O Ταραντίνο του μπάσκετ

Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013 - 01:25

Μία από τις αρετές του Κουέντιν Ταραντίνο είναι ότι έπαιρνε ηθοποιούς ξεχασμένους από την ιστορία και τους έδινε δικαίωμα για μία δεύτερη καριέρα ή ακόμα και πρώτη. Το έκανε πλειστάκις, με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ στο «Reservoir Dogs», με τους Τζον Τραβόλτα και Μπρους Γουίλις στο «Pulp Fiction», τον Αντόνιο Μπαντέρας στα «Τέσσερα Δωμάτια», τον Μάικλ Μάντσεν, τον Ντέιβιντ Κάρανταϊν και την Ντάριλ Χάνα στο «Kill Bill», ακόμα και ως συμπαραγωγός, τον Μίκι Ρουρκ στο «Sin City». Τον Κριστόφ Βαλτς, ασφαλώς, στο «Άδοξη Μπάσταρδοι». Ο Q διαθέτει αλάνθαστο σύστημα και πρόσφερε δεύτερες ευκαιρίες σε ηθοποιούς που είτε έμοιαζαν με διάττοντες αστέρες είτε είχαν διαγράψει την πορεία τους και έμοιαζαν ξεχασμένη από τον χρόνο.

Ταυτοχρόνως, είχε τη δυνατότητα να προσελκύει ηθοποιούς στο πικ της καριέρας τους ή της δημοφιλίας τους. Το τελευταίο παράδειγμα είναι ο Λεονάρντο ντι Κάπριο στον «Django». Κάθε συνδυασμός για τον ίδιο έφερνε επιτυχία.

Χρονιά παρά χρονιά, οι Σαν Αντόνιο Σπερς αποδεικνύουν ότι είναι ο Ταραντίνο του μπάσκετ. Από το 1999 έως το 2007 κατέκτησαν τέσσερα πρωταθλήματα, ενώ θα μπορούσαν να έχουν πάρει πέντε σερί, από το 2003 έως το 2007. Ήταν εφικτό. Πρώτα έγινε εκείνο το απίθανο σουτ του Ντέρεκ Φίσερ, σε επίθεση των Λέικερς με 0,4’’ να απομένουν για τον πέμπτο ημιτελικό της Δύσης- έστω κι αν έπρεπε να περάσουν τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς στους τελικούς της Δύσης και να νικήσουν τους Πίστονς στους τελικούς του ΝΒΑ, αλλά και το καλάθι και φάουλ του Ντιρκ Νοβίτσκι στο Game 7 των ημιτελικών της Δύσης το 20065, που έστειλε το παιχνίδι μέσα στο Σαν Αντόνιο στην παράταση και που επέτρεψε στους Μάβερικς να πάρουν τη σειρά και να μη γίνουν μία από τις ομάδες οι οποίες χάνουν σειρά στην οποία προηγούνταν με 3-1. Ωστόσο έγιναν η δεύτερη ομάδα που κατάφεραν να νικήσουν έβδομο ματς στην έδρα του αντίπαλου στην παράταση, μετά τους Λέικερς που νίκησαν στον έβδομο τελικό της Δύσης το 2002 τους Σακραμέντο Κινγκς στην «Άρκο Αρένα».

Η ομάδα από το Τέξας και… νεκρούς ανασταίνει. Σύμφωνα με τον κόουτς «Ποπ», τον σπουδαίο Γκρεγκ Πόποβιτς ο οποίος συμπληρώνει, με την ολοκλήρωση των τελικών του ΝΒΑ, τη 17η σεζόν του στον πάγκο των Σπερς, ένα κατόρθωμα που παίρνει, στην Κλίμακα της Προσωπικής Διάρκειας, 9.7, μόνο έναν πόντο λιγότερο από τα 27 χρόνια που έμεινε ο Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σημασία έχει η ομάδα και όχι τα στοιχεία που την αποτελούν. Οι Σπερς δεν είναι το σπουδαιότερο brand name στο ΝΒΑ και οι περισσότεροι φίλαθλοι τους θεωρούν βαρετούς, ανεξαρτήτως αν τα δύο τελευταία χρόνια παίζουν εξαιρετικό μπάσκετ. Και το κάνουν χωρίς να έχουν δυναμίτες, όπως οι Μαϊάμι Χιτ τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο, ΛεΜπρόν Τζέιμς. Οι δύο αυτές ομάδες τίθενται αντιμέτωπες στους τελικούς του ΝΒΑ, που ξεκινούν τα ξημερώματα της Παρασκευής και που είναι το πιο εντυπωσιακό ζευγάρι από τότε που οι Λος Άντζελες Λέικερς αντιμετώπισαν τους Μπόστον Σέλτικς το 2008 και το 2010 και, πιο πριν, από το 1993, όταν οι Σικάγο Μπουλς έπαιξαν με τους Φοίνιξ Σανς.

