Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια από την ημέρα που ένας μεγάλος θρίαμβος μετατράπηκε σε τραγωδία. Είναι από τα γεγονότα που λες ότι δεν θα συμβούν ποτέ, όσο και να το σκέφτεσαι πιστεύεις ότι είναι από τα άγραφα.
Μία καθιερωμένη Κυριακή στο γήπεδο, όπως τόσες εκατοντάδες, άλλες που όλα κύλησαν ήρεμα. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου, λίγη καζούρα, συνθήματα και μετά σπίτι. Την 8η Φεβρουαρίου του 1981 όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι.
Όταν ο Ολυμπιακός σκόρπιζε την ΑΕΚ με 6-0, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που γινόταν λίγα λεπτά αργότερα και τότε θα μάθαιναν όλοι με τον πιο σκληρό τρόπο, πως μπορεί μία γιορτή να μετατραπεί σε εφιάλτη για δεκάδες οικογένειες. 21 άνθρωποι έφυγαν το μεσημέρι εκείνης της ημέρας για να πάνε να δουν την αγαπημένη τους ομάδα και δεν γύρισαν ποτέ.
Πολλές φορές μας πιάνει αυτός ο κόμπος στο στομάχι, όταν ξημερώνει αυτή η μαύρη μέρα. Όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι πόσα από αυτά που έχουμε ζήσει εμείς είναι κοινά με αυτά που έγιναν τότε, υπερισχύει μία περίεργη σιωπή μέσα σου.
Πήγαν και εκείνοι στο γήπεδο, να φωνάξουν για την ομάδα τους. Όπως και εμείς. Κάναμε ακριβώς τα ίδια πράγματα πάνω στο πέταλο, τραγουδήσαμε, πανηγυρίσαμε, αγκαλιαστήκαμε, ουρλιάξαμε. Ζήσαμε και εμείς το 6-0 επί της ΑΕΚ. Μόλις τελείωσε τρέξαμε, να αγκαλιάσουμε τους ήρωες μας. Η μοναδική διαφορά μας ήταν, ότι η δική μας πόρτα ήταν ανοιχτή...