«Πάλι καλά» να λένε οι άλλοι…
Φιναλίστ. Του Champions League. Περσινή φιναλίστ. Του Champions League. Την έκανες να μοιάζει ομάδα… Super League (με το συμπάθειο). Δεν θα… πανηγυρίσεις κιόλας, που έχασες, αλλά έκανες… πολύ δρόμο, από το «βόηθα Παναγιά…». Από το «πάλι καλά…». Αυτό άστο για τους άλλους. Εμείς θα λέμε «ε, όχι ρε φίλε»…
Ο Ολυμπιακός έδειξε και χθες, γιατί είναι ο μόνος που παίζει στην Ευρώπη, ως εκπρόσωπος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η... εθνική του μοναξιά. Και, πιθανότατα, θα συνεχίσει στην Ευρώπη και μετά τα Χριστούγεννα. Η… μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν τον χωράει, τον Ολυμπιακό… Δεν τον σηκώνει. Είναι σε άλλο επίπεδο. Σε άλλη φάση. Μπορεί να μην τον κέρδισε χθες τον Μουρίνιο, αλλά τον έκανε να… ψάχνεται. Τον έκανε να αλλάξει την ομάδα του, από το 27’. Τον έκανε να… φοβάται.
Ένας Ολυμπιακός που βγαίνει στην Ευρώπη και γίνεται τρομακτικός (βλέπε Μπάγερν-Τότεναμ στο Καραϊσκάκη, βλέπε Αστέρα μέχρι την αστεία αποβολή του Μπενζιά, που γύρισε μόνη της το ματς, βλέπει Λονδίνο, χθες) δεν έχει θέση στη… μιζέρια της εξυγίανσης. Εκεί όπου το focus γίνεται μόνο στο τελικό αποτέλεσμα, για να μειωθεί η παρουσία, η προσπάθεια, το μεγαλείο αυτής της ομάδας…
Έχει ακόμη πολλά να επιτύχει ο Ολυμπιακός. Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και το σημαντικό είναι, σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, ότι θα είναι ΕΚΕΙ για να τα επιτύχει. Φέτος, του χρόνου, τα προσεχή χρόνια, στο μέλλον… Δεν θα είναι… άφαντος. Δεν θα είναι… καναπεδάτος… Δεν θα είναι απών. Αντιθέτως, δείχνει ότι είναι στον σωστό δρόμο, για να μετουσιώνει, σύντομα, τέτοιες εμφανίσεις, σε νίκες. Σε αποτελέσματα που θα κάνουν αυτές τις βραδιές, ακόμη μεγαλύτερες…
Όσο για τους άλλους; Καλή χώνεψη. Ακόμη και στην ήττα του, ο Ολυμπιακός δείχνει δέκα επίπεδα πιο πάνω… Και ΑΥΤΟ δεν ξεπερνιέται εύκολα…