Της αμύνης τα παιδιά και ο Μαντί από τα παλιά!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Όποιος πιστεύει ότι η επίθεση και το γκολ του Φορτούνη έδωσαν τη νίκη στον Θρύλο επί της Γκενκ, επιμένει να βλέπει μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος. Το οποίο ως γνωστόν έχει δύο. Ο Ολυμπιακός είχε την ευστοχία την οποία απαιτεί ο τρόπος παιχνιδιού του. Αυτό το στιλ, με το οποίο ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ θέλει να βλέπει την ομάδα του να αγωνίζεται, στο χορτάρι, Αλλά από μόνη της αυτή η ευστοχία προφανώς και δεν θα αρκούσε, η οποία χρειάζεται ακόμα δουλειά. Δεν θα έφτανε, για να έρθει αυτή η μεγάλη νίκη. Και τόσο σημαντική. Όχι. Υπήρχε και κάτι ακόμη στη συνταγή…
Υπήρχε η άμυνα, την οποία ο Ολυμπιακός υπηρέτησε ευλαβικά. Μια ομάδα, η οποία θα αφήνει την ψυχή της στην άμυνα και θα μπορεί να βάζει τις ευκαιρίες που θα έχει στην επίθεση, μπορεί να ονειρεύεται μεγάλα πράγματα. Αυτά τα απλά (όσο απλά μπορεί να είναι…) πράγματα, αυτά τα στοιχεία είναι, άλλωστε, τα οποία καθορίζουν τους νικητές. Και τους διαχωρίζουν από τους ηττημένους.
Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ είδε από την ομάδα του, αγωνιστική όρεξη και διάθεση, ενώ είδε στους μεγάλους κερδισμένους της βραδιάς μαζί με τον Ρέτσο που έκανε την τοπ εμφάνισή του με τα «ερυθρόλευκα» από τότε που γύρισε στο Λιμάνι αλλά και τους Φρέιρε – Πασχαλάκη, οι οποίοι αποτέλεσαν «πυλώνες» για να μείνει το «μηδέν» στην άμυνα.
Ένας Ρέτσος που ξαναβρήκε αυτοπεποίθηση, έπαιξε με ψυχή και ήταν μέσα σε δύσκολες φάσεις σώζοντας την εστία της ομάδας του και που φόρεσε ξανά μετά από χρόνια το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Στοχοποίηθηκε αρκετά πέρσι και φέτος «κλείνει» στόματα. θυμίζοντας σε όλους γιατί ήταν μεταγραφή 22 εκατομμυρίων πριν λίγα χρόνια.
Από την άλλη, ο Φρέιρε, στο επίσημο ντεμπούτο του με τα «ερυθρόλευκα» ήταν πραγματικός «βράχος» είχε στο ενεργητικό του και το καθοριστικό τάκλιν στον Χροσόφσκι στο πρώτο μέρος και δείχνει να «δένει» με τον Ρέτσο.
Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης το είχε πει και το έκανε πράξη. Ο Ολυμπιακός είναι 'πεινασμένος' να επιστρέψει εκεί που αξίζει. Πολύ σταθερός στο παιχνίδι, όποτε τον χρειάστηκε η ομάδα του δήλωσε παρών με σίγουρες επεμβάσεις. Μάλιστα, υπήρχαν φάσεις που ο έμπειρος πορτιέρε με την άμυνά του σταματούσαν επιθέσεις των Βέλγων και ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς λες και είχε βάλει γκολ. Αυτό θα πει πάθος και αυταπάρνηση για την ομάδα.
Το καλύτερο το κρατήσαμε για το τέλος. Ο Μαντί Καμαρά ήταν και με διαφορά εκ των κορυφαίων παίκτων του Ολυμπιακού απέναντι στη Γκενκ. Εάν δεν τα έκανε σχεδόν όλα έκανε τα περισσότερα σωστά. Θύμισε τον παλιό καλό Μαντί, τον παικταρά της ομαδάρας του Μάρτινς. Αν έχει διάθεση να μείνει και να παίζει έτσι, θα μιλάμε για «μεταγραφάρα». Αν το μυαλό είναι αλλού, στο καλό.