Παίρνουμε την περίπτωση του Χιλάλ Σουντανί, σε σχέση με εκείνη του Λεονάρντο Κούτρη, ως λίγο διαφορετική. Και οι δύο ποδοσφαιριστές έμειναν, από τον Πέδρο Μαρτίνς, εκτός ευρωπαϊκής λίστας, τουλάχιστον για τα ματς της πρώτης φάσης των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων του Ολυμπιακού. Ο λόγος που η περίπτωση του Σουντανί είναι λιγάκι διαφορετική, από εκείνη του Κούτρη (με την οποία θα ασχοληθούμε σε άλλο κομμάτι) είναι γιατί ο Αλγερινός μπήκε στο ματς ως αλλαγή, στα τελευταία λεπτά και δεν ήταν σε αυτό από την αρχή. Όπως ο Λέο.
Ο Σουντανί πάτησε το χορτάρι του Καραϊσκάκη στο 71’, με το αποτέλεσμα να έχει, εν πολλοίς διαμορφωθεί. Η ομάδα του Ολυμπιακού, όμως, αυτοί οι ποδοσφαιριστές, έχουν μέσα τους τα λόγια του Πέδρο Μαρτίνς: «Το παιχνίδι δεν λήγει, αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής». Λόγια απλά, αλλά με τόση σοφία. Και έτσι η προσπάθεια συνεχίστηκε. Μαζί με τους υπόλοιπους, ο Σουντανί πάτησε γκάζι και δεν μπήκε στο ματς, απλώς για τη συμμετοχή…
Έτρεξε, πίεσε, δημιούργησε, σκόραρε. Ακόμη και αν έπαιξε στα άκρα, όπου το… έχει, αλλά δεν είναι και το δυνατότερο σημείο του, ο Σουντανί έδειξε πως με την σωστή νοοτροπία, έρχεται και η ανταμοιβή. Και μάλιστα δίχως πολλή καθυστέρηση… Ο Χιλάλ Σουντανί έδειξε, στο ματς με τον Βόλο, ότι με σωστή νοοτροπία και σκέψη, δεν χρειάζονται παραπάνω από 20-25 λεπτά σε ένα ματς, για να κάνεις τη δουλειά. Ακόμη και αν είναι το… 93’!
Και το καλύτερο από όλα, βέβαια, είναι ο τρόπος που πανηγύρισε! Ξέσπασμα χαράς! Ούτε δεικτικά, προς τον προπονητή, ούτε με πρόθεση να βάλει το «εγώ» πάνω από το «εμείς». Πανηγύρισε και το χάρηκε, με την καρδιά του! Όποιος το αμφισβητεί, ας δει τη φωτό παραπάνω…