Σαν τον Πίτερ Παν

Κυριακή, 29 Ιουνίου 2014 - 00:30

Ο τρόπος λειτουργίας του ντραφτ στο ΝΒΑ είναι ολόκληρη επιστήμη. Βεβαίως, υπάρχει απλότητα στο γεγονός της κατανόησης του πώς διαλέγουν οι ομάδες: ένα ντραφτ πικ από κάθε γύρο, πιθανότατα. Αλλά από εκεί και ύστερα πρόκειται για έναν κυκεώνα, που έχει να κάνει με τις ανταλλαγές των ομάδων οι οποίες δεν αφορούν στο ντραφτ αυτό καθαυτό. Μπορεί το 2009 οι Ντιτρόιτ Πίστονς και οι Λος Άντζελες Κλίπερς να έχουν ανταλλάξει ένα ντραφτ πικ στον πρώτο γύρο του ντραφτ του 2014 και τώρα το Ντιτρόιτ να βρέθηκε με το νούμερο 7 του φετινού πικ, που έπεσε στους Κλίπερς. Ούτως ή άλλως, τα ντραφτ πικ είναι σιγουράκι στις πολλαπλές ανταλλαγές που γίνονται στο ΝΒΑ. Εδώ και χρόνια έχει τελειώσει το στυλ ανταλλαγής έναν για έναν και εμπλέκονται τουλάχιστον 4 παίκτες αλλά και μπασκετμπολίστες που δεν το ξέρουν ακόμα. Μπορεί να είναι ένα παιδάκι που έχει πρόβλημα στα μαθηματικά στην Ομάχα ή ένας ευκατάστατος έφηβος ή έστω γόνος ευκατάστατης οικογένειας, που παρά το γεγονός ότι έκανε αίτηση για το κολέγιο του Πρίνστον, εκστασιάζεται ακούγοντας τον Έμινεμ.

Δεν ξέρεις ποτέ τι πρόκειται να βγει, εννοείται. Στο νούμερο 16 του πρώτου ντραφτ, 30 χρόνια πριν, οι Γιούτα Τζαζ επέλεξαν έναν καχεκτικό λευκό πλέι μέικερ, ο οποίος αποδείχθηκε ότι ήταν ο Τζον Στόκτον. Στο ντραφτ του 1999, οι Σαν Αντόνιο Σπερς πήραν τον Μάνου Τζινόμπιλι στο νούμερο 57, δηλαδή στο προτελευταίο! Και αυτές είναι μόνο μερικές επιλογές, εννοείται ότι όταν μία ομάδα διαλέγει τον Σαμ Μπούι αντί του Μάικλ Τζόρνταν ή τον Γκρεγκ Όντεν αντί του Κέβιν Ντουράντ, εκ των υστέρων μπορείς να την κοροϊδεύεις, διότι σε αυτήν την περίπτωση κάποιος κάνει και εσύ κοιτάς. Διότι κάποιος έχει δουλειά και μετράει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια τον χρόνο, πετύχει δεν πετύχει το πλάνο, και εσύ φτιάχνεις ποδήλατα, που λέει ο λόγος. Η κριτική των πληβείων είναι, για τον καπιταλισμό, ό,τι η μπύρα με 0% αλκοόλ για τη μέθη και οι ζαχαρίνες για το εργοστάσιο σοκολάτας. Κάτι που με τον καιρό γίνεται απαραίτητο, αλλά δεν είναι όντως και δεν μοιάζει καν με την ουσία.

