Η επιστροφή του Βασίλη Τοροσίδη δεν έγινε τυχαία. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να του δώσει τη χαρά να γυρίσει πίσω αλλά δεν το έκανε ως... ψυχικό, ως χάρη δηλαδή. Άνοιξε ξανά η πόρτα του Ρέντη σ' αυτή την εμβληματική φιγούρα της σύγχρονης ιστορίας του Θρύλου επειδή έπρεπε να υπάρχει κάποιος να αναλάβει συγκεκριμένη αποστολή.
Κι αυτή ήταν αφενός αγωνιστική, όποτε κρίνεται απαραίτητος να μπαίνει και να βοηθάει σε διάφορες θέσεις (σ.σ.: το έχει ήδη κάνει) αλλά και εξωαγωνιστική. Αυτό το τελευταίο είναι, ίσως, και πιο σημαντικό. Βλέπετε οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν σ' ένα μεταβατικό στάδιο το περασμένο καλοκαίρι. Έριξαν την προηγούμενη... πολυκατοικία και έχτισαν ξανά από τα μπετά.
Στο φρέσκο γκρουπ παικτών που ήρθε για να γίνει ο νέος Ολυμπιακός ο «Τόρο» παίζει σημαντικό ρόλο. Από την πρώτη μέρα κάνει ό,τι περισσότερο μπορεί ώστε να «νιώσουν» άπαντες τι εστί Ολυμπιακός. Επίσης αποτελεί μια «φωνή» ακούγεται στα αποδυτήρια. Και δεν ακούγεται πάντα με δική του πρωτοβουλία.
Ο Πέδρο Μαρτίνς που ξέρει ποιός είναι ο Βασίλης, πολύ συχνά, στα group therapy που γίνονται στο Ρέντη, του απευθύνει το λόγο για να πει τη γνώμη του. Επίσης ο Βασίλης, έγινε και στη Λιβαδειά αυτό, τα ματς που μένει στον πάγκο τα ζει το ίδιο έντονα με το να βρίσκονταν στον αγωνιστικό χώρο. Σαν... έξτρα βοηθός του Μαρτίνς μιλάει στους συμπαίκτες του.
Όχι ως... υποκατάστατο του προπονητή, δεν δίνει τεχνικές οδηγίες. Απλά εμψυχώνει τους συμπαίκτες του και τους παροτρύνει να συνεχίζουν την προσπάθεια ακόμα και όταν τα πράγματα φαίνεται να στραβώνουν. Και εννοείται επιβραβεύει.
Οι «ερυθρόλευκοι» ήθελαν να έχουν, όπως σε όλα τα εκτός έδρας ματς τους, τον κόσμο τους στο πλευρό τους και στους «Ζωσιμάδες», όμως η ομάδα των Ιωαννίνων έδωσε… αρνητική απάντηση.