Πόσο ακόμα να αντέξουμε, χωρίς εσένα…
Μοιάζει αιώνας… Πραγματικά αιώνας… Τελευταία φορά πριν από… έναν αιώνα. Πόσο ακόμα να αντέξουμε, χωρίς εσένα. Πόσο ακόμα να αντέξουμε μακριά από το γήπεδο Καραϊσκάκη. Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς «όλε» στην ανακοίνωση της 11άδας, από τα μεγάφωνα. Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς τα καπνογόνα που παίρνουνε φωτιά και τα τύμπανα που βαράνε δυνατά, όταν βγαίνεις στον αγωνιστικό χώρο. Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς να ανεβοκατεβαίνουμε στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα, μέχρι να αρχίσει το ματς και να στρέψουμε το βλέμμα μας αποκλειστικά στο χορτάρι…
Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς να βλέπουμε τους παίκτες να αλλάζουν πάσες και να φτιάχνουν ευκαιρίες. Πόσο ακόμα να αντέξουμε, χωρίς το «όχιιιι» της χαμένης ευκαιρίας, της απόκρουσης του αντίπαλου τερματοφύλακα, του δοκαριού. Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς να περιμένουμε με αγωνία να εκτελεστεί το κόρνερ, για να δούμε ποιος «ερυθρόλευκος» θα πάρει την κεφαλιά, να στείλει την μπάλα στα δίχτυα…
Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς τα ξεσπάσματά μας, σε κάθε σου γκολ;! Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς να μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!» με το απέναντι πέταλο και πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς να φωνάζουμε «Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!» κάθε φορά που ο Ελ Αραμπί, ή ο Χασάν, ή ο Φορτούνης, ή ο Μασούρας, ή ο Βαλμπουενά, ή ο Μπουχαλάκης, ή ο Καμαρά, καρφώνουν την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα!!! Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς να βλέπουμε τους παίκτες να τρέχουν προς το μέρος μας, για να πανηγυρίσουν το γκολ που πέτυχαν! Να φωνάξουν κι εκείνοι δυνατά, μαζί μας…
Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς την αγωνία σε κάθε απόκρουση του Σα. Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς την αδρεναλίνη την ώρα της αντεπίθεσης, που μας σηκώνει από το καθισματάκι μας (αν καθόμαστε, κιόλας, που… δύσκολο) καθώς πηγαίνει για να γίνει γκολ, από την ομάδα… Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς το δεμένο κασκόλ στο χέρι, το σκουφί στο κεφάλι και το αγαπημένο μας μπουφάν του Ολυμπιακού, φορεμένα, εκεί όπου παίρνουν αξία; Στις εξέδρες…
Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς τους πανηγυρισμούς και τα χειροκροτήματα, σε κάθε τελευταίο σφύριγμα… Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς τα «όλε! Όλε!» της ομάδας με την εξέδρα, στο φινάλε, που είχαν γίνει συνήθεια και μας είχαν «δέσει» ακόμα περισσότερο; Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς τη γλυκιά άρνηση του να φύγουμε από τη θέση μας, για να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας…; Πόσο ακόμα να αντέξουμε χωρίς τη συζήτηση, μετά το ματς, για το τι είδαμε και δεν είδαμε, από την ομάδα, στο τρένο, καθώς γυρνάμε σπίτι… Πόσο ακόμα να αντέξουμε, χωρίς την… τρέλα του να μετράμε τις μέρες, για το επόμενο εντός έδρας ματς, εκεί που θα σε ξαναδούμε, Θρύλε μας…
Πόσο ακόμα να αντέξουμε, χωρίς εσένα… Αρχίζουν τα πλέι οφ και πάλι δεν θα είμαστε στο Καραϊσκάκη. Και ΑΥΤΟ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας… Μόνο αυτό. Το ότι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μακριά σου… Για πόσο ακόμα…;
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Εσύ κάνεις κουμάντο! ΚΑΙ στα πλέι οφ! (photos)
Σέντρα στο μίνι πρωτάθλημα, για να… σηκώσουμε και αυτό το πρωτάθλημα! Στις 17:15, απέναντι στον Άρη, η πρεμιέρα. Πάμε!
Τι ντέρμπι να παίξουν, κουρασμένοι από την Ευρώπη;
Όποιος «δικέφαλος» παρουσιαστεί πιο φρέσκος, μετά τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις μεσοβδόμαδα, μπορεί απόψε να… πανηγυρίσει…
Αχ οι καημένοι, σε λίγο που θα μετράνε φάσκελα να δείτε πόσα θα τους βγαίνουν…
Συνεχίζεται η κωμωδία της αποδόμησης του ευρωπαϊκού στάτους του Ολυμπιακού, την ώρα που όλοι οι αντίπαλοί του, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, του βγάζουν το καπέλο.
Δεδομένη η στήριξη στον Μπα (videos)
Ξεκάθαρος ήταν ο Μαρτίνς...
