Η νέα τάξη πραγμάτων στο τηλεοπτικό σκηνικό, μαρτυρά τα νέα ήθη του χαλιφάτου!
Η επιλεκτική, κατά το δοκούν «λοβοτομή» είναι μία κατάσταση που συνηθίζεται στην Ελλάδα. Οταν τα πράγματα αλλάζουν, δυσκολεύουν ή δεν συμφέρουν το αφήγημα του αφεντικού, ξαφνικά, ό,τι έχει προηγηθεί ξεχνιέται από μεγάλη μερίδα του Τύπου, των παραγόντων και (εν προκειμένω) γενικώς όσων ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, μπήκε στον χώρο του ποδοσφαίρου χωρίς επιχειρηματικό ή κερδοσκοπικό κίνητρο. Δηλαδή για τους... λάθος λόγους κατά τους «επιστήμονες» του χώρου. Για να κάνει ένα όνειρό του πραγματικότητα.
Ο Μαρινάκης δεν είχε δουλειές στην Ελλάδα. Δεν είχε ουδεμία επιχειρηματική ή άλλη συναναστροφή με το δημόσιο. Αρα, δεν είχε ανάγκη να έχει το μεγαλύτερο κοινό της χώρας στο πλευρό του, ως... ασπίδα σε τυχόν στραβοπατήματα των ασχολιών του. Δεν μπήκε στο ποδόσφαιρο για να βγάλει λεφτά. Οσοι υποστηρίζουν ότι πήρε τον Ολυμπιακό για να... κομονήσει, έχουν τόση σοβαρότητα και επιτυχία στα επιχειρήματά τους, όση οι σεισμολόγοι που προβλέπουν φονικούς σεισμούς στη Γροιλανδία. Αν και οι τελευταίοι, λέγε, λέγε, λέγε, μία φορά στις 10.000 μπορεί να πετύχουν κανένα κούνημα.
Επί της ουσίας ο Μαρινάκης «τιμωρείται» και το όνομά του γίνεται προσπάθεια να «αμαυρωθεί» και να στιγματιστεί από τα διάφορα «συνεργεία», επειδή αποφάσισε να κάνει την τρέλα του. Επειδή πήρε στα χέρια του την ομάδα που από παιδί αγαπούσε και λάτρευε. Την ομάδα στην οποία ο πατέρας του ξόδεψε χιλιάδες ώρες στο πλευρό της. Και την οποία ο ίδιος έζησε από τα μικράτα του. Και πέτυχε. Κατέκτησε τίτλους, έφτιαξε σπουδαίες ομάδες, ανέδειξε παίκτες, εκτόξευσε το όνομα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Σοβαρά «εγκλήματα», για να αναλάβουν δράση οι εργολάβοι της λάσπης, της αλητείας, της χυδαιότητας και των στημένων υποθέσεων, δεν νομίζεται;
Εκτός κι αν στο... ολυμπιακόμετρο του κάθε οργισμένου, ο Μαρινάκης είναι λιγότερο Ολυμπιακός από κάθε απογοητευμένο οπαδό. Διότι εάν επιστρέψουμε στο μακρινό 2010, δεν θυμόμαστε να υπήρχαν άλλοι υποψήφιοι «σωτήρες» για το μεγαλύτερο καράβι της χώρας. Δεν θυμόμαστε να έκαναν... ουρά οι υποψήφιοι μεγαλομέτοχοι του Ολυμπιακού. Μόνο ο Μαρινάκης ήταν εκεί. Μόνο ο Μαρινάκης πήρε πάνω του ένα σκασμό χρέη, τα αποπλήρωσε, πλήρωσε ένα τσουβάλι εκατομμύρια από την τσέπη του και δεν είπε το παραμικρό για την κατάσταση που παρέλαβε.
