Έχουν μεγάλη πλάκα. Πραγματικά. Δεν κοιτούν εκεί που έχουν ξεχάσει το χρώμα της… νίκης, απέναντι στον Ολυμπιακό. Βγάζουν και γλώσσα. Βρε τους καημένους, που… ξεμύτισαν μετά από τόσα χρόνια κλεισμένοι στο καβούκι τους, σαν σαλιγκάρια…
Που να… μπορούσαν κιόλας. Που να… άντεχαν να σταθούν όρθιοι απέναντι στον Ολυμπιακό. Που να μην είχαν να… πανηγυρίζουν μόνο… ισοπαλίες, εδώ και τέσσερα+ χρόνια… Που να έπαιρναν και καμιά νίκη. Έτσι, μία στο τόσο, για να σπάει η… μονοτονία, βρε αδερφέ. Να έδειχναν λίγο παλμό. Να έδειχναν… σημάδια ζωής. Γιατί σε… μηχανική υποστήριξη είναι εδώ και μια τετραετία+ και δεν τους αφήνει ο Ολυμπιακός να πάρουν… ανάσα.
Αν, δηλαδή, έσπαγε το 11-5-0, τι θα μας έλεγαν τα φερέφωνα της ΑΕΚ; Που έχουν κάνει το 0-0… σημαία και πανηγυρίζουν για την ισοπαλία στο Καραϊσκάκη, με το πρόσχημα ότι… έπρεπε να νικήσουν… Γιατί; Επειδή το λένε οι ίδιοι; Το ότι τους κράτησε όρθιους ο Αθανασιάδης δεν το μετρούν μάλλον, έτσι; Λέμε για την αξία του Πασχαλάκη και για το πως έκανε καίριες επεμβάσεις στο ματς της Κυριακής, αλλά αν δεν υπήρχε Αθανασιάδης, μπορεί να έγραφε νέο ιστορικό…
Ας ηρεμήσουν λίγο τα φερέφωνα. Ας χαλαρώσουν. Τους καταλαβαίνουμε, πήραν θάρρος από το έτοιμο γήπεδο που βρήκαν από την Πολιτεία και νομίζουν ότι… καβάλησαν τ’ άλογο. Ας ηρεμήσουν… Ακόμη δεν έχουν καταφέρει να σπάσουν το 11-5-0. Αν το σπάσουν, ας πανηγυρίσουν κι εκείνοι μια φορά, για αλλαγή… Μέχρι τότε, σιωπή και εγκράτεια καλύτερα. Και αναγνώριση ανωτερότητας. Πραγματικής ανωτερότητας. Του Θρύλου.