Για αυτά τα γήπεδα είναι αυτή η ΕΠΟ της «εξυγίανσης»
Εντάξει, δεν περιμένουμε και πολλά πλέον από αυτή την ΕΠΟ. Δεν περιμένουμε τίποτα, για να το πούμε πιο σωστά. Κάποτε διατηρούσαμε και μια ελπίδα, ότι μπορεί να δούμε και κάνα καλύτερο «αύριο». Ότι «δεν μπορεί, κάπου θα το γυρίσουν και θα σκεφτούν λίγο ποδοσφαιρικά και λίγο… λογικά». Έτσι λέγαμε, μέσα μας, μεταξύ μας.
Αλλά δεν. Όταν ακούς τον άνθρωπο που «τρέχει» την ΕΠΟ (τέλος πάντων, μια κουβέντα είναι αυτή…) να λέει ότι ονειρεύεται το μέλλον της Εθνικής Ελλάδας στη… Λεωφόρο, τότε αρχίζουν οι δυσκολίες, στο να… κατανοήσεις που μπορεί να πηγαίνει το ποδόσφαιρό μας…
Όταν ο άνθρωπος που (υποτίθεται ότι) έχει το κουμάντο στην ΕΠΟ και μπορεί να κάνει καλύτερα πράγματα, για την Εθνική Ελλάδας και για το ποδόσφαιρό μας, συνολικά, σου λέει ότι θα ήθελε να δει την Εθνική πρώτα στη Λεωφόρο, μετά στο Καραϊσκάκη, μετά στο γήπεδο της ΑΕΚ (με αυτή τη σειρά…) τότε η ελπίδα… στερεύει οριστικά. Αποδυναμώνεται και… σβήνει.
Αλλά αντιλαμβανόμαστε, πλέον, όλοι το εξής απλό: Για αυτά τα γήπεδα είναι αυτή η ΕΠΟ της «εξυγίανσης». Προ καιρού η Ριζούπολη, τώρα η Λεωφόρος. Αυτά τους ταιριάζουν, προς τα εκεί πάνε. Άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να κάνουν έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας στην απαρχαιωμένη Ριζούπολη, ονειρεύονται να πάνε την Εθνική στο… «καμίνι» της Λεωφόρου. Γιατί ως γνωστόν, όταν παίζει η Ελλάδα, οι… σκληροπυρηνικοί χούλιγκανς του «Γαλανόλευκου Φάρου» κρέμονται σαν τα… τσαμπιά από τα κάγκελα και αλαλάζουν μέσα στα αυτιά των αντιπάλων, σπάζοντάς τους το ηθικό…
Άλλο επίπεδο ανικανότητας πια. Άλλο επίπεδο δυσκολίας στη διαχείριση του ποδοσφαίρου μας… Άλλο επίπεδο «εξυγίανσης».