Το 2010, όταν ο νυν μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού μπήκε στο ποδόσφαιρο, αποφάσισε ότι έπρεπε να λειτουργήσει με γνώμονα το κοινό καλό. Και το έπραξε. Κόντρα -τις περισσότερες φορές- στις βουλές των οπαδών, αλλά και στο συμφέρον της ομάδας του. Ετσι, έδωσε το Καραϊσκάκη στην ΑΕΚ, για να μην μηδενιστεί στο ματς με τη Χαρτς (και εξευτελιστεί η χώρα), όταν άλλοι έσκαβαν τα ξημερώματα τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου τους. Ανέλαβε πρόεδρος της Super League, όταν ο κανείς δεν ήθελε να πάρει στα χέρια του την... καυτή πατάτα του ελληνικού ποδοσφαίρου, με όλα τα χορηγικά και τηλεοπτικά θέματα ανοιχτά και με τις ομάδες στα όριά τους. Στις απαρχές της κρίσης, θυμίζουμε.
Ο Μαρινάκης είχε αναλάβει πρόεδρος με σκοπό να προσδώσει κύρος στη θέση, αλλά και να αλλάξει την οικονομική κατάσταση της Λίγκας και των ομάδων. Να διαπραγματευτεί ο ίδιος για το κοινό καλό. Και το έκανε.
* Ο Ολυμπιακός ήταν η τελευταία ομάδα που υπέγραψε συμβόλαιο με τον (κρατικό ακόμη) ΟΠΑΠ, θέτοντας ως ξεκάθαρο όρο τη χορηγία αρχικά όλων των ομάδων της Λίγκας. Όπως και έγινε.
* Επίσης, με το συμβόλαιο με την ΕΡΤ να «τρέχει» και παρότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να διαπραγματευτεί μόνος του τα τηλεοπτικά δικαιώματά του, ο Μαρινάκης αποφάσισε να κάνει πράξη την έννοια κεντρική διαχείριση τηλεοπτικών. Το καλοκαίρι του 2011 ο Ολυμπιακός μπήκε στην κεντρική διαχείριση, ο Μαρινάκης διαπραγματεύτηκε το νέο συμβόλαιο και πέτυχε όχι μόνο να αυξηθούν τα χρήματα των ομάδων, αλλά και να επεκταθεί το συμβόλαιο (με τους καλύτερους δυνατούς όρους) έως το 2014.
Στην απαρχή της κρίσης, λοιπόν, ο Μαρινάκης αποφάσισε να... χάσει χρήματα. Λεφτά που στο σύνολό τους μετριούνται σε μερικές δεκάδες εκατομμύρια. Εν έτει 2017 ο ΠΑΟΚ του «είμαστε πιο ισχυροί οικονομικά από όλους» Ιβάν Σαββίδη, αποφάσισε να πηδήξει πρώτος από το καράβι της κεντρικής διαχείρισης. Με την ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη να δίνει τη χαριστική βολή πριν από λίγες ημέρες. Και τους «μικρούς» να βρίσκονται πλέον σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας. Διότι τα χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις έως και το 70-80% των εσόδων τους!
Η νέα τάξη πραγμάτων στο ελληνικό ποδόσφαιρο θέλει ομάδες ανίσχυρες οικονομικά, εύκολες στη χειραφέτηση και τον «έλεγχο». Στα χαλιφάτα, άλλωστε, δεν επικρατούν όροι ισονομίας για όλους. Επικρατεί ο νόμος του ισχυρού. Και αυτή την κατάσταση βιώνει τώρα το ποδόσφαιρό μας. Με τους νεόκοπους «χαλίφηδες» να κοιτάζουν την πάρτη τους και να μην ενδιαφέρονται για το τι θα γίνει στους από κάτω. Ή κι αν τους νοιάζει, η στόχευσή τους είναι περισσότερο η επιρροή και ο έλεγχος, παρά το πώς θα τους βοηθήσουν να βρουν έσοδα για να επιβιώσουν.
