Όσοι παίκτες αγωνίστηκαν χθες στο Παμπελοποννησιακό θα έπρεπε να πάρουν δώρο. Όπως ο φαντάρος που κάνει κάτι κοπιαστικό, ή ξεχωρίζει σε κάτι, και του δίνεται 5ημερη τιμητική άδεια.
Όχι μόνο δέχτηκαν να θέσουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα αλλά αγνόησαν μάλιστα την γηπεδική «συνθήκη» προσπαθώντας (και καταφέρνοντας) να παίξουν ποδόσφαιρο. Είναι πραγματικά «εκπληκτικό» που στην Ελλάδα καταφέρνουμε ΚΑΑΑΑΑΑΘΕ φορά να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο απ' αυτό που πρέπει στο ποδόσφαιρο. Μα ΚΑΑΑΑΑΘΕ φορά μιλάμε για το (όποιο) περιτύλιγμα και όχι για την ουσία.
Χθες λοιπόν σ' αυτόν τον αγωνιστικό χώρο-έκτρωμα («μπράβο» στην... ποδοσφαιρομάνα ΕΠΟ για μία ακόμη φορά) παίκτες μεγάλης κλάσης όπως ο Νάτχο ομόρφυναν την όλη ασχήμια. Παίκτες με την ιστορία του Τοροσίδη έπαιξαν λες και ήταν τελικός σεβόμενοι και τους εαυτούς τους και φυσικά τον κόσμο που πλήρωσε εισιτήριο. Γι' αυτούς θα έπρεπε να μιλάμε και όχι για όλα τα απίθανα που συνέβησαν και τη μόνιμη αδυναμία μας να χωρίσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα.
Τόσο καιρό αναρωτιόμασταν τί ακριβώς έχει να μας προσφέρει ποδοσφαιρικά ο Ναουέλ και χθες που μας «είπε» τις πρώτες κουβέντες «πνιγήκαμε» στα χημικά και τα δάκρυα. Υπήρχαν κι άλλα. Έπαιξε ο Ανδρούτσος, ακόμα και ο Βοΐλης από την Ακαδημία που έκανε ντεμπούτο στη μεγάλη ομάδα. Μετά από χρόνια θα βάζει το dvd (usb, όπως βολεύεται ο καθένας) για να θυμάται την πρώτη συμμετοχή με τον Ολυμπιακό και θα λέει: να, εδώ μετά τα δακρυγόνα μπαίνω.
ΥΓ: Μοιάζει χιουμοριστικό το κείμενο αλλά δεν είναι. Πικρό, πολύ πικρό είναι.