Ένα ελληνικό ποδόσφαιρο με τάσεις… εκδικητικές. Μία… εξυγίανση σε έξαρση… Σαν εκνευρισμένο κουτάβι, που του πήραν τον μπαλάκι του και δεν μπορεί να… παίξει. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση…
Σε όλα τα παιχνίδια, στα οποία ο Ολυμπιακός διαμαρτύρεται, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Η αντιμετώπιση, από τη διαιτησία, ή αν θέλετε, την εξυγίανση συνολικά, δείχνει ότι το ενδιαφέρον δεν είναι τόσο στραμμένο στο… να νικούν οι άλλοι, όσο να… χάνει (ή να μην νικάει) ο Ολυμπιακός!
«Μα, στην Ευρώπη τέτοια σφυρίγματα τα παίρνουμε, γιατί είναι δίκαιο», λένε στον Ολυμπιακό. Εδώ, όμως, όχι. Προσπαθώντας να εξηγήσει κανείς, για ποιο λόγο μία ανατροπή, με κλωτσιά, από πίσω, μέσα στην περιοχή, δεν υποδεικνύεται ως παράβαση και πέναλτι, κινδυνεύει να χάσει και την τελευταία… ρανίδα, ψυχραιμίας. Και διαύγειας…
Το βλέπαμε και χθες, κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο κόσμος ήταν πολύ κοντά στο να «εκραγεί»! Οι διαιτητικές αποφάσεις, τις οποίες έβλεπε, όταν έχει δει, μέσα στο ίδιο γήπεδο, ευρωπαϊκά ματς, στα οποία ίδιες φάσεις, αντιμετωπίζονταν σωστά, τον ωθούσαν στο ένα ξέσπασμα, πίσω από το άλλο…
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ βρίσκονταν, με το παραμικρό, στο χορτάρι και «φρουτ», η σφυρίχτρα. Ο Ελ Καντουρί έκανε αυτό που είδε ΟΛΗ η Ελλάδα ότι έκανε, τίποτα. Κυριακή βραδάκι…
Τι κι αν Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και «έλιωσε» τον ΠΑΟΚ που έμοιαζε ως άλλη μια ομάδα που ήρθε στο Καραϊσκάκη να κλειστεί; Στο ελληνικό ποδόσφαιρο της δήθεν «εξυγίανσης», αν είσαι Ολυμπιακός, δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι. Αυτό μας διδάσκει -και- η χθεσινή βραδιά…