Υπήρξε ένας καιρός, κατά τον οποίο ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να βρει τον «εκλεκτό» του, για τον πάγκο. Σε αυτή τη φάση είναι λογικό να υπήρχαν αλλαγές και μία γενικότερη αναδιοργάνωση. Αλλά τουλάχιστον όχι με τη συχνότητα και τον άκομψο τρόπο, με τον οποίο το κάνουν… άλλοι. Ο Ολυμπιακός προσέλαβε τον Πέδρο Μαρτίνς, του έδωσε το «χρίσμα» και έκτοτε τον στήριξε. Ακόμη και αν, θυμίζουμε, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε από την πρώτη σεζόν του Μαρτίνς, να πάρει πρωτάθλημα. Είχε αρχίσει κάτι να διαφαίνεται όμως… Μία άνοδος αγωνιστική. Σε αυτήν ο Ολυμπιακός πόνταρε και επένδυσε. Πως; Με παίκτες. Με ομάδα καλή.
Οι άλλοι τι κάνουν, εδώ και 2-3 χρόνια; Παίρνουν τον προπονητή και του λένε «πρωτάθλημα» και «νίκα τον Ολυμπιακό». Με τι ομάδα; Με τι ρόστερ; Με τι παίκτες; Και καλά, μια φορά εδώ, μια φορά εκεί μπορεί να… κοιμηθεί ο Θεός και να πάρουν μια νίκη, επί του Θρύλου. Ή μια ισοπαλία… Και να την πανηγυρίσουν λες και… πήραν τίτλο. Αλλά μετά από εκεί, το χάος… Τίποτα… Και πως να το αλλάξουν αυτό, οι διάφοροι προπονητές, όταν δεν έχουν τα κατάλληλα υλικά; Όταν δεν τους πιστεύουν οι ίδιες τους οι ομάδες, αρκετά για να επενδύσουν επάνω τους, φέρνοντας τους καλούς ποδοσφαιριστές;
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι ο Μαρτίνς μακροημερεύει, την ώρα που όλοι γύρω του… παίρνουν πόδι, ή παραιτούνται… Γιατί η Διοίκηση του Ολυμπιακού τον στηρίζει. Με πράξεις. Με μεταγραφές. Όχι στα… λόγια.