Πέρασε κάποτε και από τα μέρη μας. Κράτησε ψηλά την τιμημένη ερυθρόλευκη ριγωτή. Τη φόρεσε. Την τίμησε και εκείνος… Πέρασε κάποτε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, από τα μέρη μας… Τον είδαμε από κοντά. Τον θαυμάσαμε, τον χειροκροτήσαμε, τον αποθεώσαμε. Μέσα στο Καραϊσκάκη, Ριβάλντο, Καστίγιο, Ντιέγκο, ερυθρόλευκοι αστέρες… Πέρασε κάποτε ο D10S από τα μέρη μας και μας άφησε λίγη από τη μαγεία του… Όπως πήρε και λίγη από τη δική μας. Λίγη από τη μαγεία του κόκκινου και του λευκού, το οποίο αγκάλιασε. Όπως τον αγκάλιασε και εκείνο…
Πέρασε ένας χρόνος, από τότε που ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή. Και η ψυχή του δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει γαλήνη… Θα βρει, έτσι κι αλλιώς και στη ζωή ήταν ατίθασος, δεν είχε ηρεμία. Είχε αυτή τη χαωτική διαρκή κίνηση, που έχουν οι ιδιοφυΐες… Μια ιδιοφυΐα ήταν και εκείνος. Και δύσκολα θα ζήσουμε άλλη, σαν και τη δική του, στο ποδόσφαιρό μας. Ήταν και εκείνος ένας λόγος, για τον οποίο το ποδόσφαιρο έγινε… «ποδόσφαιρό μας».
Πέρασε ένας χρόνος, από τότε που το ποδόσφαιρο έγινε, συνολικά, πιο φτωχό. Λιγάκι πιο άχρωμο. Λιγότερο… θρυλικό. Και ας έχουμε και τωρινούς θρύλους, στη διάθεσή μας, να θαυμάζουμε… Ο Ντιέγκο ήταν κάτι άλλο… Κάτι διαφορετικό… Ήταν ο D10S…