Εξαργύρωση, λέγεται αυτό. Εξαργύρωση για το ότι προάγει την «εξυγίανση» του ελληνικού ποδοσφαίρου και μπαίνει, πάντα μπροστά, σε αυτή την… προσπάθεια, την οποία το «σύστημα» κάνει, εδώ και χρόνια. Οι καθυστερήσεις πάνω στις καθυστερήσεις και τα πέναλτι μέσα σε αυτές. Τα πέναλτι που μόνο… «ομάδα που παλεύει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και έχει μέταλλο νικητή και δεν το βάζει ποτέ κάτω, για αυτό και δικαιώνεται», δεν προδίδουν…
Αντιθέτως, προδίδουν μία ομάδα, η οποία δεν είναι ικανή να κάνει τίποτα, απολύτως, δίχως διαφόρων ειδών… δεκανίκια, τα οποία εδώ και χρόνια της προσφέρονται απλόχερα…
Και το απολύτως κωμικό είναι πως παρόλα αυτά τα… δεκανίκια, τίποτα δεν πετυχαίνει και πάλι. Αντιθέτως, ο απολογισμός είναι τραγικός, για μία ομάδα, η οποία έχει καταπατήσει κάθε έννοια ποδοσφαιρικής λογικής. Και η οποία μόνο έτσι μπορεί, διαρκώς, να… σώζει την παρτίδα.
Ο Ολυμπιακός και όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται, διαρκώς, θεατής στο ίδιο έργο. Ένα έργο… τεχνητής αναπνοής, το οποίο παίζεται, ειδικά πέρσι και φέτος, διαρκώς μπροστά στα μάτια μας… Τώρα ήταν ο Άρης. Κάποτε ήταν ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΛ και πάει λέγοντας. Μία μόνιμη εύνοια, με καίριες διαιτητικές αποφάσεις, εκεί που η ελπίδα… σβήνει, για να μένει ο… ασθενής ζωντανός και να χαίρονται οι προπαγανδιστές. Οι οποίοι βέβαια τελούν (και εκείνοι πλέον) σε τρομερή αμηχανία…
Ε που θα πήγαινε το πράγμα. Κάπου θα «έσκαγε» και το ρεζίλεμα δεν θα είχε τέλος…