Παιδιά; ΑΝΔΡΕΣ!
Κωνσταντίνος Τζολάκης, Βασίλης Σουρλής, Μάριος Βρουσάι, Λαζάρ Ραντζέλοβιτς… Τολμάει κανείς να τους πει, πλέον, παιδιά;! Τολμάει κανείς, πλέον, να τους πει… μικρούς; Εντάξει, από άλλους έχουμε δει σε μεγαλύτερο βαθμό, τι ακριβώς μπορούν να κάνουν. Έχουμε πάρει ήδη μια καλή γεύση από το ταλέντο και την αξία τους. Από την ποιότητά τους. Από το τι μπορούν να κάνουν. Από άλλους, όμως, δεν είχαμε τόσο… σαφή εικόνα. Δεν είχαμε τόσο μεγάλη αντίληψη του τι ακριβώς μπορούμε να περιμένουμε.
Για να είμαστε πιο ακριβείς. Έχουμε δει τον Ραντζέλοβιτς. Να παίρνει προκρίσεις, με τα γκολ του, να κρίνει τελικό Κυπέλλου. Έχουμε δεν τον Βρουσάι, να σκοράρει απέναντι στην ΑΕΚ, να σκοράρει απέναντι στον ΠΑΟΚ, να κάνει τρομερά πράγματα στην Ευρώπη, να βγάζει ασίστ στη Μασσαλία.
Αλλά από τους Τζολάκη και Σουρλή είχαμε μόνο μία γενική αντίληψη του τρομερού ταλέντου τους. Ξέραμε ότι είναι παίκτες ποιοτικοί, έτοιμοι να κάνουν το «κάτι παραπάνω», αλλά τους είχαμε δει λίγο μόνο σε δράση. Τώρα, σε αυτή τη διπλή διαδικασία με τη Νέφτσι Μπακού, τους είδαμε να δίνουν στην ομάδα, αυτά που δίνουν οι πρωτοκλασάτοι, πολύ πιο έμπειροι συμπαίκτες τους. Και με αυτό δεν εννοούμε ότι ο Τζολάκης και ο Σουρλής είναι… δευτεροκλασάτοι. ΚΑΘΕ παίκτης που φοράει τη φανέλα του Θρύλου, γίνεται αυτομάτως Νο1 σε κλάση και αξία. Η διαφορά έγκειται στην εμπειρία…
Αντί αυτής, ο Σουρλής και ο Τζολάκης, οι οποίοι δεν έχουν τόσα παιχνίδια, σε σχέση με τον Βρουσάι, ή τον Ρανζτέλοβιτς, κατέθεσαν την ΑΠΟΛΥΤΗ προσήλωση στο πλάνο της ομάδας. Κατέθεσαν τον ενθουσιασμό και τη σοβαρότητα που πρέπει να έχουν όσοι φορούν τη φανέλα του Θρύλου… Και άφησαν το καλύτερο μήνυμα, στον… τηλεφωνητή του Μαρτίνς. «Είμαστε εδώ. Και δεν είμαστε παιδιά. Ανδρωθήκαμε»…