Η αλλαγή είναι σπουδαίο πράγμα. Ακόμη σπουδαιότερο είναι η ΣΩΣΤΗ αλλαγή. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Κάρλος Κορμπεράν και να φέρει στον πάγκο του τον Μίτσελ. Έναν παλιό γνώριμο. Ο Μίτσελ, ως προπονητής του Ολυμπιακού στη δεύτερη θητεία του, είχε ένα «στοίχημα» να κερδίσει, πρώτο-πρώτο: Να φέρει άνεμο αλλαγής. Και το κέρδισε. Ο Μίτσελ φάνηκε με το «καλημέρα» στη δεύτερη θητεία του στον Θρύλο, να δίνει στην ομάδα του τον «αέρα» που χρειαζόταν.
Και δεν ήταν μόνο η ομάδα. Όλο το γήπεδο είχε το απόγευμα της Κυριακής μία υπέροχη, διαφορετική ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα προσμονής. Μια ατμόσφαιρα πίστης. Μια ατμόσφαιρα όχι βαριά, όπως σε προηγούμενα ματς, στα οποία η ομάδα έδειχνε… δέσμια του κακού εαυτού της. Αλλά μια ατμόσφαιρα απελευθέρωσης, από το βάρος των κακών εμφανίσεων και των κακών αποτελεσμάτων.
Ο Ολυμπιακός το απόγευμα της Κυριακής μπήκε στο γήπεδο αλλαγμένος. Σε νοοτροπία. Σε κέφι. Σε διάθεση. Σε πίστη στις δυνάμεις του και στην ανωτερότητά του. Με τον Μαρσέλο στο «πλάι» του, ο Μίτσελ κατάφερε, σε αυτό το δεύτερο ντεμπούτο του, στον πάγκο του Ολυμπιακού, να δώσει στην ομάδα την ώθηση, η οποία απαιτούταν για να… «πάρει μπρος». Και πήρε… Και τώρα… «γκαζώνει».