Είναι η αύρα αυτής της ομάδας. Είναι η αύρα του γηπέδου. Είναι το κόκκινο και το λευκό. Είναι η ιαχή «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!» από την εξέδρα… Είναι η αύρα των 47 (σύντομα 48) πρωταθλημάτων. Είναι το να ξέρεις ότι φοράς τη φανέλα και υπερασπίζεσαι την εστία της -στ’ αλήθεια και όχι στα λόγια και τα παραμύθια- ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ομάδας στην Ελλάδα… Είναι η αύρα του ονόματος… ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης έχει γίνει ήδη ένας από εμάς. Ίσως πάντα να ήταν… Το λιμάνι σε κάνει… Σε κάνει να κατανοείς. Σε κάνει να βλέπεις καθαρά. Σε κάνει να νιώθεις. Να νιώθεις βαθιά μέσα σου, το μεγαλείο του Συλλόγου. Να κάνεις μια βόλτα από το Καραϊσκάκη, από το Ρέντη, όχι ως αντίπαλος, αλλά ως μέλος της οικογένειας. Να βλέπεις τους πάντες να σου χαμογελούν. Να νιώθουν ευτυχισμένοι που υπηρετούν την ΙΔΕΑ που λέγεται Ολυμπιακός…
Και τότε καταλαβαίνεις… Καταλαβαίνεις που ήρθες. Καταλαβαίνεις ποια φανέλα φοράς. Καταλαβαίνεις ποιο έμβλημα υπερασπίζεσαι. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει να έχεις πίσω σου, δόρυ και ασπίδα, τον κόσμο του Ολυμπιακού. Καταλαβαίνεις πως είναι να θες να κάνεις το «7» στο κούρεμά σου… Όχι για να πουλήσεις φθηνό οπαδισμό, όπως σου λένε εκείνοι που στην ίδια σου την έδρα σου πετούσαν μπουκάλια και σε προπηλάκιζαν… Όπως σε κατηγορούν. Αλλά γιατί ξέρεις ότι εδώ είναι αλλιώς. Είναι όμορφα. Είναι υπέροχα, για την ακρίβεια…
Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης είναι ένας από εμάς. Πάντα ήταν…