Μη σου τύχει. Να έχεις πάλι δυο χρόνια να δεις πρωτάθλημα, μέσα στον καιρό της «εξυγίανσης» (σου) και να έρχεται η ώρα που ως ο ένας από τους δύο «αρχι-εξυγιαντές» θα πρέπει να τεθείς αντιμέτωπος με τον άλλο «αρχι-εξυγιαντή» για το ποιος θα… σώσει τη χρονιά και ποιος θα αποτύχει από… αρχές Φλεβάρη. Ναι, έτσι ακριβώς. Αποτυχία από αρχές Φλεβάρη… Παίζουν όλη τους τη χρονιά σε ένα ματς οι «δικέφαλοι». Να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται, που λέει και το τραγούδι…
Το Κύπελλο είναι, για άλλη μια χρονιά, η… σανίδα σωτηρίας, για τους δύο «εξυγιαντές», οι οποίοι ακόμη και με ένα ολόκληρο σύστημα πίσω τους, να δουλεύει «ακατάπαυστα», ώστε να μένουν στον αφρό και να μην τερματίζουν… έκτοι και όγδοοι (για εκεί είναι, βάσει ποδοσφαιρικής εικόνας, αγωνιστικής παρουσίας), καταλήγουν κάθε χρόνο να παίζουν τη σωτηρία της χρονιάς τους, σε ένα ματς Κυπέλλου. Είτε αυτό είναι ένας προημιτελικός ή ημιτελικός, είτε και ένας τελικός για κατάκτηση…
Ώρα για «φάγωμα» μεταξύ «εξυγιαντών». Και εφόσον έχουμε κάνει εμείς τη δουλειά μας και έχουμε περάσει στο Κύπελλο, πολύ θα το απολαύσουμε να δούμε τους δήθεν «ανταγωνιστές» του Ολυμπιακού να… τρώγονται μεταξύ τους, για το «ποιος θα… εξυγιάνει ποιον». Πλάκα θα έχει.
Με τι καρδιά θα αφήσει ο κάθε γονιός το παιδί του να πάει να παίξει και να χαρεί το ποδόσφαιρο, ξέροντας ότι αν σκοράρει και φιλήσει το σήμα, μπορεί να βρεθεί στο νοσοκομείο;