Είναι άλλο πράγμα, ρε παιδί μου το φιλικό και άλλο πράγμα ο τελικός. Είναι άλλο πράγμα το να έχεις απέναντί σου έναν αντίπαλο με 11, 12, 13 παίκτες λιγότερους, γιατί έχει πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει μπροστά.
Και άλλο να παίζεις σε επίπεδο κορυφής του όρους και να πρέπει να μείνεις σε απόσταση, από τους διώκτες σου, για να κατακτήσεις το πρωτάθλημα.
Είναι άλλο πράγμα το να έχεις απέναντί σου μια ομάδα, η οποία σκίζεται να σε κερδίσει και είναι άλλο πράγμα να έχεις απέναντί σου, μία ομάδα, η οποία σκίζεται να… μην σε απειλήσει και κουραστεί, παραπάνω από όσο πρέπει, αφού έχει μπροστά ματς… σημαντικό.
Είναι άλλο πράγμα, ρε παιδί μου, το φιλικό και άλλο πράγμα ο τελικός. Να χάνεις 2-3 παίκτες, με τραυματισμούς, με κίτρινες κάρτες. Είναι άλλο πράγμα το να αναγκάζεσαι να παίξεις για λίγο με… 10, για να μη θυσιάσεις αλλαγή και χάσεις τη δυνατότητα να την κάνεις μετά, όταν μπορεί να είναι πραγματικά αναγκαία.
Να κάνεις γκέλα στο σπίτι σου και να χάνεις και παίκτες, μπαίνοντας σε αγωνία για την ευρωπαϊκή σου υποχρέωση, σε λίγες ημέρες… Και όλα αυτά… σε φιλικό επίπεδο. Ή μήπως σε επίπεδο… τελικού;
Μπερδευτήκαμε. Άλλο πράγμα να δίνεις κανονικούς τελικούς, ρε παιδάκι μου… Και άλλο… κατά φαντασίαν. Ε;