Εντάξει, ένα ντέρμπι είναι, πάντοτε, ένα ΝΤΕΡΜΠΙ. Κάτι ξεχωριστό. Και μπορεί την ώρα κατά την οποία ο διαιτητής σφυρίζει τη σέντρα του ματς, οι βαθμολογικές διαφορές, οι αγωνιστικές διαφορές, ή ό,τι άλλο χωρίζει τις δύο ομάδες, στη σεζόν, να πηγαίνουν… περίπατο, αλλά δεν… σβήνουν κιόλας.
Ούτε θα κρίνει ένα ματς, τίποτα, εδώ που τα λέμε. Στο κάτω-κάτω, ο Ολυμπιακός παίζει… για τα ρεκόρ του, για το αήττητο, για το γόητρο… Η καλύτερη ομάδα, σε ένα πρωτάθλημα, φαίνεται σε βάθος χρόνου και όχι σε ένα ματς… Και ΑΥΤΟΣ ο Ολυμπιακός, όπως και ο περσινός, ας πούμε, δεν έχει να αποδείξει ΤΙΠΟΤΑ, απέναντι σε ΑΥΤΟ τον Παναθηναϊκό…
Η διαφορά είναι χαώδης. Το κενό τεράστιο και δεν καλύπτεται. Στο ματς του πρώτου γύρου ο Ολυμπιακός έκανε… πλάκα στον «αιώνιο» πελάτη του, τον κέρδισε με τις μηχανές σβηστές και με τόσες, μα τόσες σημαντικές απουσίες… Τι να λέμε τώρα…
ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει να αποδείξει αυτή η ομάδαρα, απέναντι στους «πρασίνους». Ο Ολυμπιακός ότι ήταν να αποδείξει, μέσα στη χρονιά, το έχει ήδη αποδείξει. Σίγουρα, θέλει το ντέρμπι. Σίγουρα, δεν θα χαρεί, αν δεν το πάρει. Σίγουρα, θα χαρεί αν το κερδίσει. Σίγουρα, ένα ντέρμπι, όσο σημαντικό και αν είναι, για το γόητρο, δεν λέει ΤΙΠΟΤΑ, για το αν ο Ολυμπιακός είναι καλή ομάδα ή όχι…