Η μικροταινία του πέμπτου φετινού τελικού του ΝΒΑ ξεκινάει με μία κλασική σκηνή του ντραφτ: τον Τιμ Ντάνκαν να καλεί τον Γκρεγκ Πόποβιτς για να του πει ότι τα τελευταία 20 λεπτά ακούει ότι πρόκειται να τον ανταλλάξουν οι Σπερς. Βεβαίως, ο απόφοιτος του Γουέικ Φόρεστ ήταν ένα από τα πιο σίγουρα νούμερο ένα ντραφτ όλων των εποχών το 1997 και οι Σπερς τον πήραν κατά λάθος: όταν ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον και ο Σον Έλιοτ τραυματίστηκαν για να χάσουν όλη τη χρονιά. Οι Σπερς δεν περίμεναν ότι θα βρεθούν με το νούμερο ένα, ειδικά από τη στιγμή που οι Σέλτικς έχαναν παιχνίδια για να έχουν το αρνητικό ρεκόρ (είχαν το δεύτερο αρνητικό ρεκόρ, 15-67, μόνο πάνω από τους Βανκούβερ Γκρίζλις που είχαν μία νίκη λιγότερη), αλλά τελικά, παρά το 27,51%, ποσοστό που η Βοστώνη συγκέντρωνε για τι νούμερο ένα, ο τότε τιμ μάνατζερ της ομάδας, Πόποβιτς, είδε την τύχη να του χαμογελάει. Ο Τιμ Ντάνκαν με τα τεράστια άκρα, ειρήσθω εν παρόδω, ανανέωσε ξανά, για ακόμα ένα χρόνο, τη συμφωνία του με τους Σπερς, διεκδικώντας το δικαίωμα να παραμείνει ανταγωνιστική η ομάδα του, των 5 δαχτυλιδιών σε 15 χρόνια, με το να μειώσει τις προσωπικές απολαβές του, όπως θα κάνουν, άλλωστε, όλοι. Ο Τιμ Ντάνκαν μπαίνει στη συζήτηση μόνο μαζί με τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, σε ό,τι αφορά τον θαυμασμό, το δέος, αλλά και το γεγονός ότι υπάρχει ένα αίσθημα ότι πρόκειται για την εκδίκηση από τον «Πόλεμο των Άστρων» σε συνεργασία με την πραγματική ζωή, στέλνοντας στον κόσμο δύο ψηλούς Μάστερ Γιόντα. Αλλά πριν τα δάκρυα μουσκέψουν το word και αρχίσουν οι έπαινοι για τους «μποέμ», κατά τον Γιώργο Κατσούλη, Σπερς, ας μεταφερθεί η συζήτηση στη φωτογραφία.

Το παλικαράκι που κάνει ό,τι στην αργκό λέγεται «πηδάει στον Θεό» είναι το νούμερο ένα του φετινού ντραφτ. Κάποτε ο Μίτσελ Γουίγκινς φωταγώγησε την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1995 στα Πατήσια, όταν ο Σπόρτινγκ είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό του Ντόμινικ Γουίλκινς σε ένα ματς που μόλις τελείωσε αυτό που σου απέμενε ήταν να πας στο σπίτι σου και να κοιτάζεις το ταβάνι έως ότου πάει 00.00 και έρθει η νέα χρονιά. Ο μικρός Άντριου ήταν μόλις 10 μηνών και τώρα είναι το νούμερο ένα του ντραφτ, που πάει να κάνει παρέα στον Κάιρι Ίρβινγκ, τον ηγέτη της ομάδας. Ο Γουίγκινς έχει πολλή δουλειά να κάνει στην επίθεση και ενώ θεωρείτο ένας φαινομενικός παίκτης πριν πάει στο κολέγιο, η εικόνα από το Κάνσας δεν μοιάζει να είναι επαρκές δείγμα. Οι διαφορετικές και αντίθετες γνώμες για την αξία του κάνουν πολύ ιντριγκαδόρικη την προοπτική του, αλλά ούτως ή άλλως είναι υπέροχο το αίσθημα της αδημονίας για τον σεμιναριακό τρόπο που «χτίζουν» οι ομάδες τους παίκτες. Ο υπογράφων έχει μικρή εικόνα για τον ίδιο, αφού είδε το παιχνίδι που έχασε το Κάνσας στη March Madness, αλλά ένα συμπέρασμα (εκ καταγωγής και επαγγελματικής διαστροφής) είναι ότι όταν πάρει το πρώτο βήμα για το λέι απ, είναι ένας Πίτερ Παν, που νομίζεις ότι πετάει με τη δύναμη της φαντασίας του και της φαντασίας σου.

Ο Γουίγκινς δεν ήταν δυνατόν να δείξει το επιθετικό ταλέντο του, διότι δεν πήγε σε ομάδα με τέτοιες περγαμηνές. Η δουλειά που έκανε ένας από τους κορυφαίους κόουτς του μπάσκετ, ο Μπιλ Σελφ, πάνω του και τα μαθήματα που πήρε τόσο ο ίδιος όσο και ο Καμερουνέζος σέντερ, Τζόελ Έμπιιντ, ο οποίος επίσης είναι λίγο πριν το ντραφτ έκανε εγχείριση και οι έξι μήνες που θα απουσιάσει τον έστειλαν στο νούμερο 3 του ντραφτ, κάτω από τον Τζαμπάρι Πάρκερ. Ο Σελφ είναι ένας κόουτς που βρέθηκε να ασκεί το προπονητηλίκι μέσω του… Λάρι Μπράουν (δηλαδή εκείνου που έδωσε την ευκαιρία και στον κόουτς Ποπ) και δίνει τεράστια σημασία στην άμυνα, αλλά προφανώς με τρόπο που δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα και οι ρέκτες του αθλήματος.

Προς το παρόν, μία φωτογραφία. Που συμβολίζει τα νιάτα, τη φύση και τις προοπτικές. Το ακατέργαστο που, μέσα από μία συγκεκριμένη διαδικασία δουλειάς, θα γίνει κατεργασμένο και το άγαρμπο που θα γίνει αρμονικό.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!