Οι ευθύνες δεν ζητούν… αποκλειστικότητα
Είναι χαρακτηριστικό της ζωής και του ποδοσφαίρου. Όταν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Πιο εύκολα από όταν κάτι μπορεί να πάει… καλά. Το Σάββατο το βράδυ, στη Νέα Σμύρνη, θα μπορούσε το σκορ να είχε μείνει στο 0-1 και όλα να είχαν πάει… καλά. Όντως, όμως;
Ο Ολυμπιακός εμφάνισε μία εικόνα στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, την οποία δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος «κακή», δίχως να είναι απόλυτος. Οι παίκτες έβγαλαν φάσεις, είχαν τελικές προσπάθειες, έπαιξαν ποδόσφαιρο, δεν… γυρνούσαν την μπάλα γύρω-γύρω… Σουτ έκαναν. Κεφαλιές έκαναν. Τον Μαλέρμπ να μοιάζει… Νόιερ, έκαναν… Υπάρχουν, πάντοτε, δύο όψεις στο ίδιο νόμισμα. Διαφορετικές.
Από τη μία η προσπάθεια, από την άλλη η αστοχία στο να τελειώσουν οι φάσεις με γκολ. Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 23 τελικές προσπάθειες. Με 11 από αυτές να πηγαίνουν στον στόχο και 10 να είναι αποκρούσεις…
Από τη μία το φρεσκάρισμα της ενδεκάδας, με επιλογές ταλαντούχων και ορεξάτων παικτών (Λοβέρα, Γκασπάρ). Από την άλλη η καθυστέρηση στις αλλαγές και η έλλειψη νέων ιδεών, μέσα στο ματς, όταν οι παλιές ιδέες δεν απέδιδαν.
Οι ευθύνες δεν ζητούν αποκλειστικότητα. Όπως ένα νικητήριο γκολ μπορεί να αναδείξει τον πρωταγωνιστή, εκείνον ο οποίος το πετυχαίνει και στέλνει την ομάδα του στα ουράνια, ο αντίπαλος, ο οποίος το δέχεται, το δέχεται… ομαδικά. Χαμένη κατοχή μπάλας στο κέντρο (αν και με επιθετικό φάουλ), κακά μαρκαρίσματα, κακή τοποθέτηση στην εστία… «Έμφραγμα».
Ο Ολυμπιακός είναι οικογένεια και ομάδα. Και ως τέτοια, εν τω συνόλων πετυχαίνει, εν τω συνόλω «γκελάρει». Προπονητής και παίκτες οφείλουν να βρουν την ηρεμία και να πάνε στο Λονδίνο λιγότερο φορτωμένοι, από ότι πρέπει. Και αν δεν είναι στο +5, μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ, αλλά στο +3, θα είναι πάλι μπροστά και θα κρατούν την τύχη στα χέρια τους…