Όταν ακούς ΓΑΥΡΟΥΣ να συζητούν μεταξύ τους και μπαίνουν στην κουβέντα… απαιτήσεις για να βάζει η ομάδα πεντάρες και τεσσάρες, σε ξενίζει μόνο αν δεν… ξέρεις. Αν δεν… νιώθεις. Για όσους ξέρουν και νιώθουν τι εστί Ολυμπιακός, οι πεντάρες και οι τεσσάρες και οι τριάρες και όλα αυτά τα οποία έχουμε απολαύσει τόσες και τόσες και τόσες φορές στο γήπεδο, δεν είναι… παραλογισμοί. Ο Ολυμπιακός έχει δώσει στον κόσμο του κάθε δικαίωμα να είναι απαιτητικός. Και να περιμένει από την ομάδα πεντάρες. Έτσι έχουμε μάθει, δεν είμαστε παράλογοι.
Παράλογοι είναι, αντιθέτως, εκείνοι οι οποίοι δεν κατανοούν πως γίνεται ο κόσμος της ομάδας να έχει τόσο μεγάλες απαιτήσεις από εκείνοι. Και δείγμα του ότι οι δικές τους ομάδες έχουν μικρύνει. Όταν ο Ολυμπιακός μπαίνει στο γήπεδο, «τρέμει η γη» που λέμε. Ο Ολυμπιακός δεν είναι… ομαδούλα. Μας έχει μάθει να ζούμε μεγάλα βράδια και να πανηγυρίζουμε κάτω από συνθήκες, τις οποίες άλλοι δεν έχουν δυνατότητα να ζήσουν. Για αυτό και τους ξενίζει, όταν βλέπουν τους ΓΑΥΡΟΥΣ… μαγκωμένους μπροστά σε… νίκες της ομάδας, με 1-0 ή 2-1 ή εν πάση περιπτώσει πιο δύσκολα, από ότι «επιτρέπει» το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Με αφορμή την πεντάρα στον Αστέρα Τρίπολης όλα αυτά. Με αφορμή το γεγονός ότι μέχρι και πέρσι ακόμη, όχι πολλά χρόνια πριν, ο Ολυμπιακός είχε… στην ημερησία που λέμε, τις πεντάρες. Ή τις τεσσάρες, ή τις τριάρες. Έτσι έχουμε μάθει, δεν είμαστε παράλογοι. Παράλογοι θα είμαστε να περιμένουμε να γίνεται… κάθε αγωνιστική. ΟΚ, είπαμε. Όρια. Αλλά το να λέμε μετά από μια πεντάρα «αυτός είναι ο Ολυμπιακός μας», δεν είναι… μεγαλομανία. Είναι ρεαλισμός! Γιατί ΑΥΤΟΣ είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μας…
Κόντρα στην προπαγάνδα της «εξυγίανσης» και των «παπαγάλων» της που ανακάλυψαν… εύνοια του Ολυμπιακού στο ματς με την Τρίπολη, οι δύο διαιτητές ορίστηκαν εκ νέου.