Στα γενέθλια των 100 ετών του, με τον πιο κατάλληλο προπονητή!

Και εγένετο… 2025! Το ζητούμενο είναι τι δώρα θα φέρει ο Άγιος Βασίλης σε κάθε… ελληνική εξέδρα, γιατί σε αντίθεση με τον ορίτζιναλ αποκλείεται ο ποδοσφαιρικός αποκλείεται να αφήσει όλα τα «παιδάκια» ικανοποιημένα!
Μιας και λοιπόν οι πρώτες ώρες του χρόνου προσφέρονται για… χαλάρωση και ανεμελιά. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη σκέψη που σ’ όλους μας ήρθε, είναι πως το 2024 που μόλις έφυγε, θα θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να το παίζουμε σε λούπα ξανά και ξανά και να μην το χορταίνουμε ποτέ., καθαρά ποδοσφαιρικά. Διότι έξω από τις τέσσερις γραμμές, ήταν βουτηγμένο στο αίμα και στο «αίμα». Αλλά ποδοσφαιρικά για τον Θρύλο, ήταν μαγικό και η πρώτη σκέψη είναι να το ζούμε και να το ξαναζούμε.
Από την άλλη μεριά, μια από τις μεγάλες ομορφιές αυτού του ταξιδιού της ζωής, είναι πως τίποτα δεν μένει στάσιμο. Όλα προχωράνε. Και φυσικά δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου.
Ο Ολυμπιακός καταφέρνει να μπει στα 100 χρόνια του, με δύο ευρωπαϊκά στην τροπαιοθήκη, ένα το Youth League και ένα το Conference League, αλλά και με κάτι που ταλαιπωρήθηκε τον τελευταίο 1,5 χρόνο για να το βρει, μετά την αποχώρηση του Πέδρο Μαρτίνς. Μ’ έναν προπονητή σημείο αναφοράς.
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστό άνθρωπο στον πάγκο του Ολυμπιακού, την χρονιά που ο σύλλογος γίνεται αιώνιος, από τον «Μεντί». Και αυτό δεν έχει να κάνει καν με την περυσινή κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκύ. Προφανώς και αυτό έχει την σημασία του. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί προπονητές στην ιστορία του Ολυμπιακού που να έχουν καταγράψει μια τέτοια επιτυχία. Ολόκληρος Βαλβέρδε, σε μία ομάδα δεν το κατάφερε, αλλά το πέτυχε ο συμπατριώτης του, μένοντας για πάντα στις καρδιές και στις μνήμες των φιλάθλων του Ολυμπιακού.
Όμως δεν είναι μόνο η Ευρωκούπα που πέρυσι κατέκτησε ο Μεντιλίμπαρ. Είναι αυτό που έφερε στον Ολυμπιακό, από τον Φλεβάρη. Είναι αυτό που δίνει στην ομάδα. Έναν άνθρωπο, που είναι σημείο αναφοράς. Μέσα στα αποδυτήρια, μέσα στο γήπεδο, μέσα στα γραφεία, ακόμα και μέσα στην εξέδρα. Είναι ο «Μέτνι» περίπτωση προπονητή τέτοια, που πάνω του μπορεί να ακουμπήσει ένας ολόκληρος σύλλογος. Κάτι πολύ σπάνιο και κάτι που η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός έψαξε πολύ, προκειμένου να το βρει.
Ο Θρύλος έτσι κι αλλιώς θα έμπαινε στην χρονιά που θα γιορτάσει τα 100 του χρόνια, μ’ έναν προπονητή στον πάγκο του. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ειδικά μετά την εποχή Μαρτίνς, ο Θρύλος ήταν πρόθυμος και ανοιχτός να δώσει αυτή την ευκαιρία σε μια σειρά από προπονητές. Πολύ απλά, διότι το είχε ανάγκη. Όλοι οι υπόλοιποι την πέταξαν με κρότο στα σκουπίδια. Ο Μεντιλίμπαρ την άρπαξε αυτή την ευκαιρία και την έκανε σημαία του. Και ναι, δεν μπορώ (και νομίζω ισχύει για όλους μας) να σκεφτώ ιδανικότερο προπονητή για να βρίσκεται στον πάγκο του Ολυμπιακού, τώρα που γίνεται… αιώνιος. Διότι στα μάτια τα δικά μου, είναι προπονητής – εγγυητής για τα επόμενα χρόνια. Εννοώντας καταρχάς σταθερότητα, γιατί με τους τίτλους δεν έχει υπογράφει κανείς συμβόλαιο.
Και επειδή είναι Γενάρης και επειδή είναι μεταγραφικός μήνας, ο «Μέντι» ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεται η ομάδα. Μακριά από συναισθηματισμούς και πρώτα απ’ όλα για το συμφέρον του Ολυμπιακού.
Καλά γενέθλια των 100 ετών του Ολυμπιακού! Να νικήσουμε περισσότερους τίτλους και να είμαστε πάντα δίπλα στην ομάδα, στα εύκολα και στα δύσκολα.