Η θεωρεία και η πράξη
Είμαι βέβαιος ότι έχετε ήδη διαβάσει πολλά. Μέχρι τη σέντρα του αγώνα της Τούμπας θα διαβάσετε κι άλλα. Για το πως θα παίξουν οι ομάδες. Για τα... μυστικά (που για να τα γράφουμε, δεν είναι και τόσο...) των δύο προπονητών. Για τις τακτικές, τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία των μονομάχων. Προφανώς έχουν βάση όλα. Εξίσου προφανές όμως είναι ότι κάθε τέτοιο ματς αποτελεί μια δική του ποδοσφαιρική ιστορία. Ανοίγει ένα δικό του κεφάλαιο. Κι εκεί που νομίζεις ότι είσαι βέβαιος για το τι θα δεις, σε εκθέτει.
Στη θεωρεία πολλά μπορούν να ειπωθούν. Οφείλουν οι δύο προπονητές να καταστρώνουν πλάνα με βάση τα δεδομένα που έχουν για τη δική τους ομάδα και φυσικά για εκείνη του αντιπάλου. Όμως, το ποδόσφαιρο έρχεται συχνά και βάζει στο... τραπέζι εξισώσεις που δεν είχες φανταστεί. Που στη θεωρεία δεν συζητούσαμε καθόλου. Πόσα ματς δεν έχουμε δει να κρίνονται από πρωταγωνιστές που εκ των προτέρων θα κατέτασσες στην κατηγορία: κομπάρσος;
Η θεωρεία λοιπόν υπάρχει και οι προπονητές δουλεύουν πάνω σ' αυτή. Γνωρίζουν όμως καλύτερα κι από μας ότι η πράξη, πολλάκις, μπορεί να τους οδηγήσει εκεί που δεν πίστευαν ότι θα χρειαστούν να πάνε στο ματς. Μπορεί π.χ. ένα ατού να μη βρεθεί σε καλή βραδιά ενώ ένας ρολίστας να αλλάξει τις ισορροπίες.
Για να μην το κουράζω παραπάνω, στο δικό μου μυαλό το συγκεκριμένο ματς της Τούμπας (λόγω και της κρισιμότητάς του) είναι από τα πιο δύσκολα να «διαβαστούν». Μπορεί εν τέλει, ν 'αποδειχθεί ότι ήταν και από τα πλέον εύκολα, να βαδίσουν όλα σύμφωνα με τη θεωρεία. Έχω την αίσθηση ωστόσο πως θα υπάρξει κάτι / κάποιος παράγοντας που τώρα δεν συζητάμε για 'κείνον.
ΥΓ: Το να χρειάζεται να ευχόμαστε «ν' αρχίσει να διεξαχθεί και να τελειώσει το ματς σε αθλητικά πλαίσια» φανερώνει το «πρόβλημα» του συγκεκριμένου γηπέδου και ειδικά στους αγώνες με τον Ολυμπιακό.