Οι Σπερς στηρίζονται στις ηθικές αξίες του προπονητή τους, ο οποίος, σε μία ιδανική αθλητική συγκυρία βρήκε, ένα χρόνο μετά, το alter ego του στο παρκέ. Ο Τιμ Ντάνκαν από το κολέγιο του Γουέικ Φόρεστ φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα το 1997 και από τότε δεν την αποχωρίστηκε, μπήκε στο πετσί του, έγινε σύμβολό της και έγινε ο κορυφαίος πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών. Ο Πόποβιτς με τον Ντάνκαν- σοβαρά, 17 και 16 σεζόν σε μία ομάδα και οι δύο; Πρέπει να πάει κάποιος τη δεκαετία του ’60 για να βρει κάτι παρόμοιο, με τον Ρεντ Άουερμπαχ και τον Μπιλ Ράσελ, ο πρώτος έκατσε από το 1950 έως το 1966 στον πάγκο και ο δεύτερος έπαιξε από το 1956 έως το 1969, ενώ όταν έγινε και προπονητής, από το 1966 έως το 1969, ο Άουερμπαχ ήταν γενικός διευθυντής και στη θέση αυτή έμεινε έως το 1984.

Και οι Σπερς, όπως εκείνοι οι Σέλτικς, στηρίζονται στους διακριτούς ρόλους των παικτών και δεν τους νοιάζει από πού προέρχονται οι παίκτες που θα πάρουν, αρκεί να ταιριάζουν στο σύστημα και στους ρόλους που παίζουν.

Ανά τα χρόνια, η ομάδα του κόουτς «Ποπ» και… νεκρούς ανασταίνει. Από το 1998 και μετά οι Σπερς καταφέρνουν και βρίσκουν ρόλους σε παίκτες που αν δεν έπαιζαν σε εκείνους να είχαν σταματήσει το μπάσκετ. Δεν θα κατάφερναν, επί της ουσίας, να παίξουν οπουδήποτε αλλού. Αρχής γενομένης από τον Μάριο Έλι, το 1998, προχωρώντας στον Στιβ Κερ, τον Μπρους Μπόουεν, τον Ντάνι Φέρι και τον Στέφεν Τζάκσον (εν τω μεταξύ ρόλο βρήκαν οι παρωχημένοι Αντόνιο ΜακΝτάις, Μάικλ Φίνλεϊ, ο Στιβ Σμιθ και ο Μπρεντ Μπάρι, πριν φθάσει κάποιος στη φετινή σεζόν, που η ομάδα του Σαν Αντόνιο έχει… σπάσει τα κοντέρ ποντάροντας σε άτια κουτσά, που κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορέσουν να τρέξουν ξανά.

Το υπέρβαλλο Γάλλο Μπόρις Ντιό, τον Ντάνι Γκριν, που είχε κοπεί από τους Κλίβελαντ Καβαλίερς, τον Καναδό Κόρι Τζόσεφ, ο οποίος είχε γίνει ντραφτ από τους Σπερς αλλά στάλθηκε να παίξει σε ομάδα της D-League, τους Όστιν Τόρος, πριν πάρει και δώσει ποιοτικά λεπτά συμμετοχής στα πλέι οφ.

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι για να παίξεις μπάσκετ, αρκεί να υπάρχει η ιδανική ομάδα που θα μπορέσει να σε μπάσει στο ρόστερ και να βρεις τον ρυθμό σου μέσα της. Ο Πόποβιτς δεν είναι ένας ξύλινος προπονητής, ο οποίος δεν έχει διάθεση για να κάνει αστεία, όπως αποδεικνύει η παρακάτω συνέντευξη κατά τη διάρκεια του τρίτου τελικού Ανατολής με τους Μέμφις Γκρίζλις.

Το μπάσκετ που παίζουν οι Σπερς θυμίζει τους Νικς, της σεζόν 1972-73, όπως το έδωσε αφηγηματικά στο βιβλίο του ο γερουσιαστής Μπιλ Μπράντλεϊ, παίκτης των Νιου Γιορκ Νικς ο οποίος είχε βρεθεί στην ομάδα μετά από ένα ταξίδι στην Ευρώπη που του απέδωσε ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη Σίμενταλ Μιλάνο, στο μοναδικό Final 4 που είχε γίνει ως το 1988, δηλαδή το 1966. Γράφει στο βιβλίο «Values of the Game», για εκείνη την ομάδα του Ρεντ Χόλτσμαν: «Κάποιες στιγμές προσεγγίσαμε το ιδανικό για το πώς θα έπρεπε να παίζεται το παιχνίδι. Όταν κάποιος από εμάς κινούταν, οι άλλοι προσαρμόζονταν. Είχαμε ανιδιοτέλεια, επικοινωνία, τεχνική. Βρίσκαμε τον ελεύθερο παίκτη, κινούμασταν χωρίς την μπάλα και βοηθούσαμε στην άμυνα. Ολοι κουνιόμασταν, παίρναμε μέρος σε κάθε φάση. Κάνει διασκεδαστικό το μπάσκετ».

Με τους τελικούς να ξεκινούν, οι Σπερς δεν είναι το φαβορί. Αλλά είναι πιο ομάδα από τους Χιτ. Μέχρι τώρα, χρονιά παρά χρονιά, επικράτηση παρά επικράτηση, πρέπει να έχουμε μάθει πια ότι αυτό είναι που χαρίζει τους τίτλους.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!