Το τάιμινγκ του Ντράζεν
Μια γύρα να κάνει κάποιος στις σοβαρές αθλητικές ιστοσελίδες (αλλά και στις λιγότερο σοβαρές) δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει αφιέρωμα στην επέτειο των 21 ετών από τον θάνατο του Ντράζεν Πέτροβιτς. Στο αλμανάκ της ζωής δεν υπάρχει μέρα που να μην έχει πεθάνει κάποιος- ή να μην έχει σκοτωθεί- που αιτιολογεί αφιέρωμα σε κάθε σοβαρή (αλλά και λιγότερο σοβαρή) ιστοσελίδα.
Μοιάζει περίεργο, αλλά δεν είναι. Πιθανότατα ισχύει το ίδιο και για τις ιστοσελίδες που ασχολούνται με το μόντελινγκ για τη Ρουσλάνα Κορσούνοβα. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς είναι ο Τζέιμς Ντιν του παγκόσμιου αθλητισμού, χωρίς τη μελαγχολία του τελευταίου. Συν τοις άλλοις, ήταν και εξαιρετικός μπασκετμπολίστας σε αντίθεση με τον Τζέιμς Ντιν, που λένε ότι ήταν θαυμάσιος ηθοποιός αλλά δεν μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα κάποιος στις τρεις ταινίες του, πλην κάποιων σκηνών στον «Γίγαντα». Ο Ντράζεν είχε βγάλει χρονιά με 44,5 πόντους ανά μέσο όρο στην Τσιμπόνα, είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1985 και το 1986 και ακόμα κατέχει το ρεκόρ πόντων για τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, με 62 πόντους, σε εκείνο το παραμυθένιο 117-113 της Ρεάλ Μαδρίτης επί της Καζέρτα, το οποίο συνέβη πραγματικά, όπως και οι 44 πόντοι του Οσκάρ Σμιτ και οι 34 του Νάντο Τζεντίλε.
Τον είπαν «Μότσαρτ», επειδή από πολύ νωρίς έκανε το ακομπλεξάριστο ντεμπούτο του, ως 15χρονος της Σιμπένκα του Σίμπενικ. Τον είπε, ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος, «γιο του Διαβόλου», επειδή ήταν προβοκάτορας, είχε θράσος στα όρια της ασέβειας και ξεκινούσε καυγάδες στους οποίους άφηνε τους συμπαίκτες του να «καθαρίσουν». Ήταν ένας εκτελεστής ρόλων ο οποίος είχε την προσωπικότητα ώστε να γεννά πάθη, έρωτα, μίσος και τελικά εκδηλώσεις λατρείας ακόμα και στο πένθος, όπως ήταν η κηδεία του στην Κροατία, στο Ζάγκρεμπ.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς πέθανε στις 17.20 της 7ης Ιουνίου σε μία autobahn του Μονάχου. Στο αυτοκίνητό του- το οποίο επέλεξε για να κάνει το ταξίδι από το Βρότσλαβ, στο οποίο γινόταν το Challenge Round για το Ευρωμπάσκετ του 1993, μετέβαιναν η φίλη του, Ουγγαρέζα Κλάρα Σαλάντζι και η Τουρκάλα φίλη της Χιλάλ Εντεμπάλ, η οποία δεν σκοτώθηκε αλλά έχασε τη μνήμη της.
Η εποχή που ο Ντράζεν έχασε τη ζωή του συνέπεσε στο να γίνει θρύλος. Η εποχή το επέτρεπε και οι συνθήκες: ήταν ο πρώτος Κροάτης που μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Αν για τον σημαιοφόρο κάθε χώρας η απλή είσοδος είναι αρκετή για να τη θυμάται και να… κοκορεύεται για όλη τη ζωή του, πόσω μάλλον στην περίπτωση του Ντράζεν Πέτροβιτς, με τη νεοσύστατη Κροατία να αναπνέει λιγότερο από ένα χρόνο, ένα κράτος που έζησε τη φρίκη του εμφύλιου πολέμου περισσότερο από όλα. Ο Ντράζεν, ένα σύμβολο ζωής και υγείας, με το όμορφο καθαρό πρόσωπό του και τα γελαστά μάτια του, ο πατριώτης, που έκοψε τις επαφές του με τους Σέρβους, τους φίλους του, ο Ευρωπαίος που πέτυχε στο ΝΒΑ και ο εγωιστής που δεν πήρε μέρος στον διαγωνισμό τριπόντων του All Star Game επειδή δεν τον κάλεσαν παρά τους 22,3 πόντους ανά μέσο όρο, ήταν εκείνος που είχε κατηγορηθεί για τον βιασμό μίας καμαριέρας στο ξενοδοχείο που η Γιουγκοσλαβία διέμενε στο Ευρωμπάσκετ του 1987, που ο Φάνης Χριστοδούλου και ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον είχαν άχτι, που ήταν ο υποκινητής του πιο θρυλικού καυγά στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ, το 1983 με την Ιταλία, που ο θρυλικός Πέδρο Φεραντίθ είπε «νόμιζα ότι η Ρεάλ Μαδρίτης αποκτά, εκτός από εξαιρετικούς παίκτες, και σπουδαίους ανθρώπους, για αυτό και εξεπλάγην όταν απέκτησε τον Ντράζεν Πέτροβιτς».
Ο Ντράζεν δεν ήταν καν 29 χρονών όταν σκοτώθηκε. Το πιο απλό οξύμωρο είναι ότι με τον θάνατό του έγινε σύμβολο αθανασίας. Είναι ένας περιττός και άχρηστος πειρασμός να τον φανταστείς στο απόγειο της δόξας του ως έναν ρόλο, μία παρουσία στα μέσα διαδικτυακής κοινότητας. Ο Ρούντι Φερνάντεθ είναι κουταβάκι μπροστά του. Φυσικά, δεν πρόκειται για τύχη, αλλά η οικογένειά του ξέρει ότι έφυγε σχεδόν άφθαρτος, με μηδέν επικρίσεις, μύθος, με μπουτίκ γεμάτες φωτογραφίες του, με γήπεδα να παίρνουν το όνομά του, με μουσείο. Με τις μελωδίες του Μότσαρτ να ακούγονται εις το διηνεκές.