου». Όλα αυτά, όχι με στοιχεία. Όχι με επίσημα δεδομένα. Αλλά με το μοναδικό τους εργαλείο: τη φαντασία.
Τους πονάει. Και ο πόνος τους καταγράφεται σε τίτλους. Σε άρθρα που γράφονται πριν καν σφυρίξει η λήξη. Σε copy-paste προκάτ «ρεπορτάζ» που γράφονται από το ίδιο word αρχείο εδώ και χρόνια: απλώς αλλάζει το άθλημα και η ημερομηνία.
Η τακτική είναι σταθερή: ο Ολυμπιακός δεν μπορεί απλώς να νικά. Πρέπει να ποινικοποιείται. Δεν μπορεί απλώς να κατακτά τίτλους. Πρέπει να στιγματίζεται. Δεν μπορεί απλώς να υπάρχει. Πρέπει να ενοχλεί.
Από το ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ. Από τους άντρες, στις γυναίκες. Από τις ακαδημίες, μέχρι τους φιλάθλους. Ό,τι κινείται στον οργανισμό του Ολυμπιακού, πρέπει να παρουσιαστεί ως πρόβλημα. Ως κίνδυνος. Ως απειλή. Όχι γιατί είναι. Αλλά γιατί έτσι εξυπηρετεί το αφήγημα.
Η αλήθεια όμως δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης. Ο κόσμος βλέπει. Και γελά. Γιατί κάποτε «προέτρεπαν» γονείς να «πάρουν τα παιδιά τους από την Ακαδημία του Ολυμπιακού» και λίγο αργότερα τα πιτσιρίκια κατέκτησαν την Ευρώπη. Και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Εκείνοι που μιλούν για «βία» στα γήπεδα, είναι οι ίδιοι που αποθέωναν πιάσιμο από τον λαιμό ως «πάθος» πριν λίγες εβδομάδες. Οι ίδιοι που νομίζουν πως ελέγχουν την «κοινή γνώμη», γίνονται viral κάθε φορά ως ανέκδοτο.
Γιατί στο τέλος, η αλήθεια είναι μία: Η λάσπη δεν ισοδυναμεί με την πραγματικότητα. Και η εμμονή τους, πλέον, δεν εξηγείται δημοσιογραφικά. Μόνο ψυχιατρικά.