Ματιέ Βαλμπουενά. Κώστας Φορτούνης. Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Γιαν Εμβιλά. Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Και… πάει λέγοντας. ΜΟΝΟ ο Ολυμπιακός τέτοια πολυτέλεια, με τέτοιους παικταράδες… Να μην ξέρεις ποιον ηγέτη να πρωτοδιαλέξεις… Τι να λέμε τώρα… Είναι αυτή ακριβώς η πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει! Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στον Ολυμπιακό είναι… δύσκολο να… πρωτοδιαλέξεις ηγέτη!
Και πως να διαλέξεις, εδώ που τα λέμε; Όταν ο Φορτούνης παίρνει την ομάδα στους ώμους του και την οδηγεί στη νίκη; Όταν ο Σωκράτης δεν έχει προλάβει, καλά-καλά να δέσει με τους συμπαίκτες του και ήδη αναδεικνύεται σε ηγέτη της άμυνας; Όταν ο Ματιέ Βαλμπουενά βγάζει ασίστ… πέφτοντας και κάνει τάκλιν στο πλάγιο, στο 80’ για να κερδίσει κατοχή για τον Θρύλο, που μπορεί να προηγείται με… δύο γκολ διαφορά, ας πούμε. Όταν ο Ελ Αραμπί βάζει ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα και οδηγεί τον Ολυμπιακό σε νίκες! Όταν ο Χασάν, ερχόμενος από τον πάγκο, ως λύση του Μαρτίνς, βάζει το ένα νικητήριο γκολ, πίσω από το άλλο, δίνοντας ΜΕΓΑΛΕΣ νίκες και προκρίσεις, στον Θρύλο…
Που να διαλέξεις. Και πως να χαρακτηρίσεις έναν βασικό και έναν άλλο, αναπληρωματικό. Πως να… διαχωρίσεις αυτή την ομάδα, σε βασικούς και ρεζέρβες, όταν όλοι παίζουν με τόσο πάθος, για την ερυθρόλευκη; Πως να διαλέξεις ηγέτη, όταν έχεις τόσους πολλούς, είτε στο χορτάρι, είτε στον πάγκο, έτοιμους να μπουν μέσα και να δώσουν… ό,τι δίνουν και εκείνοι που παίζουν ήδη;
Πέδρο Μαρτίνς… Ένας άνθρωπος ευλογημένος… Ένας προπονητής τυχερός… Όσο και μάγκας, εδώ που τα λέμε, γιατί δεν είναι και εύκολο να το διαχειριστείς αυτό…