Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις…
Είναι σαφές και ξεκάθαρο. Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Τόσο απλά. Και είναι, στ’ αλήθεια, τόσο κωμικό, το να βλέπεις τους άλλους, γύρω-γύρω, να προσπαθούν, με χίλιους… πλάγιους τρόπους, να παρακάμψουν αυτό τον κανόνα. Ο οποίος δεν εφαρμόζει μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη ζωή συνολικά. Ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί είναι η επιτομή του παικταρά. Και αν και ο Θρύλος διαθέτει αρκετούς, ο Μαροκινός μπόμπερ παραμένει… μια κατηγορία μόνος του! Και για να το πούμε απλά, για την ομάδα και δη για τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος αποφασίζει, πλήρωσε και τον πήρε στην ομάδα.
Και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς αυτής του της απόφασης. Απολαμβάνει το να έχει έναν επιθετικό κλάσης, βασικό στην 11άδα της ομάδας του. Να τον βλέπει να βάζει το ένα γκολ, πίσω από το άλλο και να πανηγυρίζει, διαρκώς. Να είναι αυτό που πολλές ομάδες ονειρεύονται να έχουν. Αλλά, ειδικά, στην Ελλάδα, απλώς… δεν μπορούν να αποκτήσουν. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου όπως προαναφέραμε, περισσότερα σπαταλάνε στο να… κάμψουν τον κανόνα «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις», παρά να πληρώσουν, για να πάρουν παίκτες επιπέδου Ελ Αραμπί…
Ο Μαροκινός μπόμπερ εκθέτει, με κάθε γκολ του, με κάθε φάση, στην οποία συμμετέχει, τις αδυναμίες ΟΛΟΥ του συστήματος, απέναντι στον Ολυμπιακό. Και αυτό γιατί πέρα από όσα κάνει ο ίδιος, μας υπενθυμίζει ότι δεν είναι ο μόνος παικταράς στον Θρύλο. Γιατί αυτή η ομάδα, γιατί αυτός ο Πρόεδρος, πληρώνει για να παίρνει τους καλύτερους. Γιατί ξέρει καλά πως για να έχεις αποτελέσματα, πρέπει να επενδύσεις και να βάλεις και προσπάθεια… Τόσο απλά…
Ένας φορ κλάσης, ένας τεράστιος παίκτης, με τεράστα… καρύδια. Ο οποίος δεν καταλαβαίνει από το ποια άμυνα έχει απέναντί του. Δεν καταλαβαίνει από αντιπάλους και ονόματα… Ένας σέντερ φορ τεράστιου επιπέδου, ο οποίος δίνει στην ομάδα πολλά περισσότερα, από τα γκολ του, μονάχα… Αυτό είναι ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί…