Είχαμε συνηθίσει τον Μαρτίνς να έχει σταθερές. Και γύρω από εκείνες, εναλλακτικές. Ο φετινός Θρύλος του δίνει την πολυτέλεια να… ανοίξει τους ορίζοντές του. Τι εννοούμε; Ο Πορτογάλος τεχνικός έχει ΠΟΛΛΟΥΣ ποιοτικούς ποδοσφαιριστές στα χέρια του, όλοι μεγάλης αξίας και όχι… διαβαθμισμένους σε «βασικούς, αναπληρωματικούς, ρεζέρβες». Σαφώς υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Σαφώς υπάρχουν παίκτες που είναι «πιο μπροστά» από άλλους. Αλλά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί κάποιοι βγαίνουν «πιο μπροστά»; ΜΟΝΟ γιατί είναι πιο φορμαρισμένοι! Απλό.
Παράδειγμα. Η μεσοεπιθετική γραμμή. Μασούρας, Αγκιμπού, Ονιεκουρού, Ροντρίγκες, Λόπες, Βαλμπουενά. Ποιος από τους προαναφερθέντες μπορεί να θεωρηθεί «αναπληρωματικός» ή «ρεζέρβα»; Ας αφήσουμε πιο πίσω τον νεαρό Βρουσάι. Ποιος από προαναφερθέντες μπορεί να μείνει… ελαφρά τη καρδία στον πάγκο, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ΟΛΟΙ είναι το ίδιο φορμαρισμένοι; ΚΑΝΕΙΣ. Συμπέρασμα. Αναγκαστικά (αφού η 11άδα αποτελείται από… 11 παίκτες) θα παίξουν οι ΠΙΟ ΦΟΡΜΑΡΙΣΜΕΝΟΙ. Αλλά είναι σαφές ότι όλες οι επιλογές, τις οποίες ο Μαρτίνς έχει στα χέρια του, είναι ΕΝΔΕΚΑΔΑΤΟΙ.
Η ίδια συνθήκη διαμορφώνεται και στις άλλες γραμμές. Τικίνιο-Ελ Αραμπί… Σωκράτης-Μπα-Σισέ. Καρμπόβνικ-Όλεγκ-Λαλά-Ανδρούτσος… Εμβιλά-Μπουχαλάκης-Κούντε-Καμαρά… ΟΛΟΙ «παίζουν» για 11άδα, ανά πάσα στιγμή! Και είναι καθαρά στο χέρι του κάθε ποδοσφαιριστή, το πότε θα πάρει το χρίσμα… Έχει αυτό να κάνει καθαρά και μόνο με την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο κάθε παίκτης.