Ισως είναι και σημειολογικό, ίσως επιλογή, ίσως τυχαίο γεγονός. Αλλά τον πρώτο χρόνο της περίφημης «εξυγίανσης», το ελληνικό ποδόσφαιρο χάνει κεκτημένα ετών. Κεκτημένα που κατακτήθηκαν κατά βάση λόγω της υπαναχώρησης του Ολυμπιακού και της απόφασης να... χάσει χρήματα που μπορούσε να πάρει, για να βοηθηθούν οι μικροί και να ανέβει το επίπεδο του πρωταθλήματος. Πλέον, τα διάφορα «ζώα της ζούγκλας» αποφάσισαν ότι θέλουν να ασκήσουν μοναρχία. Και να πάρουν μόνοι τους το μερίδιο από το... μέλι που τους αναλογεί.
Είναι αστείο και μόνο να πιστεύει κάποιος ότι ο Ολυμπιακός θα χάσει από αυτή την εξέλιξη. Είναι αστείο και μόνο να πιστεύει ότι κάποιο κανάλι θα ξεκινούσε τη διαπραγμάτευση από κάποια άλλη ομάδα, πλην Ολυμπιακού. Είναι κωμικό και δείγμα μειωμένης ευφυΐας να θεωρεί ο οποιοσδήποτε ότι το συνδρομητικό ή κάθε άλλος τηλεοπτικός σταθμός θα πλήρωνε πιο ακριβά (ή έστω τα ίδια) για την υπογραφή άλλης ομάδας, πλην Ολυμπιακού. Και επίσης πλανώνται όσοι πιστεύουν ότι ο Ολυμπιακός δεν θα πάρει σχεδόν διπλάσια αμοιβή από τον δεύτερο. Ποιος χάνει, λοιπόν από αυτή την εξέλιξη;
Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Ολυμπιακός είναι μόνος του. Το ποιοι είναι απέναντί του είναι γνωστό και περιττό να αναλυθεί. Εκείνο, όμως, που έχει σημασία να ειπωθεί είναι ότι η εξέλιξη με τη διάλυση της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων είναι ένα δείγμα του τι έρχεται. Των νέων ηθών που επιλέγουν ορισμένοι να επιβάλλουν στο ποδοσφαιρικό σκηνικό της χώρας. Της επιλεκτικής εύνοιας των λίγων, το κατατρεγμού των ενάντιων. Με τη μόνη διαφορά ότι σε αυτόν τον πόλεμο δεν μπορούν να νικήσουν.
Διαχρονικά ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι ανασυντίθεται εντυπωσιακά μετά από κακές περιόδους. Και αυτή τη φορά δεν είναι καν διαλυμένος, όπως το 2010. Εχει απλώς επιφανειακές πληγές, που δεν χρειάζονται καν ράμματα. Παρά μόνο φροντίδα και σωστή διαχείριση. Κατάσταση που διορθώνεται ακόμη και μέσα στη διάρκεια της χρονιάς...
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός πηγαίνει στην Τούμπα για να νικήσει. Το έχει κάνει πολλές φορές και μπορεί να το επαναλάβει. Μάλιστα, όσοι κάνουν λόγο για καυτή ατμόσφαιρα και άλλα τέτοια, είναι σαφές ότι έχουν πλήρη άγνοια ή κάνουν ότι δεν θυμούνται. Αυτή την περιβόητη ατμόσφαιρα της Τούμπας ο Ολυμπιακός την έχει βιώσει πολλάκις. Είναι πολύ νωπές, άλλωστε, οι... παραδόσεις με τα δακρυγόνα πριν τα ματς, το (τυχαίο) σπάσιμο της πόρτας στο πέταλο, το σουλάτσο και η εισβολή οπαδών στον αγωνιστικό χώρο, τα μπουκάλια μαλαματίνας και οι πέτρες στα κεφάλια των παικτών του Ολυμπιακού, οι μπουνιές σε παίκτες στη φυσούνα. Αυτή η... φοβερή ατμόσφαιρα δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Με τη διαφορά ότι αυτές οι ψευτομαγκιές δεν τους συμφέρουν τώρα. Γιατί όταν τα έκαναν συνήθως η διαφορά με τον Ολυμπιακό ήταν διψήφια. Αλλά οι συνήθειες δύσκολα κόβονται...